Δημοκρατία ετών 40: Εννέα Γνώμες για τη Μεταπολίτευση

Σαράντα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα, από την ημέρα που η Ελλάδα, άλλαξε σελίδα, αφήνοντας πίσω της την επταετία της Χούντας των Συνταγματαρχών, που βύθισε τη χώρα στο σκοτάδι και στο κιτς και κατέρρευσε υπό το βάρος της προδοσίας της Κύπρου.

Σαράντα χρόνια από το ξημέρωμα της 23ης Ιουλίου, όταν χιλιάδες λαού βγήκαν στους δρόμους για την επιστροφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή και την επιστροφή της χώρας στην ομαλότητα.

Σήμερα τέσσερις δεκαετίες μετά, με τη χώρα χρεοκοπημένη ηθικά, πολιτικά και οικονομικά, τα ερωτήματα των πρώτων εκείνων ημερών, τίθενται και πάλι επιτακτικά. Ποια κοινωνία οραματιζόμαστε, πώς θα προστατέψουμε τη Δημοκρατία και πώς θα αντιμετωπίσουμε τους παράγοντες που την απειλούν και εκτρέφουν φίδια, έτοιμα να γυρίσουν τη χώρα στο παρελθόν;

Εννιά αρθρογράφοι του NEWS 247 γράφουν για τα 40 χρόνια Μεταπολίτευσης και περιμένουν τις απόψεις σας.

Αντώνης Αργυρός: Σαράντα χρόνια πέρασαν… Ένα μεγάλο ελληνικό παραμύθι συνεχίζεται

20.7.1974: Ξυπνήσαμε με τις σειρήνες  και  την επιστράτευση ,μια τρέλα , κάποια παιδόπουλα έδιναν την ζωή τους,στην αιματοβαμμένη Κύπρο.

Την επαύριο συναντήσαμε την μεγαλύτερη μετά το 1922  εθνική ταπείνωση ,γευτήκαμε τον ΑΤΙΛΛΑ, αλλά  οι υπαίτιοι  έμειναν ατιμώρητοι.. εις δόξαν της Δικαιοσύνης.

Την πίκρα της συμφοράς, διαδέχθηκε η ανάταση,η Ανάσταση  της Μεταπολίτευσης.

Μια καινούργια ελπίδα, μια σπίθα γεννήθηκε, ένα καινούργιο Σύνταγμα  και η προσμονή  για κάτι το καλύτερο, για μια Ευρωπαϊκή πορεία κι ολοκλήρωση των πόθων μας . Δεν υπάρχει ψυχή  Ελληνική, δεν υπάρχει σκέψη Ελληνική που να μην βλέπει αυτό το σταθμό του Έθνους  σαν κάτι σημαντικό και απίστευτο. Στην διαδρομή λοξοδρομήσαμε χάσαμε τον στόχο και νέα  δεινά συσσωρεύτηκαν και τελικά: «δυστυχώς επτωχεύσαμε».

Νέα αιματηρή προσπάθεια και χάθηκαν πολλά και οι κοινωνικές κατακτήσεις, «το  χρέος θηλιά στο λαιμό μας».

Και  τώρα τι θέλουμε : Θέλουμε μια νέα  Μεταπολίτευση μια νέα ελεύθερη Πατρίδα,όχι μια Ελλάδα που περιφρονεί και βρίζει τους διανοούμενους, τους ποιητές ,τους δασκάλους της, όχι μια Ελλάδα της μιζέριας και  της πτώχευσης.

Περπατούμε καθημερινά στην κόψη του ξυραφιού, νοιώθουν  αυτόν τον κίνδυνο του βηματισμού μας οι σύγχρονοι Έλληνες;

Ελπίζω πως σύντομα θα το διαπιστώσουμε.

Γιατί ο νόμος της ζούγκλας δεν έχει ολότελα αποδυναμωθεί .

«Ζητείται ελπίς»….

Αποστολή της Ελλάδας πλέον είναι αποστολή επιβίωσης του μέσα στους αφιλόξενους δαιδάλους του κόσμου.

 «Γνώμες, καρδιές, όσοι Έλληνες, ό,τι είστε, μην ξεχνάτε,

δεν είστε από τα χέρια σας μονάχα, όχι.

 Χρωστάτε και σε όσους ήρθαν, πέρασαν,θα  ρθούνε,  θα περάσουν.

Κριτές, θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί» ( 1925, Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ)

* Ο Αντώνης Π. Αργυρός είναι δικηγόρος στον Άρειο Πάγο. Το 2012 διετέλεσε Υπουργός Επικρατείας στην κυβέρνηση Πικραμμένου. Από το 2004 είναι Δικηγόρος και Αναπληρωτής Νομικός Σύμβουλος στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Με σημαντική επιστημονική δράση, άρθρα και σχόλια σε δικαστικές αποφάσεις δημοσιεύονται στα πιο γνωστά νομικά περιοδικά.

