Δεν νίκησε ο Μακρόν. Έχασε (ευτυχώς) η Λε Πεν

Το αποτέλεσμα ξεκάθαρο. Το πυροτέχνημα που φέρει το όνομα Εμανουέλ Μακρόν εκλέγεται πρόεδρος της Γαλλίας με 66%, έναντι 34% για την υποψήφια της ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν. Βρισκόμαστε όμως πραγματικά μπροστά σε μια νίκη του κέντρου και της ελεύθερης οικονομίας, απέναντι στις ιδέες του φασισμού και του ρατσισμού; Όχι! Με ανακούφιση γίναμε μάρτυρες ενός λαού, που σε αντίθεση με τον αμερικανικό, αντιλαμβάνεται τι θα σήμαινε ενδεχόμενη επικράτηση μιας δύναμη που βάζει τον εθνικισμό πάνω απ’ όλα. Γαλήνια μπορούμε να δηλώσουμε πως αν δεν υπάρχει νικητής, σίγουρα υπάρχει ηττημένη και αυτή είναι η Μαρίν Λε Πεν.

Ωστόσο, οι αριθμοί μιλάνε με πολλούς τρόπους και το σημαντικότερο δίδαγμα για όσους τους αντιμετωπίζουν με ευλάβεια, είναι να γνωρίζουμε πάντα πως πίσω τους, βρίσκονται άνθρωποι. Η αποχή σε συνδυασμό με την ψήφο λευκό/άκυρο που άγγιξε ποσοστά ρεκόρ, μας φέρνει μπροστά σε ένα αποτέλεσμα που περιγράφει ξεκάθαρα πως το βράδυ της Κυριακής δεν υπήρχε δίλημμα.

Πάνω από 4 εκατομμύρια πολίτες άρθρωσαν ξεκάθαρα και μέσα στην κάλπη την αποδοκιμασία τους στις προσφερόμενες επιλογές, ενώ 25% και πλέον του συνόλου των Γάλλων πολιτών δεν προσήλθαν καν να ψηφίσουν

Η μία επιλογή ήταν ο Εμανουέλ Μακρόν, στην οποία πρέπει κανείς να ζυγίσει τον φόβο και την μαζική προπαγάνδα απέναντι στην έλευση της ακροδεξιάς, η άλλη υπήρξε εκείνη του εθνικισμού που παρότι ενισχυμένη, μοιάζει ανήμπορη ακόμη και να πλησιάσει σχετικά την πλειοψηφία και η τρίτη, πιο μαζική από εκείνη που επέλεξε την Μαρίν Λε Πεν, ήταν η επιλογή της απόρριψης. Πάνω από 4 εκατομμύρια πολίτες άρθρωσαν ξεκάθαρα και μέσα στην κάλπη την αποδοκιμασία τους στις προσφερόμενες επιλογές, ενώ 25% και πλέον του συνόλου των Γάλλων πολιτών δεν προσήλθαν καν να ψηφίσουν. Δύο στοιχεία που αποτελούν ρεκόρ για την ιστορία της χώρας και αναδεικνύουν ως εκ τούτου, πως κανείς δεν έχει δικαίωμα να πανηγυρίζει.

Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος φάνηκε εν μέρει να έχει λάβει το μήνυμα. Ο Εμανουέλ Μακρόν στις πρώτες του δηλώσεις μετά την αναγγελία του αποτελέσματος έκανε λόγο για πολίτες που βρίσκονται σε απόγνωση. Μίλησε με ηρεμία, χωρίς πανηγυρικούς τόνους. Προχώρησε ένα βήμα πιο πέρα, δηλώνοντας το σεβασμό του στην επιλογή κάθε ψηφοφόρου, ακόμη και αυτών που επέλεξαν την ακροδεξιά και αυτό σημαίνει πολλά. Δείχνει αν μη τι άλλο μια θέληση για σεβασμό της Δημοκρατίας, η οποία πολλές φορές δεν παράγει το αποτέλεσμα που καθένας από εμάς θα επιθυμούσε.

Την ίδια ώρα, ο νέος Γάλλος πρόεδρος έσπευσε να μιλήσει για τρομοκρατία, να ξεκαθαρίσει πως η χώρα του θα εξακολουθήσει να διάγει πολέμους στο όνομα της ειρήνης, σε μια σειρά από σημεία του πλανήτη και αμέλησε να τονίσει πως τα εκατοντάδες θύματα της τρομοκρατίας στην ίδια του τη χώρα, έχασαν τη ζωή τους από χέρια Γάλλων συμπολιτών τους.

