Δυο ιστορικές ιαχές και μια Ελλάδα “γεμάτη” αντιφασίστες

“Τα κατάφερες γιε μου”.

Όσες φορές και αν παρακολουθήσεις το ξέσπασμά της Μάγδας Φύσσα, μετά την ιστορική καταδικαστική απόφαση για τους εγκληματίες της Χρυσής Αυγής, δεν γίνεται να μη δακρύσεις.

Το ίδιο θα συμβεί αν ακούσεις την ιαχή του πλήθους όπως την κατέγραψε ο ρεπόρτερ του NEWS 24/7, Μάνος Φραγκιουδάκης, τη στιγμή που γίνεται γνωστή η απόφαση.

Δυο μεγάλες στιγμές από αυτές που μένουν στο συλλογικό υποσυνείδητο, ως αποτέλεσμα μιας πολύ σπουδαίας εξέλιξης: στη μεγαλύτερη δίκη ναζιστών μετά τη Νυρεμβέργη, αποδόθηκε δικαιοσύνη.

Είναι τέτοια η σημασία του γεγονότος, που γεννά μόδες, όπως συμβαίνει συνήθως στην εποχή των Social Media, καθώς όλοι ασχολούνται, όλοι γράφουν και όλοι αναζητούν τον τρόπο να δείξουν ότι είναι μέρος της ιστορίας.

Οι πρωην “είμαστε όλοι Γάλλοι, Αμερικάνοι, Black lives matters, #metoo, σεισμολόγοι, λοιμωξιολόγοι, γεωλόγοι, αστροναύτες”, εδώ και μερικά 24ωρα είναι αντιφασίστες.

Μεταξύ αυτών και πολλοί επαγγελματίες του δημόσιου λόγου, που αναζητούν εύσημα με κατεβατά “τα έλεγα εγώ”.

Όταν το μακρινό 2012, βγήκαν στο κοινοβουλευτικό και μιντιακό φως τα ναζιστικά φίδια, το να είναι απέναντί τους όσοι είχαν δημόσιο λόγο προφορικό και γραπτό, ήταν το αυτονόητο.

Δεν είναι μέτρο σύγκρισης ούτε ο Μπογδάνος (“ράκος ο Ρουπακιάς”), ούτε ο Παπαδημητρίου (“γιατί όχι μετά όμως μία σοβαρότερη Χρυσή Αυγή να μην τη δεχτούμε να υποστηρίξει μια συντηρητική συμμαχία”), ούτε ο Κασιμάτης (“οσοι πιστεύουμε στη δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στη Χρυσή Αυγή”), ούτε οι καλλιτέχνες που “αγάπησαν” τους ναζί, ούτε οι παρουσιάστριες του μεσημεριού, που κοιτούσαν τον Κασιδιάρη και αντί να βλέπουν εναν εγκληματία, έβλεπαν εναν “ωραίο άνδρα”.

Το ότι αυτοί βούτηξαν στην αθλιότητα, δεν σημαίνει ότι όσοι δεν τους ακολούθησαν στον υπόνομο, είναι αυτομάτως αντιφασίστες.

Η μάχη κατά του ναζισμού δεν μπορεί να είναι μόδα, ούτε ατάκες για likes, είναι μάχη στο δρόμο, σε χώρους εργασίας, σε κάθε γειτονιά. Μάχη δίπλα στους κατατρεγμένους και στα θύματα των ναζι.

Υπήρξαν άνθρωποι, που έδωσαν αυτή τη μάχη, με πρώτο τον Παύλο Φύσσα, ο οποίος δολοφονήθηκε άνανδρα, αλλά τελικά διέλυσε τη Χρυσή Αυγή. Θυσιάστηκε για όλους μας.

Η οικογένειά του με πρώτη τη μητέρα του πάλεψαν με τους ναζί κάθε μέρα πρόσωπο με πρόσωπο και άκουγαν τα “πού είναι ο Παύλος”, χωρίς να λυγίσουν.

Υπήρξαν και αλλοι. Οι δημοσιογράφοι και οι ρεπόρτερ που ξεσκέπαζαν τη δράση των χρυσαυγιτών, όταν οι τηλεπαρουσιαστές τους σκέπαζαν με τη χρυσόσκονη του lifestyle.