Ίρις Ζαχμανίδη: Μεταπολίτευση: Η Αριστερά στην Εξουσία

Πολύς λόγος γίνεται τελευταίως στα διεθνή δίκτυα για το βιβλίο του Γάλλου οικονομολόγου Thomas Piketty με τίτλο «Το Κεφάλαιο στον 21ο Αιώνα».

Η κεντρική ιδέα του βιβλίου φέρεται να είναι (γιατί δεν το έχω διαβάσει) ότι η ανισότητα είναι χαρακτηριστικό του καπιταλισμού που μπορεί να ανατραπεί μόνο με Κεϋνσιανές πολιτικές, κρατικές δηλ. παρεμβάσεις στην οικονομία. Το βιβλίο βρίσκεται για 14 εβδομάδες στη λίστα των πλέον ευπώλητων δοκιμίων των New York Times.

Η θέση του Piketty φαίνεται να είναι πως η οικονομία-καζίνο που βιώνουμε τον 21ο αιώνα με τις φούσκες, την έκρηξη δηλ. των τιμών στα ακίνητα και τις μετοχές, ζημιώνει την ανάπτυξη (βλέπε και οικονομική κρίση των ΗΠΑ το 2008 όταν η πεσμένη αξία των ακινήτων ήταν πια σε δυσαρμονία με τις δυνατότητες των επί δανείω ιδιοκτητών τους να τα μεταπωλήσουν επωφελώς).

Οι επικριτές του Piketty λένε πως αν η ανάπτυξη είναι επί δεκαετίες χαμηλή, αυτό οπωσδήποτε θα ρίξει τις τιμές ακινήτων και μετοχών, και έτσι η ισορροπία θα επανέλθει.

Ποιός έχει δίκιο?

Μακροπρόθεσμα θα έχουμε όλοι πεθάνει, όπως λέει και ο Κέϋνς. Και ο νοών νοείτω.

Ευχαριστώ τη Μεταπολίτευση (από τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή ως τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων του Ανδρέα Παπανδρέου) που με την ελευθερία της στη σκέψη και την έκφραση, επέτρεψε στην αριστερή, ανθρώπινη σκέψη να υπάρξει και να εξελιχθεί. Που μου επέτρεψε να περιμένω από την Αριστερά σήμερα (η άνοδος της οποίας σηματοδοτεί κατ’ εμέ τη Νέα Μεταπολίτευση) να θεσμοθετήσει και θωρακήσει την Ισότητα των Ευκαιριών, και όχι την Ισότητα των κάποιων-που-είναι-πιο-ίσοι-από-τους-άλλους, όπως π.χ. οι παλαιοπασοκικοί συνδικαλιστές. Που μου επέτρεψε να υπάρχω σε μια Ευρώπη όπου ζυμώνονται ιδέες σαν αυτές του Thomas Piketty. Και να ελπίζω.

* Η Ίρις Ζαχμανίδη έχει θητεία σε Σινεμά, Τηλεόραση, Πολιτισμό. Είναι σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ και, μέχρι πρόσφατα, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.

Κώστας Ζουγρής: Η επιστροφή στον χρόνο, θα μας οδηγήσει ακόμα πιο πίσω

Πέρασαν 40 χρόνια από την εδραίωση της Γ’ Ελληνικής δημοκρατίας, όμως σίγουρα είναι παράξενο το συναίσθημα που νοιώθω ότι ο χρόνος δεν προχώρησε από τον Ιούλιο του 1974, στον Ιούλιο του 2014, αλλά έκανε μία αντίθετη πορεία επιστρέφοντας από το παρόν στα 1974.

Όλες οι χώρες με ανάλογες εμπειρίες σαν τις δικές μας, μετά από μια χούντα, περνάνε με γοργό ρυθμό στην ανάπτυξη και βελτιώνουν συνέχεια την θέση τους.

Εμείς κάναμε ακριβώς το αντίθετο.

Η ανικανότητα/διαφθορά των πολιτικών μας δυνάμεων σε συνδυασμό με τις ραδιουργίες του παλατιού στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’60, μας οδήγησαν στην χούντα.

Ο Γ. Παπανδρέου με 53% αντί να επιβάλλει την θέση του στο παλάτι, υποχώρησε και επέτρεψε στον τότε Βασιλιά να δρομολογήσει την εκτροπή του πολιτεύματος, έχοντας συνεργάτες ανθρώπους που είχε επιλέξει ο τότε πρωθυπουργός.

