Εις μνήμην…

Αίφνης σκοτείνιασε η μέρα. Παγωμένη εικόνα, σταματημένος κόσμος.

Οι καημοί και τα δύσκολα του καθεμέρα αποσύρθηκαν παράμερα.

Στους δρόμους της πατρίδας περιπολούσε η λύπη…

Λόγια τιμητικά, από παντού. Οπως αρμόζει.

Κάθε επίθετο ακριβό βρίσκει το χώρο του στο υμνητικό μωσαϊκό.

Κι όλα αληθεύουν φωσφορίζοντας. Τα επίθετα, οι χαρακτηρισμοί, οι ύμνοι και οι θρήνοι…

Στα μέρη της Ακρόπολης δυό σκιές γονάτισαν στην άκρη, έβγαλαν τα καπέλα τους, όπως οι παλιοί πριν μπούν στην εκκλησία, κι άναψαν τσιγάρο.

Είπε η μία: Όταν κεντάει ο θάνατος, οι λέξεις τι να πούν.

Η άλλη χαμογέλασε μ΄εκείνο το χαμόγελο που το μαρκάρει η λύπη, άναψε κι άλλο τσιγάρο κι άρχισε να τραγουδάει μέχρι το  πρωί Μίκη Θεοδωράκη…