Δεν χρειαζόμαστε νοσοκόμους και πυροσβέστες, αλλά παπάδες και φρουρούς…

Ένας τρόπος για να καταλάβουμε ποιες είναι οι προτεραιότητες μιας κυβέρνησης είναι να προσέξουμε τι είδους προσλήψεις κάνει. Ποιες υπηρεσίες επιλέγει να ενισχύσει και ποιες αφήνει να βολοδέρνουν από τις ελλείψεις.

Μετά από δύο χρόνια πανδημίας, το μόνο που έμεινε για το δημόσιο σύστημα υγείας είναι τα εγκώμια του πρωθυπουργού και των υπουργών του. Διότι ουσιαστική ενίσχυσή του δεν έγινε ποτέ. Δεν είναι μόνο συνεχείς οι καταγγελίες των ανθρώπων που εργάζονται εκεί. Όποιος έχει την ατυχία(από ανάγκη) να καταφύγει σε δημόσιο νοσοκομείο το διαπιστώνει αμέσως: πολύωρη ταλαιπωρία. Αν διαμαρτυρηθείς, το μόνο που ακούς ως απάντηση είναι «τι να κάνουμε; Δεν προλαβαίνουμε, δεν έχουμε κόσμο».

Κι αν οποιοσδήποτε κυβερνητικός παράγοντας τα αμφισβητεί αυτά, ας μην κάνει αυτό που έκανε ο χαλίφης της Βαγδάτης Χαρούν Αλ Ρασίντ για να ξέρει από πρώτο χέρι τα παράπονα των υπηκόων του. Δεν λέμε ο κ. Πλεύρης να μεταμφιεστεί και να πάρει σβάρνα τα νοσοκομεία. Ας στείλει ένα συνεργάτη του σε μερικές εφημερίες, για να δει και να του μεταφέρει από πρώτο χέρι τι γίνεται.

Οι ελλείψεις, λοιπόν, στα δημόσια νοσοκομεία είναι τραγικές. Αλλά μήπως τα πράγματα είναι καλύτερα στην δασοπυρόσβεση, μια που είμαστε στη μέση του καλοκαιριού; Οι πρώτες μεγάλες πυρκαγιές ξέσπασαν και οι καταγγελίες για ελλείψεις σε μέσα και ανθρώπους άρχισαν. Καλά είναι τα λόγια για τον «ηρωισμό» των πυροσβεστών, αλλά ακόμα καλύτερα θα είναι αν οι υπηρεσίες δασοπυρόσβεσης σταματήσουν να είναι υποστελεχωμένες. Οι πολίτες το διαπιστώνουν όταν η φωτιά απειλεί τα σπίτια τους.

Κι αφού δεν χρειαζόμαστε προσωπικό στα νοσοκομεία και στις υπηρεσίες δασοπυρόσβεσης, τι χρειαζόμαστε;

Πρώτον, ιερείς. Πρόσφατο είναι το «ρουσφέτι» στον Αρχιεπίσκοπο με τη μονιμοποίηση μερικών χιλιάδων.

Δεύτερον κι άλλους αστυνομικούς κι ας είμαστε στις πρώτες θέσεις στην Ευρώπη σε αναλογία ανά εκατό χιλιάδες κατοίκους(μας ξεπερνούν μόνο η Κύπρος και η Μάλτα). Τελευταία πράξη είναι η πρόσληψη χιλίων αστυνομικών για την φύλαξη των πανεπιστημίων.

Οι δικαιολογίες για τις επιλογές αυτές είναι εύκολες. Στην περίπτωση των ιερέων η απάντηση είναι ότι υπηρετούν ήδη και απλώς μονιμοποιούνται. Όμως και σε άλλες, περισσότερο καίριες, θέσεις του κρατικού μηχανισμού υπάρχουν πολλές κενές οργανικές θέσεις, αλλά δεν καλύπτονται.

Συμπέρασμα: οι επιλογές της κυβέρνησης στις προσλήψεις δείχνουν και τις προτεραιότητές της. Τι μένει; Κάθε φορά που θα καίγεται μια περιοχή ή όταν τα νοσοκομεία θα στενάζουν στις εφημερίες, οι αρμόδιοι υπουργοί να ζητούν από τον Αρχιεπίσκοπο να τους στέλνει παπάδες για να κάνουν δεήσεις…