Μετά την μαύρη επταετία, αντί να βάλουμε τις βάσεις για μια σύγχρονη δημοκρατία, τα κόμματα εξουσίας έστησαν ένα μηχανισμό εξυπηρέτησης πελατών/ψηφοφόρων πετώντας κοκαλάκια και σε αριστερούς ψηφοφόρους, έτσι όλοι ζούσαν στην τρελή χαρά.

Δυστυχώς το έργο συνεχίζεται, σήμερα ο μέσος όρος συνταξιοδότησης αυτών που εργάζονται στο δημόσιο είναι 54,5 έτη, την στιγμή που για τους υπόλοιπους είναι τουλάχιστον 65.

Η επιστροφή στον χρόνο, με τα μυαλά που έχουν αυτοί που μας κυβερνούν και αυτοί που ενδεχομένως θα μας κυβερνήσουν, θα μας οδηγήσει ακόμα πιο πίσω, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.  

Και οι 300 βουλευτές μας θα έλεγα ότι μισούν την εξέλιξη, τις μεταρρυθμίσεις και καθυστερούν με κάθε τρόπο τον εξευρωπαϊσμό μας.

* Αυτοί που χάθηκαν στα 27… Κώστας Ζουγρής: Συγγραφέας, μουσικός παραγωγός, συνδημιουργός του site #apotis4stis5, κατέχει μαζί με τον Γιάννη Πετρίδη το παγκόσμιο ρεκόρ της μακροβιότερης καθημερινής ραδιοφωνικής εκπομπής Άπό τις 4 στις 5 στο Α΄ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ της ΕΡΤ.

Λευτέρης Κουσούλης: Η Ελλάδα καλείται να ξαναδεί τον εαυτό της

Μεταπολίτευση. Έχουν περάσει 40 χρόνια. Σχεδόν μισός αιώνας. Και η Ελλάδα, μέσα στην κρίση, είτε το θέλει είτε όχι καλείται να ξαναδεί τον εαυτό της. Να στοχαστεί όχι μόνο το σήμερα αλλά και το πώς έφτασε ως το σήμερα.

Μετά το 1974 ο ενθουσιασμός της αλλαγής δεν συνοδεύτηκε από κανένα ενθουσιασμό ουσιαστικών αλλαγών. Ή μάλλον θα έλεγα, ο ενθουσιασμός της πτώσης της δικτατορίας επικάλυψε την ήδη υπαρκτή ανάγκη μιας ουσιαστικά νέας πολιτικής θεμελίωσης στη χώρα.

Τρεις παράγοντες όρισαν την πορεία της ελληνικής κοινωνίας από τότε μέχρι σήμερα. Οι παράγοντες αυτοί καθόρισαν την πολιτική και κοινωνική κινητικότητα, τους ρόλους και τον πλούτο. Τους αναφέρω κωδικοποιημένα:

Ο πρώτος παράγοντας είναι η κομματική σχέση. Τα κόμματα και η κομματική σχέση. Τα κόμματα, έτσι όπως συγκροτήθηκαν, γύρω από ισχυρά πολιτικά πρόσωπα, αποδεκτά ως παντοδύναμα, εξελίχθηκαν με την πάροδο του χρόνου σε μικρές ολιγαρχίες που καθόριζαν όχι μόνο πολιτικές επιλογές αλλά και τις τύχες ανθρώπων και κοινωνικών ομάδων.

Ο δεύτερος παράγοντας είναι η ιδεολογική ή ψευδο-ιδεολογική αναφορά. Από την Μεταπολίτευση και μετά αποτέλεσε ένα από τα βασικά κλειδιά της κοινωνικής ανόδου, της κατανομής ρόλων και της συμμετοχής μέσα στο σύστημα εξουσίας, το οποίο διαμορφώθηκε σε μια ατμόσφαιρα που ήταν ιδεολογικά χρωματισμένη προς τα αριστερά. Έτσι, η πρόσβαση π.χ. σε ιδεολογικούς μηχανισμούς επιρροής, όπως το Πανεπιστήμιο, για την περίοδο που μιλάμε, διευκολύνθηκε μέσα από μια ιδεολογική αναφορά, κυρίως προς τα αριστερά.

Η ταξική αφετηρία, παρά τις μεταβολές που συντελέστηκαν, παρέμεινε ο τρίτος ισχυρός παράγοντας διαμόρφωσης των συνθηκών εξέλιξης σε κοινωνικό και ατομικό επίπεδο.

Οι παραπάνω τρεις παράγοντες, σε κωδικοποιημένη απόδοση, εξηγούν την εξέλιξη των πραγμάτων από την αναξιοκρατία μέχρι τη διαφθορά και τη φύση του κράτους στην Ελλάδα.

