Είναι ν΄απορείς…

1)Εμβολιασμοί: Salus populi suprema lex esto. Ετσι ακριβώς. Όπως το είπε ο Κικέρων και συνηγορεί η κοινή λογική: «Η σωτηρία του λαού ας είναι ο υπέρτατος νόμος». Κι όταν απαιτείται, ο νόμος να είναι άτεγκτος.

Στην άκρη, λοιπόν, οι επιφυλάξεις και οι δισταγμοί. Αφού δεν πείθονται οι πάσης φύσεως ανεμβολίαστοι-ειδικά εκείνοι που τρέφονται από τις ανοησίες των σόσιαλ μίντια- είναι καθήκον της πολιτείας να λάβει αυστηρά μέτρα. Οριζόντια. Και να τα εφαρμόσει πάση θυσία.

Δεν διχάζουν την κοινωνία τα μέτρα. Ούτε παραβιάζεται το συνταγματικό δικαίωμα των αντιρρησιών. Δεν συνιστά δικαίωμα η πρόκληση συμφοράς στο σύνολο από ομάδες πολιτών. Ουδείς δικαιούται να συντηρεί με τον τρόπο του μιά δυναστική κατάσταση- θανατηφόρα και οικονομικά καταστροφική- ή να συμβάλει στην επιδείνωσή της.

Οι ανεμβολίαστοι διχάζουν, όχι η πολιτεία. Εκείνοι παραβιάζουν τον υπέρτατο νόμο-την σωτηρία της κοινωνίας από την φάουσα του φονικού ιού. Αυτοί υπονομεύουν την τιτάνια προσπάθεια κοινωνίας και πολιτείας να αντιμετωπιστεί επιτυχώς το κακό. Αυτοί δημιουργούν το χάσμα, όχι τα κυβερνητικά μέτρα και τα ημίμετρα.

Υπαρκτές οι ανακολουθίες της κυβέρνησης, οι αντιφάσεις, οι βιαστικές αποφάσεις και το ποταμηδόν τεχνητής αισιοδοξίας. Όμως η «επιχείρηση πειθώ» δεν τιτρώσκεται από αυτά τα όντως αρνητικά. Επηρεάζεται, αλλά όχι καταλυτικά.

Αφετηρία για να πειστεί κάποιος είναι η αίσθηση του κινδύνου-ακόμη και τα μικρά το καταλαβαίνουν-, ο βαθμός προσωπικής υπευθυνότητος και η έγνοια για το συλλογικό καλό.

Είναι ν΄απορείς, επομένως, με την κινδυνολογία περί διχασμού, «κοινωνικού αυτοματισμού» και παραβίασης του Συντάγματος. Η αδήριτη ανάγκη και η λογική λένε: Ο τρώσας και ιάσεται.

Κι αν δεν το καταλαβαίνει (ο ανεμβολίαστος) ή πεισματικά αρνείται να συμμορφωθεί, δημιουργεί μόνος του συνθήκη διαφορισμού στην συμπεριφορά της πολιτείας και της κοινωνίας απέναντί του.

2)Πικάσο: Απροετοίμαστοι, επιπόλαιοι και ανεύθυνοι. Ολοι τους. Από τον Χρυσοχοϊδη και την Μενδώνη μέχρι το τελευταίο ιμάντα του φιάσκου που δυσφήμησε τη χώρα μας. Και αντί με συντριβή να ζητήσουν συγγνώμη, περιορίστηκαν σε θλιβερές κοινοτοπίες ότι ήταν «κακό αυτό που συνέβη»(Μενδώνη).

Δεν είναι ν΄απορείς απλώς. Οργή και θυμός ταιριάζει.

3)Παπασταύρου: Αθωώθηκε ο στενός συνεργάτης του Αντώνη Σαμαρά, αφού έζησε 6 χρόνια δακτυλοδεικτούμενος από την βεβαιότητα ορισμένων (ΣΥΡΙΖΑ και φιλικών Μίντια)ότι είναι ένοχος.

Δυστυχώς υπάρχει και συνέχεια: η είδηση για την απαλλαγή του Σταύρου Παπασταύρου ούτε καν δημοσιεύθηκε σε ορισμένα ΜΜΕ που επι χρόνια ξιφουλκούσαν εναντίον του! Ο δε ΣΥΡΙΖΑ αντί να παραδεχθεί ότι έχει αδικήσει τον Παπασταύρου, επιτέθηκε στον Σαμαρά λέγοντας ότι δεν μπορεί «να μας κουνάει το δάχτυλο».

Ειλικρινά, είναι ν΄απορείς με την συμπεριφορά αυτή, η οποία- φεύ!- αποτελεί κοινό τόπο για πολλούς πρωταγωνιστές της πολιτικής και της μιντιακής σκηνής με εναλλασσόμενο τον ρόλο του θύτη και του θύματος.

Επομένως, για να πάμε στο άλλο στρατόπεδο, δεν είναι απορίας άξιον αλλά αναμενόμενη κάκωση, το γεγονός ότι τα φιλοκυβερνητικά μίντια και τα στελέχη της ΝΔ που προσπάθησαν, στην υπόθεση Καλογρίτσα, να εμφανίσουν τον Νίκο Παππά ότι «τα πήρε», σιώπησαν αιδημόνως μετά το πόρισμα της Επιτροπής.

Ακόμη χειρότερα: υποβαθμίζοντας το απαλλακτικόν του πράγματος για κακούργημα, προβάλλουν το δικαιικά δευτερεύον (πλημμέλημα) για παράβαση καθήκοντος, που θα κριθεί στα δικαστήρια.

Δεν είναι αμελητέο αδίκημα η παράβαση καθήκοντος. Όμως πρόκειται για πολιτικής φύσεως αστοχία- προϊόν καθεστωτικής λογικής και χειρισμών εν προκειμένω- και όχι για το βαρύτατο των εγκλημάτων, τον χρηματισμό.

4)Η πεθερά: Εδώ δεν απορείς απλώς. Σηκώνεις ψηλά τα χέρια. Μα είναι δυνατόν ο πρωθυπουργός μιας χώρας να πάρει την… πεθερά του στην επίσημη αποστολή κατά την επίσκεψή του σε άλλο κράτος;

Το διέπραξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Με την λιπόθυμη δικαιολογία, διοχετευμένη από την προπαγάνδα του Μαξίμου, ότι το ήθελε ο Πρόεδρος της Αιγύπτου!

Φαίνεται να ξεχνά ο πρωθυπουργός οτι αυθαιρεσίες και ελαφρότητες του είδους αυτού(Πάρνηθα, Ικαρία, πεθερά κ.α) μπορεί να ξεχνιούνται πρόσκαιρα, αλλά καταγράφονται και σωρεύονται στον σκληρό δίσκο της κοινωνίας. Που θα μιλήσει -και γι αυτά-στην ώρα της…

Υ.Γ. Δάνειος ο τίτλος «Είναι ν΄απορείς» από το ομότιτλο τραγούδι του Γιάννη Σπανού, που ερμήνευσε ο Κώστας Καράλης. Στίχοι, της Μαρίνας Λαμπράκη-Πλάκα, διευθύντριας της Εθνικής Πινακοθήκης, την οποία φαίνεται ότι αγνόησαν εντελώς οι υπεύθυνοι του φιάσκου με τον Πικάσο.