Ευτυχώς που η βλακεία δεν κολλάει με το σάλιο

Σε ένα παραλήρημα που είναι κρίμα να χαρακτηριστεί καφενειακό, διότι στα καφενεία γίνονται ενίοτε και σοβαρές συζητήσεις ή έστω παίζεται και λίγο σκάκι, ο βουλευτής Μιχελογιαννάκης δήλωσε στην εκπομπή του Κωνσταντίνου Μπογδάνου (με wingman τον Άρη Πορτοσάλτε) ότι το AIDS κολλάει με το σάλιο και κάτι άλλα για την ιερότητα μέσω λειψάνων που θα τα πω λάθος, αν προσπαθήσω να τα μεταφέρω, άρα ας πέσει το βίντεο:

Το γεγονός ότι ο διονυσιακός Μιχελογιαννάκης, παρότι γιατρός, είπε μια μπαλαφάρα (την οποία δεν κρίνω τόσο επικίνδυνη, ακριβώς γιατί εύχομαι ότι δεν περιμέναμε αυτόν για να μάθουμε πώς μεταδίδεται το AIDS) δεν είναι η είδηση της ημέρας,  ούτε η ανάγνωση που επιχειρείται στην παρούσα γνώμη.

Ο συγκεκριμένος βουλευτής έχει δείξει την κλάση του, ξέρουμε ποιος είναι και ξέρουμε ότι έχει πέσει θύμα του Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού.

Τέλειωσε το σχολείο, πέρασε στην Ιατρική, έγινε βουλευτής, αλλά επειδή κανείς δεν μπορεί να κρύψει αυτό που πραγματικά καίει μέσα του, το μαράζι του είναι να κάνει τηλεόραση. Αυτή είναι η κλίση του και ποιοι είμαστε εμείς που θα του κόψουμε τα φτερά;

Δεν έχουν περάσει έξι μήνες από τότε που φώναζε τα κανάλια στο Σύνταγμα για να τον τραβήξουν την ώρα που παίρνει θέση σε αντίσκηνο των Σύρων προσφύγων-απεργών πείνας, που τραβούσε selfies, που γενικώς έκανε τα δικά του και στη ζούλα -εκεί που τα συνεργεία έκαναν ένα διάλειμμα- έβρισκε χρόνο να πιει το καδεφάκι του κάτω απ’ την πλατεία.

(“Δεν πιάνει και το 3G ρε γαμώτο, πώς μπλέχτηκα έτσι ο παράωρος”)

Δηλαδή, πρέπει να μοχθήσεις για να σοκαριστείς με τις δηλώσεις του. Το θέμα είναι ότι ο Μιχελογιαννάκης δεν είναι ένας και δεν χρειάζεται να τον κρίνουμε περισσότερο απ’ όσο πρέπει. Κατανοώ και αγκαλιάζω τα απωθημένα του (id est, τόσες φανταστικές κωμικές σειρές είδαμε στα 90s, δεν περίσσευε ένα ρολάκι και για τον Γιάννη) και προτιμώ να σκιαχτώ από τη δεύτερη ανάγνωση όλου αυτού.

Η δεύτερη ανάγνωση είναι ότι η χτεσινή εκπομπή του Μπογδάνου είναι ό,τι πιο ενδεικτικό υπάρχει στο μενού της ‘σοβαρής’ τηλεόρασης, κάτω από τον μεσότιτλο ‘Πολιτική’. Δημοσιογράφοι-λαγωνικά που μυρίζονται την πουληστερή χαζομάρα στο χιλιόμετρο και που ξέρουν ποιον θα καλέσουν ώστε να δώσει την απαραίτητη ‘ποιότητα’ όταν πιεστεί.

Τη μία είναι ο Μιχελογιαννάκης, την άλλη είναι ο Γεωργιάδης, την παράλλη ο Βενιζέλος που όσο δεν δουλεύει τα ψυχολογικά του, χάνει πολύτιμο χρόνο. Δεν απασχολεί το ‘ποιος’ λοιπόν, αλλά η άχαστη τακτική της τηλεόρασης να γεμίζει τα πάνελ της με ηθοποιούς στο ρόλο του πολιτικού.

Και όσο κι αν ξινίζουμε εσύ κι εγώ κι εμείς του ίντερνετ, η τηλεόραση είναι ακόμα το αφεντικό και η μάζα των τηλεθεατών της δεν έχει το χρόνο για κουραστικές αναλύσεις (καλή ώρα).