* Ο Λευτέρης Κουσούλης σπούδασε την πολιτική, τα φαινόμενα εξουσίας στην Ελλάδα και τη Γαλλία. Εργάζεται περί την πολιτική και την επικοινωνία με την εταιρεία “Λέγειν & Πράττειν”. ( www.legeinandprattein.gr – www.lefteriskousoulis.gr)

Νίκος Μαρκάτος: Ο Δεκάλογος της Μεταπολίτευσης

Σαράντα χρόνια Μεταπολίτευσης, και ενώ ρέουν για τον εορτασμό της τα αναψυκτικά στο κήπο του Προεδρικού Μεγάρου, τα ¨ σημαντικά ¨πράγματι επιτεύγματά της συνοψίζονται σήμερα εκ του αποτελέσματός τους στα εξής:

Πωλούνται νερά, βουνά, δάση, λαγκάδια, παραλίες, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, οι μάνες και οι πατεράδες μας. Για να “ανασυνταχθεί η χώρα πάση θυσία”, όπως καταλαβαίνετε.

Το Κυπριακό βρίσκεται όπως διαμορφώθηκε με τη βία το 1974.

Βγαίνουν στο σφυρί μονάδες ηλεκτροπαραγωγής, ενώ παραχωρούνται σε ιδιώτες τρία από τα σημαντικότερα υδροδυναμικά πεδία της χώρας (Νέστος, Άραχθος και Εδεσσαίος)

Η κυβέρνηση επιχορηγεί με 19 εκατομμύρια Ευρώ ιδιώτες για μια θέση εργασίας μερικών μηνών ή με 100 εκατομμύρια Ευρώ για 6 θέσεις εργασίας (ΑΠΕ). Τα αιολικά πάρκα που επιδοτεί ο Μανιάτης φαίνεται να έχουν πολλούς σκελετούς στην ντουλάπα τους.

Η Παιδεία δεν αναπτύσσει δημιουργικότητα, ούτε σκέψη, ούτε κοινωνικοποίηση. Το Υπουργείο πληρώνει 1.5 εκατομμύρια Ευρώ για να φτιάξει την… Τράπεζα Θεμάτων, ενώ του λείπουν καθηγητές μέχρι το Φλεβάρη.

Τα “συμβούλια” των ΑΕΙ προεπιλέγουν κατά βούληση τους υποψήφιους Πρυτάνεις, όπως μόνο οι μουλάδες κανουν στο Ιράν.

Η “επιτυχία” του (ούτως ή άλλως καταδικασμενου να αποτυχει λόγω της ίδιας της δομής του) Μνημονίου περνά μέσα από τον εξευτελισμό των μισθολογικών και εργασιακών συνθηκών, σε επίπεδα κατώτερα της Ρουμανίας.

Με θράσος περισσό ο “Υπουργός” μας λέει ότι το Κράτος δεν μπορεί να δαπανά 10 δις για το συνταξιοδοτικό. Μπορεί να μας πει όμως πότε, πώς και γιατί το Κράτος λεηλάτησε τις δικές μας πολλαπλάσιες εισφορές, καθιστώντας τον εαυτό του κοινό κλέφτη;

Η “αριστερά” παραπαίει γιατί δίνει μάχη στο γήπεδο που η αστική τάξη έχει επιλέξει.

Η οικονομική μας επιβίωση φαίνεται να εξαρτάται από νέου τύπου πολιτικό σύστημα με αποδοτικό καπιταλισμό αλλά χωρίς δημοκρατία, χωρίς εγγυημένη προσωπική και πολιτική ελευθερία.

Να τα εκατοστήσει λοιπόν! Με την ελπίδα ότι τα διάφορα κινήματα διαμαρτυρίας, ακόμα και πολιτικά κόμματα που αμφισβητούν την κατεστημένη τάξη της φιλελεύθερης δημοκρατίας (“το τέλος της Ιστορίας”) θα καταστούν ικανά να επαναφέρουν την πραγματική δημοκρατία, οριζόντια δημοκρατία με συμμετοχικό προϋπολογισμό, εργατικά συμβούλια κτλ καθώς και ένα κοινωνικό κράτος που θα μεριμνά για τις στοιχειώδεις ανάγκες των ανθρώπων διαμέσου της δημόσιας υγείας, της δωρεάν Παιδείας, της κοινωνικής ασφάλισης κτλ αντί να τους εκμεταλλεύεται και μετά να τους αφήνει πίσω, λεηλατώντας μάλιστα όσα τους ανήκουν..

