Δημόσια υγεία χωρίς ιδεοληψίες 

Η προηγούμενη μεγάλη θανατηφόρα επιδημία στην ιστορία, η ισπανική γρίπη, άφησε πίσω της περισσότερους νεκρούς από ό,τι ο Α Παγκόσμιος Πόλεμος, αλλά και με σκληρό τρόπο δίδαξε την ανάγκη δημιουργίας δημόσιων συστημάτων υγείας με καθολική περίθαλψη των πολιτών.

Τη δεκαετία του ‘20 σειρά ευρωπαϊκών χωρών άρχισαν να υιοθετούν το μοντέλο αυτό, που πρώτη εφήρμοσε η Σοβιετική Ένωση, πολύ απλά γιατί ήταν αποτελεσματικό. Μαύρη γάτα, κόκκινη γάτα, σημασία έχει να πιάνει ποντίκια και να προλαμβάνει πανδημίες. Ακόμη και το σύστημα υγείας των ΗΠΑ βασίστηκε σε αυτό, επί του καπιταλιστικότερου βεβαίως βεβαίως, αλλά και του αναποτελεσματικότερου όπως αποδεικνύεται και σήμερα.

Στα 100 χρόνια που πέρασαν το προσδόκιμο ζωής στη Δύση ανέβηκε εντυπωσιακά, χάρη και στην πρόοδο της επιστήμης αλλά και στην ολοένα και αυξανόμενη προσβασιμότητα των πολιτών στις υπηρεσίες της ιατρικής. Κάποιοι βέβαια, από διάφορες πλευρές του πολιτικού συστήματος, είδαν τα δημόσια συστήματα υγείας ως λάφυρα και φυσικά είχαν και έχουν τα εγγενή τους προβλήματα.

Ο κορονοϊός όμως έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι τα πλεονεκτήματα μίας ισχυρής δημόσιας υγείας είναι πολύ πιο σημαντικά από όποια αρνητικά. Μία επιδημία, όπως η ανθρωπότητα διαπίστωσε στο παρελθόν, δε γίνεται να αντιμετωπιστεί χωρίς κεντρικό και άρα κρατικό σχεδιασμό και χωρίς πρόσβαση όλων των πολιτών σε ένα δημόσιο σύστημα υγείας. Στις ΗΠΑ η έκταση οφείλεται σε ένα βαθμό και στο γεγονός ότι πολλοί πολίτες δεν έχουν περίθαλψη ή τους κοστίζει πολύ ακριβά.

Το ΕΣΥ, που πολλάκις έχει γραφτεί ότι νοσεί, κατάφερε χάρη στον ηρωισμό και τον ανθρωπισμό των γιατρών και νοσηλευτών του, να αντέξει έστω γονατισμένο το δεύτερο κύμα της πανδημίας μέχρι στιγμής. Τώρα λοιπόν δεν είναι ώρα για ιδεοληψίες. Αλλά για την ουσιαστική ενίσχυση του ΕΣΥ.

Ο ιδιώτης που κοιτάει την τσέπη του (και καλά κάνει από την πλευρά του ενδεχομένως) δεν μπορεί να προσφέρει τις απαντήσεις που ζητά η δημόσια υγεία. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ιδιωτικές κλινικές αρνήθηκαν να προσφέρουν κλίνες στη μάχη κατά του κορονοϊού, επικαλούμενες μεταξύ άλλων ότι δεν έχουν τη δυνατότητα να νοσηλεύσουν ασθενείς με Covid-19 με ασφάλεια.

Δεν είναι επίσης ενδεχομένως τυχαίο ότι δεν εκτιμήθηκε σωστά και έγκαιρα η σοβαρότητα του δεύτερου κύματος, όταν τα τεστ δεν ήταν στην πραγματικότητα αντιπροσωπευτικά, αφού ειδικά πριν ξεκινήσουν τα μαζικά rapid test σε δημόσιους χώρους από τον ΕΟΔΥ, οι οικονομικά ασθενέστεροι δεν είχαν πρόσβαση σε έλεγχο. Αλλά εάν ο ιός δεν είναι ταξικός από τη φύση του, σημαίνει πως όταν τα οικονομικά ασθενέστερα μέλη μίας κοινωνίας δεν είναι ασφαλή, όλη η κοινωνία δεν είναι ασφαλής. Καμία ατομική ευθύνη δεν μπορεί από μόνη της να διασφαλίσει τη δημόσια υγεία, αν και φυσικά ακόμη και το πιο ισχυρό σύστημα υγείας δεν αρκεί εάν οι πολίτες αγνοούν τα υγειονομικά μέτρα.

Βέβαια, ακόμη και να είχαμε 5.000 κλίνες ΜΕΘ, όντως δεν θα αρκούσαν εάν η πανδημία έβγαινε εκτός ελέγχου. Όμως χρειαζόμαστε όσο περισσότερες και όσο περισσότερο προσωπικό, γιατί έστω και μία ζωή παραπάνω να σωθεί, αυτό σημαίνει πολύ λιγότερο πόνο. Πίσω από τους αριθμούς που ανακοινώνονται καθημερινά εξάλλου είναι άνθρωποι. Πίσω από τους αριθμούς, είναι πάντα οι άνθρωποι.

Διαβάστε τις Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο, με την αξιοπιστία και την εγκυρότητα του News247.gr