Ο Μιχελογιαννάκης είναι ‘αυτός ο Κρητικός του ΣΥΡΙΖΑ που κόπτεται για τα ιερά λείψανα’, ο Άδωνις είναι κάθε μέρα στο γυαλί ‘άρα κάτι καλό θα κάνει για να τον βγάζουν συνέχεια’ και πάει λέγοντας. Όσο κι αν εθελοτυφλούμε, κάπου εκεί κινείται η αντίληψη του μέσου τηλεθεατή.

Σε αυτό το πλαίσιο, ναι, το να λέει κάποιος δημόσια ασάφειες σχετικά με τους τρόπους μετάδοσης του AIDS είναι επικίνδυνο. Τον υποτίμησα.

Δεν γνωρίζω και τους 300 βουλευτές προσωπικά για να προτρέψω ή να αποτρέψω γενικεύσεις τύπου “Όλοι έτσι είναι” και “Οι Γεωργιάδηδες είναι ο καθρέφτης της πολιτικής”. Για την ακρίβεια, η μοναδική βουλευτής που ξέρω προσωπικά είναι η Λιάνα Κανέλλη, άκρως τηλεοπτική και του λόγου της, αλλά με υπόβαθρο και επιχειρήματα που δεν πλησιάζουν ούτε κατά διάνοια τους προαναφερθέντες καουμπόηδες.

Με αφορμή την κουβέντα για το πώς και με ποιους κάνει πολιτική το τηλεοπτικό πεδίο από τα πρώτα βήματα της ιδιωτικής τηλεόρασης, μπορεί κανείς να θυμηθεί κι άλλους βουλευτές με σαφές γκελ στο γυαλί, που με τον τρόπο τους έφερναν περισσότερο σε κωμικούς. Ο Κίμωνας ο Κουλούρης, ο Τζέρι Γιακουμάτος, ο Πέτρος Τατσόπουλος που κατά τη διάρκεια της πολιτικής του θητείας τοποθετούνταν προσεκτικά ως κόκκινο πανί σε κάθε γνωστό πάνελ. Είναι πολλοί ακόμα και ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη αν θιχτεί κάποιος σόουμαν από τη μη αναφορά του.

Ποιο είναι το ρεζουμέ αυτής της αναδρομής στους θιάσους των πάνελ; Το ρεζουμέ είναι ότι όπως δεν γίνεται θέατρο χωρίς ηθοποιούς, έτσι δεν γίνεται και χωρίς θεατές ή σκηνοθέτες.

(Αν με ρωτήσεις, δυσκολεύομαι να καταλάβω τη χρησιμότητα του να βλέπουμε εν ενεργεία βουλευτές σε τηλεοπτικά πάνελ. Εννοώ, δεν είναι ο ρόλος τους αυτός. Ή δεν θα ‘πρεπε να είναι. Αλλά συμβαίνει, οπότε ας αφήσω τη γνώμη μου έξω από το σπίτι, εκεί που βάζουμε τις ομπρέλες το χειμώνα).

Στα θεατράλε πολιτικά τόκ-σοου, οι θεατές είναι στον καναπέ τους, οι ηθοποιοί στη θέση τους, συνήθως γύρω από μια στρογγυλή τράπεζα, και σκηνοθέτες είναι οι δημοσιογράφοι. Αν κάποια στιγμή αναλογιστούμε στα σοβαρά τι μπορεί να διαμηνύεται στα καμαρίνια πριν ανέβει η παράσταση, είμαι σίγουρος ότι ο εμετός θα βγει αβίαστα. Δεν θα χρειαστεί να κατεβάσεις μια κουταλιά λάδι.

Αν η πρόζα του Γιάννη Μιχελογιαννάκη που είδαμε στον αέρα της εκπομπής του ΣΚΑΪ σου προκάλεσε μια φορά ναυτία, φαντάσου τι θα πάθεις με ό,τι λέγεται όταν σβήνουν τα φώτα. Εξάλλου, εκτός από επαγγελματίες πολιτικούς-ηθοποιούς, έχουμε και επαγγελματικές φιλίες. (Παρεμπιπτόντως, Emetostop για τη ναυτία. Τουλάχιστον εμένα με έχει βοηθήσει).

Το ότι γέλασα με την κατά της καύσης των νεκρών κατάθεση του βουλευτή σημαίνει ότι διασκέδασα, όχι ότι ψυχαγωγήθηκα. Μετά, τα πράγμα

* Το άρθρο του Ηλία Αναστασιάδη δημοσιεύτηκε στο Oneman.gr

* Ο Ηλίας Αναστασιάδης σπούδασε στο τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε για χρόνια σε περιοδικά του Πηγάσου, πριν ενταχθεί στο δυναμικό της 24 Media (www.cosmo.gr, www.oneman.gr) τον Αύγουστο του 2011.