* Ο Νίκος Μαρκάτος είναι Ομότιμος Καθηγητής ΕΜΠ, πρώην Πρόεδρος Σχολής Χημικών Μηχανικών ΕΜΠ,  πρώην Πρύτανης ΕΜΠ (1991-97), Senior Visitor στο Department of Applied Mathematics & Theoretical Physics του Πανεπιστημίου Cambridge και Fellow του Selwyn College του Πανεπιστημίου Cambridge (2002 – 2003), Visiting Professor University of Surrey (2001-2010). Είναι Πρόεδρος της Επιτροπής Δεοντολογιας των ΑΝΕΛ.

Μανόλης Μαυροζαχαράκης: Η νέα μεταπολίτευση συνδέεται με στρατηγικό πλαίσιο που θα παράγει εργασία            

Η οικονομική κρίση συνέδεσε αναμφίβολα την περίοδο της μεταπολίτευσης με τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό και το ζήτημα του δημόσιου χρέους. Συγκεκριμένα επιφορτίστηκε συνολικά το πολιτικό και κομματικό σύστημα με την δικαιολογημένη  κατηγορία ότι επί μακρόν καλλιέργησε το πελατειακό κράτος της συναλλαγής και διαφθοράς σε μεγάλο και σε μικρό επίπεδο αντί να θωρακίσει την χώρα θεσμικά στα πλαίσια μιας πορείας εξευρωπαϊσμού. Πραγματικά στην  χώρα μας η κρίση έφερε στην επιφάνεια  ορισμένες επάλληλες αλήθειες οι οποίες περίτεχνα κρυβόταν στο υπογάστριο του κρατούντος πολιτικού και κοινωνικοοικονομικού συστήματος.

Οι αλήθειες αυτές εξωτερικεύτηκαν από την στιγμή που κατέστη πρόδηλο ότι τα μεταπολιτευτικά θεμέλια πάνω στα οποία συγκροτήθηκε η ελληνική κοινωνία είναι αδύναμα και δεν επαρκούν για να σηκώσουν την πορεία της χώρας προς ένα σύγχρονο μέλλον. Η πρώτη αλήθεια που είναι πλέον ολοφάνερη και όμως δεν αφομοιώνεται από το υπάρχον πολιτικό σύστημα είναι ότι μια οικονομία με αδύναμη παραγωγική βάση και ως εκ τούτου με ελλειμματικό εξωτερικό εμπόριο παράγει συνεχή δημοσιονομικά προβλήματα αντί να παράγει επαρκής θέσεις εργασίας . Η δεύτερη μεγάλη αλήθεια που επίσης έγινε αντιληπτή προκαλώντας πολύ πόνο είναι ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα αναπαράγεται για τον εαυτό του και όχι συντεταγμένα με την κοινωνία πολιτών. Αποτελεί επομένως ένα σύστημα αυτοαναφοράς με ενσωματωμένους μηχανισμούς εντροπίας, δηλαδή αυτοκαταστροφής. Η τρίτη μεγάλη αλήθεια που πόνεσε πάνω από όλες είναι ότι το κράτος δεν μπορεί να αποτελεί βασικό εργοδότη στα πλαίσια μιας καπιταλιστικής οικονομίας πόσο μάλλον αν δεν τροφοδοτείται με τους απαιτούμενους όρους απόδοσης και με τις απαιτούμενες προϋποθέσεις ισοπολιτείας και ισονομίας.

Για όσο καιρό οι  πολιτικές δυνάμεις της χώρας  μας αποφεύγουν να τοποθετηθούν γύρω από τον άξονα των πραγματικών αληθειών που μαστίζουν την χώρα και παραμένουν αποκλειστικά εγκλωβισμένες  στον άξονα μνημόνιο –αντιμνημόνιο, οι κακοδαιμονίες της μεταπολίτευσης όχι μόνο θα αναπαράγονται αλλά θα  βαθαίνουν. Οι προοδευτικές δυνάμεις αυτού του τόπου και τα δημιουργικά μυαλά που έχουν απομείνει, πρέπει να επανασυνδέσουν την πορεία της χώρας με τις παραγωγικές εκείνες πτυχές της αντιπολίτευσης που αδράνησαν εν ονόματι της πελατειακής πατρονείας και του άκαρπου «αντιπολιτικού»  κρατισμού. Αντιπολιτικού διότι δεν προήγαγε το συλλογικό συμφέρον αλλά το ατομικό  συμφέρον πατρόνων, συντεχνιών, πολιτικάντηδων και ομάδων συμφερόντων. Οι θετικές  πτυχές της μεταπολίτευσης με τις οποίες πρέπει να επανασυνδεθούμε υπήρξαν  η εισαγωγή του ΕΣΥ, η  εισαγωγή του εργατικού και οικογενειακού δικαίου , ο εκδημοκρατισμός των θεσμών και του στρατού , η εισαγωγή του ΑΣΕΠ και των ΚΕΠ, η εισαγωγή των θεσμών πρόνοιας , η εξάπλωση κοινωνικών και υλικοτεχνικών υποδομών εάν και με δυσανάλογο κόστος,  η μηχανοργάνωση του δημοσίου, η περιφερειακή σύγκλιση, η αποκέντρωση, η επένδυση στην μόρφωση και στην καινοτομία.

