Εκατοντάδες στο δικαστήριο να λιντσάρουν, ένας δεν άκουσε το 3χρονο να κλαίει

Οι λεπτομέρειες της κατ’ εξακολούθηση κακοποίησης του 3χρονου αγοριού στο Ηράκλειο της Κρήτης, από τη μητέρα και τον πατριό του, δεν θέλουν απλά «γερό στομάχι». Είναι από εκείνες τις φορές που κυριολεκτικά όσες λέξεις και να πεις δε θα είναι αρκετές για να περιγράψουν το μέγεθος της φρίκης. Μοιραία -και εύλογα, ως ένα σημείο- οι αντιδράσεις είναι ενστικτώδεις και το ένστικτο απέχει από τη λογική. Υπάρχει, όμως, ένα μεγάλο «αλλά».

Την Τετάρτη 29.01, ημέρα που η 26χρονη μητέρα του παιδιού και ο 44χρονος σύντροφός της οδηγήθηκαν στο Δικαστικό Μέγαρο Ηρακλείου για την απολογία τους, ο περιβάλλων χώρος είχε κατακλυστεί από εκατοντάδες πολίτες που συγκεντρώθηκαν εκεί με σκοπό να εκφράσουν την οργή τους απέναντι στους κατηγορουμένους. Όπως έχουμε δει να συμβαίνει σε πολλές αντίστοιχες περιπτώσεις στο παρελθόν, το πλήθος αποπειράθηκε να λιντσάρει το ζευγάρι.

Διαβάσαμε χαρακτηριστικά πως «οι αστυνομικές δυνάμεις έφτασαν να δημιουργήσουν τείχος στην κεντρική είσοδο του Δικαστικού Μεγάρου, προκειμένου να αποτρέψουν το οργισμένο πλήθος από το να εισβάλει στον χώρο».

Το πρώτο που χρειάζεται να ειπωθεί -ακόμα κι αν, σε αυτή τη συγκυρία, συνιστά ταυτόχρονα «καλή άποψη» και unpopular opinion μαζί- είναι ότι η αρένα δεν αποδίδει δικαιοσύνη, η αρένα διψάει για αίμα. Ακόμα και σε τόσο ειδεχθή εγκλήματα, που πράγματι δοκιμάζονται τα δικαιωματικά αντανακλαστικά μας, η απόδοση δικαιοσύνης θα συμβεί από το δικαστήριο.

Υπάρχει, όμως, κάτι ακόμα που δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι, απ’ όταν βγήκε στη δημοσιότητα η υπόθεση της κακοποίησης του 3χρονου αγοριού, του Άγγελου. Τα μωρά, ως πρώτη και κύρια μορφή επικοινωνίας, έχουν το κλάμα. Πεινάνε; Κλαίνε. Πονάνε; Κλαίνε. Ζεσταίνονται; Κλαίνε. Κρυώνουν; Κλαίνε. Ενίοτε, δε, κλαίνε και γοερά. Ένα μωρό που, όπως αναφέρει και στο πόρισμά της η ιατροδικαστής, φέρει πολυάριθμα τραύματα, διαφόρων ηλικιών και παντός είδους σε όλο του το σώμα, δεν μπορεί παρά να έκλαιγε και να έκλαιγε πολύ.

Το μωρό αυτό δε διέμενε σε κάποια σπηλιά, μακριά από τον πολιτισμό. Το σπίτι όπου βασανιζόταν καθημερινά είναι στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ένας, έστω ένας, άνθρωπος, γείτονας, περαστικός, δεν άκουσε ποτέ αυτό το παιδί να κλαίει, όσο υπέφερε τα βασανιστήρια που υπέφερε; Ένας, έστω ένας, άνθρωπος δεν αναρωτήθηκε για τις φωνές ενός βρέφους; Μοναδική εξαίρεση, όλο αυτό το διάστημα που συνέβαινε η κακοποίηση του μωρού, μία γειτόνισσα που κάποια στιγμή ειδοποίησε τις Αρχές.

Στο δικαστήριο ήταν εκατοντάδες. Στα βασανιστήρια του μωρού, κανείς. Πρώτη και κύρια απούσα η Πολιτεία, που έχει εξαϋλώσει ό,τι συνιστά κοινωνικό κράτος. Αγωνιά μεν για το δημογραφικό, κλείνει όμως ερμητικά μάτια και αυτιά για το τι γίνεται με τα παιδιά που έχουν ήδη γεννηθεί σε αυτή τη χώρα.

Ελπίζω με όλη μου την καρδιά ο Άγγελος να γίνει καλά. Κι ελπίζω εξίσου πολύ την επόμενη φορά να είναι οι εκατοντάδες που θα νοιαστούν για τα κλάματα που θα ακούν να βγαίνουν από κάποιο σπίτι και κανένας έξω από τα δικαστήρια με σκοπό το λιντσάρισμα. Αυτή η σειρά σώζει ζωές. Ειδεμή, θα πέφτουμε διαρκώς από τα σύννεφα, ενώ δίπλα μας υποφέρουν άνθρωποι αβοήθητοι.