Εκλογές με την μπάλα στην κερκίδα

Αν ο ιστορικός του μέλλοντος ανέτρεχε στα τεκμήρια της προεκλογικής περιόδου που διατρέχουμε θα είχε μείνει με την εντύπωση πως η Ελλάδα του 2015 ήταν μία χώρα που είχε λύσει όλα τα προβλήματα της και αυτά που απασχολούσαν τους ψηφοφόρους και τα κόμματα ήταν κάποια δευτερεύουσας σημασίας που με τίποτα δεν τα λες εθνικής σημασίας. Γιατί δεν νομίζω ότι είναι εθνικής σημασίας το γήπεδο της ΑΕΚ, η συμπεριφορά των αστυνομικών στις διαδηλώσεις και πότε και αν θα ξεκινήσει η κυνηγετική περίοδος.

Επίσης αν ο ιστορικός έβλεπε και τις διαφημίσεις των κομμάτων δεν θα μπορούσε να καταλάβει αν αυτή η χώρα έχει πραγματικό οικονομικό πρόβλημα ή όχι. Λουκέτα έβλεπε και στις διαφημίσεις της ’80 και του ’90 αντίστοιχα την εκάστοτε κυβέρνηση να λέει ότι μιλάει της γλώσσας της αλήθειας και την εκάστοτε αντιπολίτευση να φέρνει την ελπίδα.

Μια βόλτα του από τις αναρτήσεις μας στα κοινωνικά δίκτυα θα έβλεπε ότι πραγματικά το διασκεδάζαμε, χλευάζαμε και διακωμωδούσαμε τον Σαμαρά, τον Καμμένο, την Ραχήλ και το κόμμα Ελλάδα. Ελάχιστες έως καθόλου οι ερωτήσεις προς τους πολιτικούς για το τι θα κάνουν με σοβαρά προβλήματα, γιατί το πιθανότερο δεν υπάρχουν.

Πουθενά μα πουθενά ο ιστορικός δεν θα αντιλαμβανόταν ότι αυτή η χώρα έχει πάνω από το μισό των νέων της άνεργων και την υψηλότερη ανεργία στον ανεπτυγμένο κόσμο. Το βασικό πρόβλημα της χώρας το έχουμε κρύψει καλά κάτω από το χαλί σε αυτές τις εκλογές. Γιατί; Σίγουρα η κυβέρνηση ως κύρια υπεύθυνη για αυτή την κατάσταση δεν θέλει να ρίξει τους προβολείς πάνω σε ένα από τα αδύνατα σημεία της. Η αντιπολίτευση έχοντας την σιγουριά της νίκης αποφεύγει να δεσμευθεί συγκεκριμένα στο μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων της, αρκείται να τους πει ότι η ελπίδα έρχεται και να πετάξει την μπάλα ακόμη πιο μακρά στην απέναντι ταράτσα με ένα διαφημιστικό όπου στον κακό ιδιωτικό τομέα με ένα τραγούδι θα αλλάξει ο τρόπος προσλήψεων των υπαλλήλων.

Εάν κάτι μένει από αυτή την προεκλογική περίοδο είναι ότι οι άνεργοι δεν έχουν φωνή, δεν έχουν μοχλούς πίεσης και το πιθανότερο δεν έχουν και ελπίδα. Αν για παράδειγμα πριν από λίγους μήνες στις αδιάφορες ευρωεκλογές είχε δημιουργηθεί ένα Κόμμα Ανέργων και συγκέντρωνε ένα ποσοστό της τάξης του 2% σήμερα το πρόβλημα της ανεργίας θα ήταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος (σ.σ. κάνε το όπως οι κυνηγοί). Ανεξαρτήτως όμως τι κάνουν – ή καλύτερα δεν κάνουν – οι άνεργοι, υπάρχει και ένα ηθικό θέμα της νέας κυβέρνησης που θα προκύψει απέναντι στους άνεργους. Δεν μπορεί να έχεις πρόταση ακόμη και για τους ελάχιστους συμπολίτες μας που έχουν δανειστεί σε ελβετικό φράγκο και να μην έχεις κάτι να πεις για το μεγαλύτερο μέρος της νεολαίας της χώρας. Δεν μπορεί να είναι ελπίδα ότι δεν θα πειραχθούν οι καταθέσεις και όχι σε αυτόν που χάνει τα καλύτερα χρόνια σου αυτά που μπορείς να προσφέρεις, να διεκδικήσεις, να ωριμάσεις και να αλλάξεις την ζωή σου.  

* Ο Κωστής Χριστοδούλου είναι αρχισυντάκτης του news247.gr