Η νέα μεταπολίτευση που χρειάζεται η χώρα συνδέεται επιπλέον με ένα στρατηγικό πλαίσιο που θα παράγει εργασία.

* Ο Μανόλης Μαυροζαχαράκης είναι ελεύθερος συγγραφέας, με σπουδές σε οικονομικά, κοινωνιολογία και πολιτικές επιστήμες, εθνολογία και οικονομική ιστορία.

Γιάννης Πιτταράς: Η νέα Αποκατάσταση της Δημοκρατίας

Το μονο που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης ειναι το γεγονός οτι η Μεταπολίτευση ειναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αποκατάσταση της Δημοκρατιας.

Για όσους την έζησαν απο την απαρχή της ειναι κάτι που στιγματησε την ζωη τους και αποτέλεσε την πυξίδα για πολλες απο τις μετέπειτα επιλογές τους.

Για όσους διάβασαν για αυτήν, ισως γοητευτηκαν, ισως παλι ζήλεψαν, ισως ομως και να θεωρούν οτι πολλά απο τα ιδεώδη που την καθόρισαν να έχουν ξεθωριάσει στο πέρασμα του χρόνου.

Δεν ειναι τυχαίος ο ορος που καθιερώθηκε τα τελευταια χρονια και εγινε σύνθημα ακομα και απο όσους έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην Μεταπολίτευση, με ολοένα και περισσότερους πια να μιλούν για το …Τέλος της Μεταπολίτευσης.

Δικαιως ή αδίκως, ηταν και αυτο ένα κίνημα που ξεκίνησε με αθώα, αγνά και πρωτόγονα ιδανικά, με το πάθος και τον αυθορμητισμό για περισσότερη Δημοκρατία, στην πορεία αναζήτησε περισσότερους οπαδούς και άλλους εκφραστές και υποστηρικτές, με τα ίδια κίνητρα και τις ίδιες επιθυμίες.

Οταν ομως εγινε σύνθημα στους λόγους των κομμάτων, οταν εγινε παράγραφος στα καταστατικά των πολιτικών σχηματισμών, τότε ηταν που άρχισε και ενας ιδιότυπος πλειστηριασμός για το ποιος εκφράζει την περισσότερη Δημοκρατία, για το ποιος μπορεί να υποσχεθει περισσότερη Δημοκρατία, για το ποιος μπορεί να δωσει περισσότερη Δημοκρατία.

Στις μέρες μας η έννοια του τέλους της Μεταπολίτευσης, εξέφρασε την ανάγκη για μια Νεα, Νεα Μεταπολίτευση…

Όχι τοσο γιατι η παλιά έχασε την αίγλη της ή γιατι ξεθωριασαν τα ιδανικά της, αλλα γιατι όσοι έβαλαν πλάτη και όσοι έμαθαν αργότερα για αυτήν, είδαν οτι και σε αυτή την περίπτωση υπήρξαν ωφελημένοι, κερδισμένοι, αποκατεστημενοι, ευνοημένοι!

Το ίδιο ομως είδαν ή διάβασαν και οι απόγονοι των πρωταγωνιστών.

Η αποκατάσταση της Δημοκρατιας για τους νέους της σημερινής εποχής ειναι ένα ιστορικό γεγονός.

Οταν ομως συνδέεται – ισως και μηδενιστηκα σε πολλες περιπτώσεις – με συγκεκριμένα πρόσωπα που εξαργύρωσαν αργότερα την συμμετοχή τους στους αγώνες για δημοκρατία, με κρατικά πόστα, υπουργικές καρέκλες, και οικονομική δύναμη, τοτε το σύνθημα για την Νεα Αποκατάσταση της Δημοκρατιας, γινεται επιτακτική ανάγκη, γινεται σύνθημα οργής, όχι γιατι απειλείται η Δημοκρατια, αλλα ετσι απλά, για ένα ξεκαθάρισμα της ιστορικής τους μνήμης…  

* O Γιάννης Πιτταράς  είναι δημοσιογράφος. Έχει δουλέψει στο “ΚΑΝΑΛΙ 29”, το “ALTER”, το “STAR”, το “NEW CHANNEL”, την “ΒΡΑΔΥΝΗ”, το “ΚΑΡΦΙ” και σήμερα  καλύπτει το πολιτικό ρεπορτάζ για την τηλεόραση του “ALPHA”.

Βίκυ Σαμαρά: Η 40άρα Δημοκρατία

40άρα πλέον η Δημοκρατία μας μοιάζει να περνά κρίση μέσης ηλικίας και ταυτότητας.

