Δύο εικόνες: Μισθοί στον πάτο της Ευρώπης και οι Αράχωβες…

Δύο εικόνες συνοδεύουν το 2024 που πλησιάζει στο τέλος του.

Η μία εικόνα είναι ένας πίνακας, που δείχνει ότι η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων βρίσκεται στον πάτο της Ευρώπης. Ή, αλλιώς, οι μέσοι μισθοί στην Ελλάδα είναι από τους χαμηλότερους στην ήπειρό μας. Το στοιχείο αυτό προέρχεται από την Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία, η οποία, προφανώς, δεν κάνει ανακοινώσεις με αντιπολιτευτικά κριτήρια. Άρα  η κυβέρνηση δεν μπορεί να το αμφισβητήσει ως προερχόμενο από κάποιον αντίπαλό της.

Η δεύτερη εικόνα είναι εορταστική. Πλήθη εκδράμουν ανά τη χώρα, «πληρότητα 100%», λένε οι ειδήσεις. Χαρακτηριστικότερο στοιχείο είναι οι ουρές που σχηματίστηκαν σε ορεινούς προορισμούς και χιονοδρομικά κέντρα (Αράχωβα, Καλάβρυτα). Αλλά και στις πόλεις έχουν πήξει οι δρόμοι ειδικά γύρω από τα εμπορικά κέντρα. «Ποια ακρίβεια; Δεν βλέπετε τι γίνεται γύρω σας;», λένε, για να κατατροπώσουν τους «μίζερους», όσοι ασπάζονται τη θεωρία του Άδωνη ότι το χρήμα ρέει άφθονο και η πενταετία 2019-2024 έχει κάνει την Ελλάδα «πρότυπο ανάπτυξης» στην Ευρώπη.

Τι γίνεται, λοιπόν; Ποια από τις δύο εικόνες αντιπροσωπεύει τη σημερινή Ελλάδα; H απάντηση είναι προφανής: και οι δύο. Όμως, αυτού του είδους οι «γενικευμένες» απαντήσεις δεν προσφέρονται για εξαγωγή πολιτικών συμπερασμάτων, κάτι που μας ενδιαφέρει εδώ. Για να φτάσουμε εκεί, χρειάζεται να δούμε τις εξής δύο παραμέτρους.

Πρώτον, οι αριθμοί της Στατιστικής διαβάζονται με πολλούς τρόπους, ανάλογα με το πώς βολεύουν αυτούς που τους επικαλούνται. Υπάρχει, όμως, μια ασφαλής μέθοδος για να ξέρουν οι πολιτικοί τι συμβαίνει στην πράξη, πώς αισθάνονται οι άνθρωποι. Και αυτό διαπιστώνεται μόνο όταν γίνεται η καταμέτρηση των ψήφων. Και η τελευταία καταμέτρηση (Ιούνιος 2024, ευρωεκλογές) έδειξε ΝΔ 28,31%. Η προηγούμενη πριν από ένα χρόνο είχε δείξει 40,56%. Ακόμα κι αν δεν ψήφισαν  όλοι οι «κοψοχέρηδες»(σχεδόν 13%) με οικονομικά κριτήρια, τα συμπέρασμα είναι προφανές: η εικόνα της Ελλάδας που «πετάει»(πρώτη σε «ανάπτυξη», αύξηση εισοδημάτων, μείωση ανεργίας, εγκώμια από διεθνείς οργανισμούς) δεν περνάει στη μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων. Η εικόνα αυτή είναι προπαγανδιστική, ο πρωθυπουργός και οι συν αυτώ το γνωρίζουν. Και γι’ αυτό γνωρίζουν, επίσης, ότι η περίοδος της αυτοδύναμης διακυβέρνησης βαίνει προς το τέλος της.

Δεύτερον, αληθινή είναι και «η Ελλάδα της Αράχωβας». Αλίμονο αν δεν ήταν. Ακόμα και την περίοδο της μεγάλης κρίσης 2009-2019 υπήρχαν Έλληνες  που μπορούσαν να «μποτιλιάρονται» σε «κοσμικά» βουνά και παραλίες. Σήμερα είναι πολύ περισσότεροι. Σχηματικά μπορούμε να πούμε ότι είναι η Ελλάδα του «ενός τρίτου». Αυτό που πασχίζει να κρατήσει με νύχια και με δόντια η σημερινή κυβέρνηση. Αφού όλες οι ενδείξεις λένε ότι η αυτοδύναμη πλειοψηφία έχει χαθεί, στόχος είναι η σχετική, η πλειοψηφία περί το 30%, η οποία αφαιρεί μεν την παντοδυναμία της περιόδου 2019-2023, αλλά διασφαλίζει τη συνέχιση της διακυβέρνησης, έστω με κάποιον συνεταίρο. Απ’ ολότελα…

Όλα, λοιπόν, θα κριθούν από τον αν η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη θα καταφέρει να κρατήσει το περίφημο «ένα τρίτο». Αυτό το «ένα τρίτο» που, όπως λένε οι έρευνες, «ζει καλά» ή απλώς «τα καταφέρνει» και δεν θα ρισκάρει κάτι άλλο.

Άλλωστε, αυτό το «κάτι άλλο» δεν είναι ορατό, δεν το προσφέρει καμιά άλλη πολιτική δύναμη. Η αντιπολίτευση αποτελείται από μικρομεσαία κόμματα και κομματίδια, που αρκούνται στο διαμοιρασμό των λίγων δικών τους ιματίων. Οι αρχηγοί αυτών των μικρομεσαίων κομμάτων και κομματιδίων αρκούνται στις καρέκλες και στα μικρομάγαζα.

Έτσι, το συμπαγές «ένα τρίτο» μπορεί να παραμερίζει τα σκόρπια «δύο τρίτα» και να επιτρέπει στη ΝΔ του Μητσοτάκη να συνεχίσει να κυβερνά, έστω συνεταιρικά. Δεν υπάρχει εναλλακτική σε αυτήν την περίοδο (Τ.Ι.Ν.Α, που έλεγε και η Θάτσερ σε άλλους καιρούς).

«Πολιτική είναι η τέχνη να ξέρεις να μετράς» έχει πει ο παλιός πρόεδρος των ΗΠΑ Λίντον Τζόνσον. Ο Μητσοτάκης και οι δικοί του το ξέρουν. Ξέρουν ότι τους αρκεί το «ένα τρίτο». Οι απέναντι ζουν μέσα στο μικρομεγαλισμό τους, με τα μαγαζάκια και τις καρέκλες τους. Κι έτσι τα «δύο τρίτα» υποτάσσονται στη μοίρα τους…