Είσαι καπνιστής. Μπράβο σου, εγώ τι φταίω;

Αρκεί μόνο μια σύντομη ματιά στο ρεπορτάζ του Γιώργου Σακκά για τις “περιπέτειες” του αντικαπνιστικού νόμου στην Ελλάδα, για να αντιληφθεί κανείς αφενός σε πόσο ασόβαρη χώρα ζούμε, αφετέρου ότι ο μέγιστος Εμμανουήλ Ροΐδης θα δικαιώνεται διαρκώς για την διαπίστωσή του ότι “Εις νόμος απαιτείται εις αυτήν τη χώραν, ο οποίος επιτάσσει την εφαρμογήν όλων των υπολοίπων νόμων”.
Η πρώτη πολιτική παρέμβαση για απαγόρευση του καπνίσματος, γίνεται το 2002, αλλά όπως καταλαβαίνετε ήταν ακόμα μια εποχή που τα σκυλιά τα δέναμε με τα λουκάνικα και το “ωχ αδερφέ μου” πήγαινε πακέτο με τον πορτιέρη και το πρώτο τραπέζι πίστα, μετά καπνίσματος πούρου. Κακή εποχή για απαγορεύσεις.

Η υποτίθεται σοβαρή προσπάθεια για απαγόρευση σε κλειστούς χώρους ξεκινά το 2009, με μεγάλες υποσχέσεις, δηλώσεις, συνεντεύξεις τύπου και υποσχέσεις για πρόστιμα και σκληρά μέτρα, που συνεχίζονταν χωρίς αποτέλεσμα, ανεξαρτήτως κυβέρνησης και υπουργών Υγείας.
Μια κοροϊδία 10ετίας, που σκόνταφτε πάνω στον χαρακτήρα του Έλληνα, του οποίου ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει, άρα θα καπνίζει, όπου του καπνίσει: Σε γήπεδα με αθλητές που τρέχουν, σε κλειστούς χώρους με άλλους ανθρώπους που δεν καπνίζουν, αλλά θα αρρωστήσουν ή θα πεθάνουν από παθητικό κάπνισμα, στο αυτοκίνητο με το παιδί του για να δίνει το καλό παράδειγμα, ακόμα και σε νοσοκομεία.
Σκόνταφτε όμως και στα συμφέροντα, καθώς οι ιδιοκτήτες διαφόρων “πολιτιστικών κέντρων”, δεν μπορούσαν να δεχθούν ότι θα έχαναν τους καπνιστές πελάτες, αν σέβονταν την απαγόρευση.

Και εδώ ήταν ο εξευτελισμός της Πολιτείας, διότι αυτός που τηρούσαν το νόμο, αισθανόταν ηλίθιος, διότι γνώριζε ότι ο δίπλα έβγαζε ποτήρια που λειτουργούσαν ως τασάκια, είχε πληροφόρηση για τους ελέγχους ή διαχώριζε καπνιστές και μη καπνιστές με ψευτοχωρίσματα της πλάκας.
Η εφαρμογή της του αντικαπνιστικού θα κριθεί στις λεπτομέρειες. Και με αυτές θα έρθει αντιμέτωπη η κυβέρνηση, καθώς ήδη διάφοροι ψάχνουν “παραθυράκια” για να μετατρέψουν την καθολική απαγόρευση, σε απαγόρευση με αστερίσκους.

Είναι θετικό, που ο ίδιος ο πρωθυπουργός δείχνει να ενδιαφέρεται προσωπικά για το ζήτημα και το θέτει και στη σωστή του βάση -όχι ως μάχη κατά των καπνιστών, αλλά ως μάχη κατά του καπνού- ωστόσο και αυτή η πρωτοβουλία, θα κριθεί από τον χρόνο.
Το βέβαιο είναι ότι αν δεν τιμωρηθούν σκληρά, αυτοί που θα επιχειρήσουν να καταστρατηγήσουν το νόμο, όσες γνωριμίες και ισχύ αν έχουν και αν δεν συνεργαστούν και οι καπνιστές, μπορεί να βρεθούμε και το 2029 να κάνουμε την ίδια συζήτηση.

Το δεύτερο μάλιστα είναι και το πιο σπουδαίο, διότι η συνεργασία των καπνιστών, είναι θέμα σεβασμού απέναντι στον συνάνθρωπό, ζήτημα πολιτισμού και αλλαγής νοοτροπίας. Και αυτό είναι πιο δύσκολο ακόμα και από την επιβολή προστίμων σε πάσης φύσεως “κολλητούς” και ισχυρούς της νύχτας.