Βλέπει να λαμβάνουν το όνομα της επί ματαίω νεοναζί που την υβρίζουν όταν θέλουν να πουλήσουν τσαμπουκά, αλλά την επικαλούνται όταν βρεθούν στριμωγμένοι. Βλέπει τη Βουλή της να ξεφτιλίζεται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, κατεπείγοντα πολυνομοσχέδια ενός άρθρου, ανταρσίες του γλυκού νερού και κουτσαβακικές αντιπαραθέσεις. Βλέπει τους πολίτες της, από όποια γωνιά και εάν εξετάζουν τα πράγματα, δεξιά ή αριστερή, μεταρρυθμιστική ή επαναστατική, μνημονιακή ή αντιμνημονιακή, να διαπιστώνουν πως η Δικαιοσύνη παραμένει το καίριο και κύριο αίτημα μετά από τέσσερα χρόνια κρίσης κατά τα οποία αντί να αλλάξουν τα κακώς κείμενα στον πολιτικό, δημόσιο και επιχειρηματικό χώρο, ενισχύονται.

Αλλά παραμένει το χειρότερο που έχουμε δοκιμάσει, με εξαίρεση όλα τα άλλα.

Χρειάζεται μία νέα Μεταπολίτευση; Δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει κανείς. Όμως πρώτα πρέπει ως κοινωνία των πολιτών (αν είμαστε τέτοια) να προσδιορίσουμε τι σημαίνει αυτός ο όρος, που σε αντίθεση με την παλιά Μεταπολίτευση, έχει προλάβει να κακοποιηθεί προτού καν η φθορά των χρόνων μας βγάλει τα θολά γυαλιά του ρομαντισμού για να μείνει ο παραμορφωτικός φακός της απαξίωσης.

Μία νέα Μεταπολίτευση χρειάζεται επίσης έναν νέο Καραμανλή. Και ο ηγέτης αυτός, που θα βάλει την υστεροφημία του ως οδηγό των πολιτικών πράξεων του, ακόμη αναζητείται.

* Η Βίκυ Σαμαρά είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε στο Τμήμα Δημοσιογραφία και ΜΜΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει εργαστεί στην Απογευματινή και καλύπτει το κυβερνητικό ρεπορτάζ για την Ελευθεροτυπία. Ως πολιτική συντάκτρια καλύπτει για το News247.gr το χώρο της κεντροδεξιάς.

Μανόλης Τσακίρης: 40 χρόνια από τη διπλή τραγωδία του έθνους και του λαού – Ο ΙΔΕΑ, η χούντα, η ΕΟΚΑ Β΄, η προδοσία του Κυπριακού λαού

Στη μνήμη του αντιφασίστα διανοούμενου, Λέοντα Καραπαναγιώτη

και σε όλους τους αγωνιστές ενάντια στη χούντα και τους νεοναζί.

Η υπόθεση της κατάργησης της δημοκρατίας είχε αρχικά σχεδιαστεί πριν πολλά χρόνια από τον ΙΔΕΑ (Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών). Η δίκη ΑΣΠΙΔΑ ήταν η πρόβα τζενεράλε για την υπονόμευση της νόμιμης κυβέρνησης του  Γεωργίου Παπανδρέου και την προετοιμασία για το προδοτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου.

Ο Παπαδόπουλος γνωστός και από το κατασκευασμένο σαμποτάζ στον Έβρο από «αριστερούς» στρατιώτες, μέλος κι αυτός του ΙΔΕΑ, δεξιός στρατοδίκης στη δίκη Μπελογιάννη και ο άνθρωπος της ΣΙΑ στην Ελλάδα.

Το πραξικόπημα έγινε κυρίως για να πραγματοποιηθεί η πτώση του Μακαρίου, με μαχητικό όργανο την προδοτική ΕΟΚΑ Β΄, που δεν είχε καμία σχέση με την πατριωτική ΕΟΚΑ Α΄ του Αυξεντίου, του Καραολή Δημητρίου και άλλων χιλιάδων αγωνιστών.

Ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ, που κάνει σήμερα τον ανήξερο, γνώριζε πολύ καλά το περιεχόμενο της συνάντησης στον Έβρο του δοτού πρωθυπουργού, Κωνσταντίνου Κόλλια και του Τούρκου πρωθυπουργού, Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ. Επρόκειτο για τη μεγαλύτερη προδοσία μετά από το 1922.

