Ευτυχώς δεν πήγαν ο Στέφανος και ο Άρης…

Τι μπορεί να σημαίνει μια τελετή βράβευσης ενός πρώην πρωθυπουργού σε φιλικό περιβάλλον; Πολλά και τίποτα. Μπορεί να ήταν απλώς μια αναγνώριση των καλών υπηρεσιών προς το κόμμα του. Μπορεί, όμως, να σημαίνει και κάτι για το ζοφερό παρόν του, ίσως και για το απρόβλεπτο μέλλον του.

Δύο πράγματα έχουν μεγαλύτερη σημασία από την προχθεσινή βράβευση του Αλέξη Τσίπρα με «προμετωπίδα» τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Το πρώτο είναι μια-δυο αναφορές του βραβευθέντος στα τρέχοντα του ΣΥΡΙΖΑ. Αν και γενικόλογες, όλοι κατάλαβαν τον αποδέκτη τους: «Οι πολίτες αρνούνται να εμπιστευθούν κάθε κήρυκα που θα επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί ανέξοδα και βροντερά την οργή τους, βυθίζοντας το δημόσιο διάλογο βαθύτερα στην τοξικότητα και το βούρκο. Αναζητούν όραμα, αλλά και ρεαλισμό, σοβαρότητα, επιμονή, ειλικρίνεια, αποτελεσματικότητα. Ουσία και όχι εικόνα».

Η αναφορά αυτή του Τσίπρα:

Πρώτον ήταν μια αδρή περιγραφή αυτoύ που έπαθε το κόμμα του πέρσι τον Σεπτέμβριο (εκλογή Κασσελάκη) και θα συνεχίζει να το ταλανίζει μέχρι την εκλογή νέου αρχηγού. Διότι πέρσι συνέβη ακριβώς αυτό: όχι ο «κάθε κήρυκας», που είπε ο Τσίπρας, αλλά ο κήρυκας Κασσελάκης εκμεταλλεύθηκε την οργή και βύθισε το δημόσιο διάλογο βαθύτερα στην τοξικότητα και στον βούρκο.

Δεύτερον, επειδή όλα αυτά δεν έγιναν εν κενώ δηλαδή δεν τα έκανε μόνος του ο Κασσελάκης, η αναφορά αυτή του πρώην πρωθυπουργού καλό θα ήταν να εκληφθεί και ως ένα είδος αυτοκριτικής, προσωπικής και συλλογικής. Για το πώς ένα  ολόκληρο κόμμα παραδόθηκε σε έναν ουρανοκατέβατο, αστοιχείωτο και ουδεμία σχέση έχοντα με οτιδήποτε αριστερό.

Το δεύτερο που αξίζει να κρατηθεί από την προχθεσινή εκδήλωση δεν είναι τόσο ότι πήγε ο «όλος ΣΥΡΙΖΑ» (κατά την παλαιά έκφραση «το όλον ΠΑΣΟΚ»). Σημασία έχει και ποιοι δεν πήγαν. Δηλαδή, ο Στέφανος και ο «δικός του ΣΥΡΙΖΑ». Δεν πήγαν  ο Στέφανος και ο Άρης (Σπηλιωτόπουλος), που εκπροσωπεί την εκ δεξιών τριάδα (συν οι Κύρτσος και Αντώναρος), η οποία συμβουλεύει τον εκπεσόντα αρχηγό. Το γεγονός ότι στην εκδήλωση παρέστη, ως εκπρόσωπο ς(;) του Στέφανου, ο ναύαρχος Αποστολάκης δεν λαμβάνεται υπόψη. Ο ναύαρχος πάει παντού, παραλίγο να γίνει υπουργός στην κυβέρνηση Μητσοτάκη το 2021.

Στην εκδήλωση για τον Τσίπρα πήγε ο κανονικός ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο δεν μπορεί να ανήκει ο «είμαι ο Στέφανος». Αυτός ανήκει σε κάποιον άλλον, τον «δικό του»- αυτόν που θέλει να φτιάξει- ΣΥΡΙΖΑ.

Αν ο κανονικός ΣΥΡΙΖΑ κάνει το στοιχειώδες, δηλαδή να πάει στην εσωκομματική κάλπη σε δύο μήνες, η ιλαροτραγωδία των τελευταίων 12 μηνών θα λάβει τέλος. Ο Στέφανος θα μείνει με τη σέχτα του και θα πάει στο σπίτι του, σε ένα από τα πολλά που έχει.

Και αυτό θα συμβεί. Εκτός αν το κόμμα, τα στελέχη και οι ψηφοφόροι του έχουν αποφασίσει να αυτοκτονήσουν ομαδικά…