Η Ευρώπη δεν κερδίζει τους λαούς της, γιατί πολύ απλά δεν εφάπτεται σε κανένα επίπεδο με αυτούς

Δεν είναι ώρα να πιαστούμε από το αποτέλεσμα για να παρουσιάσουμε μια Ευρώπη που ανασταίνεται. Υπάρχει άλλωστε και ο ιατρικός όρος “έκλαμψη”, που θέλει τον μελλοθάνατο να βιώνει μια στιγμή απόλυτης διαύγειας, λίγο πριν το οριστικό τέλος. Η Ευρώπη δεν κερδίζει τους λαούς της, γιατί πολύ απλά δεν εφάπτεται σε κανένα επίπεδο με αυτούς. Δεν αποδεικνύει την αντοχή της απέναντι στην ακροδεξιά και το λαϊκισμό, γιατί πολύ απλά είναι οι πολιτικές της που διέλυσαν χώρες, έστειλαν εργαζόμενους στην ανέχεια και Ευρωπαίους πολίτες στον θρησκευτικό εξτρεμισμό, που τους γέννησε. Πολιτικές που, αν πάρουμε παράδειγμα από την ίδια μας τη χώρα, αλλά και από την αποστροφή των Βρετανών στην ΕΕ και την διάλυση των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων σχεδόν σε όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια, εξακολουθούν να εφαρμόζονται και να δηλητηριάζουν τις κοινωνίες.

Είναι καιρός να σταματήσουμε να μιλάμε για πολιτική και ευημερία με όρους θρησκευτικής πίστης. Η Ευρώπη, ο πλανήτης όλος, βιώνει μια μεγάλη κρίση και αυτή δεν είναι οικονομική. Είναι κρίση αξιών, προσανατολισμού, ιδεών και οραμάτων. Η αλλαγές στην εξουσία δεν έρχονται σαν κεραυνός εν αιθρία. Είναι αποτέλεσμα της αίσθησης μεγάλων μαζών του πληθυσμού πως ζουν αποκλεισμένοι από την ουσία της ζωής, αναγκασμένοι σε μια αέναη ανάβαση της πέτρας του Σίσυφου που δεν οδηγεί πουθενά. Η άνοδος των “λαϊκιστών”, για την οποία πολύ εύκολα μιλάνε πολλοί, ήρθε διότι εκείνοι που προηγήθηκαν παραπλάνησαν, εξαπάτησαν, απογοήτευσαν και έφεραν χειρότερες μέρες σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας.

Η δράση, φέρνει αντίδραση

Αυτό που βιώνουμε λοιπόν είναι η αντίδραση. Δεν εξετάζω αν αυτή συμβαίνει προς τη σωστή κατεύθυνση. Δεν γνωρίζω καν αν έχει προσανατολισμό. Ήρθε όμως η ώρα να μιλάμε με όρους φυσικής, όταν αναφερόμαστε στις κοινωνίες των ανθρώπων. Αντί να συνεχίσουμε να μιλάμε για δημοκράτες και λαϊκιστές, για ευρωπαϊστές και απομονωτιστές, για “καλούς” και για “κακούς”, χωρίς να υπάρχει συνάφεια των ιδιοτήτων με τις πράξεις αυτών που τις επικαλούνται, καλό είναι να θυμηθούμε βασικούς νόμους της φυσικής. Η δράση, φέρνει αντίδραση. Το συμπιεζόμενο ελατήριο κάποτε σπάει ή εκτινάζεται. Το φρένο που κάποιοι αποφάσισαν να πατήσουν στο ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος, στο όνομα της ελεύθερης οικονομίας προκαλεί την λεγόμενη αδράνεια και δεν αποτελεί παράδοξο που μεγάλες ομάδες πολιτών βρίσκονται εξαιτίας της κολλημένοι στα άκρα της αμαξοστοιχίας. Για αρκετούς από αυτούς δεν υπήρχε επιλογή. Τους πέταξε εκεί το απότομο φρενάρισμα.

δεν βρίσκω κάποιο σημαντικό λόγο που ο νεότερος Γάλλος πρόεδρος θα μπορέσει να επιτύχει εκεί που οι προκάτοχοί του απέτυχαν οικτρά

Ο Εμανουέλ Μακρόν έχει αναφερθεί συχνά σε αυτό το φαινόμενο. Στα κομμάτια εκείνα της κοινωνίας που αισθάνονται απόκληροι της χώρας και της ζωής τους. Ο ίδιος έχει άλλωστε αναφέρει χωρίς περιστροφές πως ενδεχόμενη αποτυχία του, θα σημάνει την έλευση της Λε Πεν στην εξουσία. Ίσως αυτό το τελευταίο να λειτούργησε και ως ‘διεγερτικό’ των προοδευτικών ανακλαστικών των ψηφοφόρων. Ωστόσο, ο νέος πρόεδρος πρεσβεύει ένα οικονομικό πρόγραμμα “ντάλε-κουάλε” με όσα είδαμε μέχρι σήμερα. Ποντάρει πολλά σε περισσότερη δουλειά, χωρίς ιδιαίτερους περιορισμούς υπέρ του εργαζόμενου και προσωπικά δεν μπορώ να βρω κάποιον σημαντικό λόγο που ο νεότερος Γάλλος πρόεδρος από την εποχή του Βοναπάρτη, όσο ευφυής και ταλαντούχος και αν είναι, θα μπορέσει να επιτύχει, με το ίδιο οικονομικο-κοινωνικό πρόγραμμα, εκεί που οι προκάτοχοί του απέτυχαν οικτρά.

Φωτο: AP Photo/Michel Euler

*Ο Λευτέρης Σαββίδης είναι δημοσιογράφος του NEWS 247