Είναι το αδιέξοδο, ηλίθιε

Όσοι είδαν τα επιλεγμένα αποσπάσματα από τις τοποθετήσεις Σόιμπλε στο Νταβός που κάνουν τον γύρο του κόσμου, κατάλαβαν. Ο Γερμανός πολιτικός, που έχει και plan A και plan B και… plan X, τοποθετήθηκε έχοντας στο μυαλό το σχέδιο του και στον δημόσιο λόγο του τις αγορές από τη μια και τους Γερμανούς ψηφοφόρους από την άλλη.

Για αυτό και ήταν ξεκάθαρος: Το ΔΝΤ θα μείνει, γιατί αλλιώς δεν εξασφαλίζεται η συνοχή του συστήματος στη Γερμανία, και τα μέτρα θα εφαρμοστούν, γιατί δεν δέχεται “εναλλακτικές” κατευθύνσεις και δεν επιτρέπει να του κουνούν το δάχτυλο, έστω και με τον κομψό τρόπο που το κάνει πλέον ο Αλέξης Τσίπρας.

Είναι όμως η “εφαρμογή” το πρόβλημα; Και υπάρχει δυνατότητα εφαρμογής μέτρων που δεν βγαίνουν; Είναι δυνατόν λχ να ενοποιηθούν σε δυο ή πέντε μήνες όλα τα ασφαλιστικά ταμεία; Είναι δυνατόν να θεωρείται… μεταρρύθμιση η όποια αλλαγή του Ασφαλιστικού χωρίς να έχει προηγηθεί αναλογιστική μελέτη; Ή αν κρατείται σε κάποιο συρτάρι, ως επτασφράγιστο μυστικό, η αναλογιστική μελέτη που προηγήθηκε των προτάσεων Κατρούγκαλου, επειδή θα αποδειχθεί “τρύπια” στο φως της κριτικής;

Πολλά τα ερωτήματα και ελάχιστες οι απαντήσεις. Ακόμα και ο “ειδικός” κ. Σόιμπλε δεν θα μπορούσε να λύσει την “εξίσωση” με τις παραμέτρους που έχουν τεθεί: ανεργία, υποαπασχόληση, χαμηλοί μισθοί όταν καταβάλλονται, έλλειψη ρευστότητας, απουσία κοινωνικών δομών προστασίας, αύξηση φορολογίας και κυρίως απουσία κάθε προοπτικής.

Σε κάθε περίπτωση, ο πολιτικός Σόιμπλε θα αρνιόταν να λύσει αυτό το πρόβλημα εάν ετίθετο στη χώρα του με τις… ελληνικές συνθήκες: τα χαμηλότερα στρώματα της κοινωνίας να βυθίζονται στην ανέχεια, τα μεσαία να έχουν πάρει ντουγρού την κατηφόρα τη μεγάλη, το ιδιωτικό χρέος να είναι αδύνατον να αποπληρωθεί αλλά οι κατασχέσεις μισθών και οι εκποιήσεις περιουσιακών στοιχείων να ελευθερώνονται, και οι ιδιωτικοποιήσεις να αποφέρουν στο δημόσιο μόνο όσα θα… εισέπραττε τα προσεχή τρία ή τέσσερα χρόνια εάν δεν πουλούσε!

Βέβαια, δεν είναι δουλειά του Σόιμπλε, και του κάθε Σόιμπλε, να βγάζει εμάς από τη δύσκολη θέση. Πολύ περισσότερο όταν η Fraport λχ “προσγειώνεται” στα 14 περιφερειακά αεροδρόμια της χώρας μας επειδή ακριβώς βρισκόμαστε σε αυτή τη δύσκολη θέση. Είναι οι μπίζνες, ηλίθιε! Στην ενέργεια, τα μεγάλα έργα, τις μεταφορές, τον τουρισμό. Και τα γεωπολιτικά παιχνίδια που ανοίγουν και ο χάρτης της ευρύτερης περιοχής που αλλάζει. Είναι η Πολιτική με Πι κεφαλαίο, ηλίθιε.

Μας αρέσει δεν μας αρέσει, το να βγούμε από την μαύρη τρύπα μιας κρίσης που κράτησε ήδη περισσότερο από το κραχ του 1929, ήταν και παραμένει αποκλειστικά δική μας υπόθεση. Αλλά αυτό προϋποθέτει ότι η κυβέρνηση δεν προχωρά στην “εφαρμογή” αυτών των μέτρων με οποιοδήποτε τίμημα και διαθέτει συγκροτημένο εναλλακτικό σχέδιο.

Αλλιώς, είναι το αδιέξοδο, ηλίθιε…

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.