Δύναμη καταστολής ο στρατός; Το επίφοβο βήμα της Σουηδίας

Δεκέμβριος του 2000, Σύνοδος του ΝΑΤΟ. Κύριο θέμα η Ευρωπαϊκή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας. Στην ομιλία της η Μαντλίν Ολμπράιτ, υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Κλίντον, αναφέρθηκε στους μελλοντικούς κινδύνους που απειλούν εσωτερικά την Ένωση και στην ανάγκη να αντιμετωπιστούν δραστικά.

Αναφερόταν στην πιθανότητα λαϊκών εξεγέρσεων λόγω οικονομικής δυσπραγίας; Εννοούσε εσωτερικές διενέξεις εθνοτικού χαρακτήρα; Μήπως είχε κατά νου διαιρετικές διεργασίες στις ευρωπαϊκές κοινωνίες που ενδέχεται να επισυμβούν εξ αιτίας του μεταναστευτικού/προσφυγικού;

Τότε, από τις σελίδες της «Ελευθεροτυπίας» είχα αναφερθεί στην εν λόγω προειδοποιητική αναφορά της Μαντλίν Ολμπράιτ. Δυστυχώς, η απώλεια μέρους του αρχείου μου δεν καθιστά εφικτή την αναπαραγωγή του συγκεκριμένου κειμένου.

Εν πάση περιπτώσει, τι εννοούσε η ευφυής γερακίνα μιλώντας για δραστική αντιμετώπιση; Επέκταση των παρακολουθήσεων και ενίσχυση των αστυνομικών δυνάμεων καταστολής ή και επιστράτευση του στρατού;

Συντηρητικοί – Σοσιαλδημοκράτες μαζί!

Εδώ είμαστε. Διότι στην Σουηδία συμβαίνει εκείνο που πιθανώς είχε στο μυαλό της η Ολμπράιτ, αλλά αδιανόητο ούτως η άλλως για τα ευρωπαϊκά δεδομένα: λόγω της έκρυθμης κατάστασης σε πόλεις της χώρας, κυρίως στην Ουψάλα, η κυβέρνηση του Ούλφ Κρίστερσον- συντηρητική κυβέρνηση η οποία στηρίζεται στην Ακροδεξιά- αποφάσισε να ζητήσει την αρωγή του στρατού προκειμένου να αντιμετωπιστεί το κύμα βίας που σαρώνει την Σουηδία (πόλεμος μεταξύ συμμοριών, ναρκωτικά και θανατικό- δώδεκα νεκροί τον Σεπτέμβριο).

Το εκπληκτικό και εξόχως ανησυχητικό είναι ότι η σοσιαλδημοκρατική αντιπολίτευση τάχθηκε εκθύμως υπέρ της παρέμβασης του στρατού! Εγκαλείται, δε, από τον κυβερνητικό σχηματισμό ότι εν πολλοίς ευθύνεται η προηγούμενη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση για την σημερινή κατάσταση, λόγω της πολιτικής που εφήρμοσε για ανοιχτά σύνορα.

Η ευθύνη στους μετανάστες/πρόσφυγες για την πρωτοφανή εκτράχυνση στη Σουηδία; Ναι, απαντάει χωρίς περιστροφές ένας δικός μας, ο Σωτήρης Δελής, στέλεχος των «Μετριοπαθών» και μέλος του Κοινοβουλίου όταν το κόμμα του Ουλφ Κρίστερσον βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Συγκεκριμένα, λέει:

«Δυστυχώς η κατάσταση αυτή την στιγμή όπως έχει διαμορφωθεί είναι εκτός ελέγχου. Κρίμα, γιατί κατά την διάρκεια της δικής μου πολιτικής θητείας μαζί και με άλλα πολιτικά πρόσωπα του κόμματός μου, είχαμε προειδοποιήσει τους τότε κυβερνώντες για τους κινδύνους να ανοιχτούν τα σύνορα και να μπαίνει μέσα όποιος θέλει χωρίς ουσιαστικό έλεγχο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η χώρα να γεμίσει από μετανάστες κυρίως από Συρία, Ιράκ, Αφγανιστάν και Αφρική, με αποτέλεσμα στην πολιτική του ασύλου να γίνουν τραγικά λάθη. Θέλανε, όπως λέγανε τότε, η Σουηδία να έπαιζε έναν αρχηγικό ρόλο ανθρωπισμού σε όλο τον κόσμο, κάτι που δεν μπορούσε να γίνει σε καμία περίπτωση».