Συγκεκριμένα, οι δύο πρωθυπουργοί συμφώνησαν, ότι στα μέτρα εκτόνωσης των διαφορών μεταξύ των δύο κοινοτήτων, θα έπρεπε να αποσυρθεί η σιδερόφρακτη μεραρχία που είχε αποστείλει η κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, με την πλήρη συμπαράσταση και των άλλων αρχηγών των κομμάτων της τότε Βουλής, Παναγιώτη Κανελλόπουλου, Ηλία Ηλιού και λοιπών. Αυτό  ήταν το σχέδιο του σατανικού υπουργού των ΗΠΑ, Κίσσιντζερ.

Η απογύμνωση μιας αμυντικής, ανίκητης μηχανής του ελληνικού και του κυπριακού στρατού στην Κυρήνεια και σε όλη την ανατολική Κύπρο, μετέτρεψε σε «εκδρομή» την εισβολή του Αττίλα, με θύμα τον ηρωϊκό Ελληνοκυπριακό λαό, με εκατοντάδες νεκρούς Έλληνες και Κυπρίους αξιωματικούς, φαντάρους, πολίτες, γυναικόπαιδα, βιασμούς κοριτσιών από τους υπανθρώπους του Αττίλα, με εξευτελισμό εκκλησιαστικών συμβόλων και δολοφονία ιερέων του νησιού της Αφροδίτης, με τα 7.000 χρόνια ιστορίας.

Η προετοιμασία του πραξικοπήματος ήταν γνωστή σε πολλά στελέχη των ενόπλων δυνάμεων, η ημερομηνία ήταν άγνωστη. Ο νομιμόφρων αντιστράτηγος, διοικητής του Γ΄ Σώματος Στρατού, Κώστας Τσολάκας, έκανε έκκληση στον τότε πρωθυπουργό, Γεώργιο Παπανδρέου, να κατέβει στην Αθήνα με τα άρματά του και να δέσει τους πραξικοπηματίες.

Ο Παπανδρέου αρνήθηκε, λέγοντας, ότι δεν μπορεί να μετατραπεί από εκλεγμένος δημοκράτης πρωθυπουργός σε «δικτάτορα». Αυτό ήταν μέγα ιστορικό λάθος, καθώς  αν δεχόταν, θα απέτρεπε την διπλή τραγωδία της Κύπρου και της Ελλάδος.

Το τι υπέφερε ο ελληνικός λαός,η νεολαία, οι διανοούμενοι, η εργατική τάξη από τη λαομίσητη χούντα των Απριλιανών δικτατόρων είναι γνωστό. Ασφαλώς, το μεγάλο μέρος αυτής της τραγωδίας το πλήρωσε ο Ελληνοκυπριακός λαός και το έθνος υπέστη μια ακόμα ιστορική ήττα από την Τουρκία, με τη βοήθεια των συμμάχων της.

Αλήθεια, αυτοί οι κύριοι, Κίσσιντζερ και ΣΙΑ, θα μπορούσαν να μας πουν, στον μεγάλο πατριωτικό, αντιφασιστικό πόλεμο εναντίον των πραιτωριανών του Χίτλερ, στον οποίον συμμετείχε με τεράστιες απώλειες η Ελλάδα στο πλευρό των αντιφασιστικών δυνάμεων, πού ήταν η Τουρκία; Επιτήδειος ουδέτερος ήταν και κέρδισε επιπλέον από αυτή την ιστορία.

Ενώ εμείς, μέσα από τα μνήματα σε κάθε χωριό και πόλη, μετράμε εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς στον εθνικό αντιστασιακό αγώνα. Και ύστερα από όλα αυτά, έχουμε σήμερα μια εγκληματική οργάνωση-όπως την χαρακτηρίζει η Δικαιοσύνη-να ουρλιάζει υπέρ των ναζί. Κρίμα, γιατί υπάρχουν και νέα παιδιά ανάμεσά τους, που θα έπρεπε να γνωρίζουν τί υπέστη ο Ελληνικός λαός και η ανθρωπότητα από τις ναζιστικές θηριωδίες.

Αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη δημοκρατία και τον ελληνικό πολιτισμό, σήμερα, 40 χρόνια μετά από τη μεταπολίτευση.

* Ο Μανόλης Τσακίρης είναι συγγραφέας λογοτεχνικών βιβλίων, μέλος της Ενώσεως Σεναριογράφων Ελλάδος, ενώ για 14 χρόνια υπήρξε στενός συνεργάτης του σκηνοθέτη Θεόδωρου Αγγελόπουλου. Υπήρξε σύμβουλος σε ζητήματα πολιτισμού στην ΓΣΕΕ και την ΟΤΟΕ και είναι πρόεδρος του ιστορικού υπερκομματικού Συλλόγου Οικολόγων Ύδρας.

                                                   —————————————

* Τα ονόματα των αρθρογράφων είναι σε αλφαβητική σειρά

* Δείτε όλα τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία “Γνώμες” του NEWS 247