Οι δικηγόροι (Χρύσα Παπαδοπούλου, Ελευθερία Τομπατζόγλου, Ανδρέας Τζέλης, Αγγελος Βρεττός, Θεόδωρος Θεοδωρόπουλος, Τάκης Σαπουντζάκης, Αντώνης Αντανασιώτης, Μάνος Μαλαγάρης, Χάρης Στρατής, Ελένη Ζαφειρίου, Κώστας Παπαδάκης, Θανάσης Καμπαγιάννης, Τάκης Ζώτος, Κώστας Σκαρμέας)- οι “μέλισσες, που νίκησαν τους λύκους”.

Οι μάρτυρες που δεν φοβήθηκαν με πρώτη τη Δήμητρα Ζώρζου, η οποία είδε τη δολοφονία του Φύσσα από τον Χρυσαυγίτη Ρουπακιά και κόντρα σε απειλές και συμβουλές κατέθεσε και συνέβαλε στο αποτέλεσμα της Τετάρτης.

Οι κομμουνιστές στο Πέραμα και σε άλλες φτωχογειτονιές που τα έβαλαν με τους χρηματοδοτούμενους μπράβους χρυσαυγίτες, οι Αιγύπτιοι αλιεργάτες, που νίκησαν τον τρόμο και κυνήγησαν την υπόθεσή τους, οι νέοι και οι νέες που στάθηκαν δίπλα στους στοχοποιημένους από τα γεμάτα αναβολικά “τούμπανα”, που “θα έσφαζαν ό,τι κινείται”.

Αυτοί είναι οι αντιφασίστες και η δράση τους πέρα από τα σημερινά παράσημα, μετά την ήττα των νεοναζί, έκρυβε αγωνία, τρόμο και πόνο. Πόσοι σημερινοί όψιμοι αντιφασίστες θα ρίσκαραν τόσα πολλά, όταν οι νεοναζί ήταν παντοδύναμοι;

Δεν απαξιώνω τη σημασία των κειμένων και των ορθών τοποθετήσεων, αλλά καλό είναι να γνωρίζουμε τα όρια των παρεμβάσεών μας και πού και πού να αφήνουμε το εγώ μας στην άκρη, όταν έχουμε να κάνουμε με ζητήματα που απαιτούν πολλά παραπάνω από μια έξυπνη ατάκα.

Όλοι οι προαναφερθέντες έδωσαν πολλά παραπάνω για όλους μας, γι’αυτό και δεν ήταν τόσο πολλοί αριθμητικά.

Αν όμως κάποιος παρακολουθήσει τα Social Media τις τελευταίες ημέρες, θα έχει εύλογες απορίες.

Πρώτον, πώς γίνεται μια χώρα με τόσο πολλούς και καλούς ενεργούς πολίτες, βάσει των αναρτήσεών τους, να πηγαίνει μονίμως κατά διαόλου.

Δεύτερον, πώς γίνεται αφού ήμασταν τόσοι πολλοί οι δραστήριοι αντιφασίστες να μην τσακίσαμε τους νεοναζί το 2012, αλλά να χρειάστηκε να περιμένουμε 8 μαρτυρικά χρόνια, κατά τα οποία μόλυναν τη χώρα, δολοφονούσαν και τρομοκρατούσαν και μάλιστα με κρατικό χρήμα, ως εκλεγμένοι βουλευτές.

Προφανώς δεν ήταν τόσοι πολλοί οι αντιφασίστες όλα αυτά τα χρόνια και σίγουρα λιγότεροι από όσους εμφανίζονται στα timeline μας εδώ και λίγες ώρες.

Όλοι έχουν κάθε δικαίωμα να χαρούν και να πανηγυρίσουν για την καταδίκη των χρυσαυγιτών, αλλά καλό είναι να ξέρουμε σε ποιούς πραγματικά οφείλουμε ένα “μεγάλο ευχαριστώ”.

Μεταξύ επαναστατών του πληκτρολογίου, ειλικρίνεια.