Μεταλλαγμένη χώρα

Φαίνεται να επικρατεί η άποψη αυτή- κι όχι μονάχα στη Σουηδία-, αλλά εκφράζονται σοβαρές αμφιβολίες για το κατά πόσον ισχύει απολύτως. Οι ενστάσεις εστιάζονται στο γεγονός ότι η οικονομική κατάσταση στη χώρα, καθώς και η μετάλλαξή της σε πεδίο καλπάζοντος νεοφιλελευθερισμού, οδηγούν στο περιθώριο ευρύτερα κοινωνικά στρώματα και κυρίως τους νέους.

Συγκεκριμένα: Διευρύνεται ανησυχητικά ο κύκλος των νεόπτωχων, ενώ ταυτόχρονα καλπάζει η ανεργία των νέων στις ηλικίες μεταξύ 18-25. Επίσης, έχει υποβαθμιστεί η δημόσια Παιδεία προς όφελος της ιδιωτικής( καλύτεροι καθηγητές, υψηλότερες αποδοχές στα ιδιωτικά), με αποτέλεσμα αρκετοί νέοι φτωχών οικογενειών να παρατάνε το σχολείο και να μην διαθέτουν ούτε καν απολυτήριο Λυκείου.

Χωρίς κανένα εφόδιο για την αγορά εργασίας και ζώντας σε οικογενειακό περιβάλλον φτωχό και γκρίζο, η διολίσθηση στις ατραπούς της εγκληματικής παραβατικότητας είναι ευεξήγητη.

Πέραν αυτών, ιδού ένα στοιχείο αναπροσανατολισμού της σουηδικής κοινωνίας: το 2010 η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση κατήργησε την υποχρεωτική στράτευση. Το 2016, μια έρευνα έδειξε ότι το 72% τάσσεται υπέρ της επαναφοράς της υποχρεωτικής στράτευσης. Όπερ και συνέβη το 2017…

Κίνδυνος μετάστασης;

Τι σημαίνει για την Ευρώπη, επομένως και για τη χώρα μας, η πρωτοφανής απόφαση της Σουηδίας να κατεβάσει τον στρατό στους δρόμους; Θα βρεί μιμητές το παράδειγμά της, καθώς διευρύνονται οι ανισότητες, παροξύνεται το μεταναστευτικό και ταυτόχρονα σε όλο και περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες ενισχύεται η Ακροδεξιά και συγκυβερνά με συντηρητικά κόμματα;

Μια παρένθεση-υπόμνηση εδώ: όταν το 2008 ξέσπασαν εκτεταμένα επεισόδια και ταραχές στο κέντρο της Αθήνας, με αφορμή την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, υπήρξε εισήγηση να παρέμβει ο στρατός «για να αποκατασταθεί η τάξη».

Ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής και ο υπουργός Εσωτερικών (μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας) Προκόπης Παυλόπουλος αρνήθηκαν κάθε συζήτηση για παρέμβαση του στρατού. Ευτυχώς.

Όμως ο προαναφερθείς Σωτήρης Δελής, θεωρεί ότι δεν αποκλείεται να ζήσει και η χώρα μας καταστάσεις σαν κι αυτές που βιώνει σήμερα η Σουηδία:

«Λυπάμαι αλλά αν αυτά τα φαινόμενα δεν έχουν αρχίσει να απασχολούν την Ελλάδα, τότε φοβάμαι πως σύντομα θα την απασχολήσουν. Μιλάμε για άτομα από Συρία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Αφρική, τους οποίους και σέβομαι, μόνο που έχουν εντελώς διαφορετική αξιακή βάση. Αυτή ήρθαν στην Σουηδία κι αντί να ενσωματωθούν, έθεσαν τους δικούς τους κανόνες. Έτσι όπως έγιναν τα πράγματα ήταν θέμα χρόνου ο πρωθυπουργός της Σουηδίας να πάρει δραστικές αποφάσεις για το μέλλον, καθώς μας πλημμυρίζει ανασφάλεια όλο αυτό που ζούμε».

Κασσάνδρα ή ασύστολος κινδυνολόγος ο συντηρητικός αυτός συμπατριώτης μας;

ΥΓ: Ουδεμία σχέση έχει η αρωγή του Στρατού σε έκτακτες περιπτώσεις (πλημμύρες κλπ) με την κατασταλτικού χαρακτήρα επιστράτευση των Ενόπλων Δυνάμεων.