Εκλογή από τη βάση και άλλα παραμύθια

Τώρα που κατακάθισε ο κουρνιαχτός από την εσωκομματική διαδικασία στο ΚΙΝΑΛ για την ανάδειξη του νέου προέδρου, του καλό θα είναι να δούμε κατά πόσο αυτή η διαδικασία με το βαρύγδουπο όνομα “εκλογή από τη βάση” ανταποκρίνεται σε στοιχειώδη δημοκρατικά στάνταρ.

Στις εκλογές της 5ης Δεκεμβρίου ψήφισαν όσοι ήθελαν χωρίς κανένα προαπαιτούμενο αρκεί να είχαν ελληνικό διαβατήριο και να μην είχαν χάσει τα πολιτικά τους δικαιώματα. Θα αναρωτηθεί κανείς τι πιο δημοκρατικό, τι πιο ξεκάθαρο; Θέλεις, αγαπητέ πολίτη, να ορίσεις τις εξελίξεις στο ΚΙΝΑΛ; Πήγαινε στην κάλπη έχοντας και τρία ευρώ στην τσέπη για να βγουν και τα έξοδα.

Ξεπερνώντας το χυδαίο της πληρωμής σ’ ένα κόμμα του οποίου ο πολιτικός πρόγονος χρωστά 254 εκ. ευρώ, ας επικεντρωθούμε στη διαδικασία αυτή καθ’ αυτή. Η “λαϊκή” ψήφος στην προκειμένη περίπτωση χρησιμοποιείται ως “τυφλή” ανάθεση σ’ ένα πρόσωπο το οποίο μ’ ένα μαγικό τρόπο ξεπερνά και αφήνει πίσω του κάθε άλλη εσωκομματική διαδικασία και επιβάλλει τα θέλω του χωρίς να μπει στη βάσανο της πολιτικής ζύμωσης και δημιουργίας από τα κάτω.

Η εκλογή από τη βάση είναι αν θέλουμε να είμαστε απολύτως τίμιοι, μία πολιτική λαθροχειρία. “Βάση” επί της ουσίας δεν υπάρχει. Θα υπήρχε μόνο στην περίπτωση που έπαιρναν μέρος στην ψηφοφορία τα μέλη του ΚΙΝΑΛ με τουλάχιστον εξάμηνη παρουσία στις οργανώσεις του, πολίτες δηλαδή που αποδεδειγμένα συμμετείχαν σε εσωκομματικές διαδικασίες, που συνδιαμόρφωσαν, στο μέτρο του εφικτού, πολιτικές, που αφιέρωσαν χρόνο, κόπο και ψυχή σε μία πολιτική τους επιλογή.

Οσοι ψήφισαν στις εκλογές της 5ης και 12ης Δεκεμβρίου χωρίς να έχουν τις παραπάνω προϋποθέσεις δεν είναι τίποτα άλλο από χειροκροτητές του ενός ή του άλλου προσώπου. Νομίζουν ότι έδωσαν δημοκρατική σφραγίδα στην επιλογή του νέου αρχηγού, στην πραγματικότητα όμως έδωσαν λευκή επιταγή έτσι ώστε ο αρχηγός να εφαρμόσει το δικό του δόγμα χωρίς την παραμικρή αντίρρηση διότι τον ψήφισε ο “λαός”.

Τα κόμματα όμως, τα πολιτικά κόμματα που αποτελούν το κυρίως συλλογικό πολιτικό υποκείμενο στο πολίτευμά μας δεν μπορούν να λειτουργήσουν στοιχειωδώς δημοκρατικά υπό τη λογική της μίας και μοναδικής ανάθεσης. Τα κόμματα έχουν όργανα, καταστατικά, συγκεκριμένες διαδικασίες μέσα από τις οποίες οι αποφάσεις λαμβάνονται με τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση.

Η εκλογή από μία δήθεν βάση που βρίσκεται μόνο στο μυαλό κάποιων ακυρώνει σε ρεαλιστικές συνθήκες κάθε πολιτική ζύμωση, κάθε διαβούλευση, τον ίδιο τον εσωκομματικό διάλογο και μετατρέπει έναν πολιτικό οργανισμό σε μηχανισμό τυπικής έγκρισης των επιλογών του αρχηγού. Πρόκειται, δηλαδή, για αρχηγισμό που μυρίζει ναφθαλίνη και θυμίζει ένα παλαιοκομματικό σκηνικό που προφανώς δεν έχει καμία σχέση με το παρόν.

Ακόμη χειρότερα, η εκλογή από μία δήθεν βάση εξυπηρετεί μόνο επικοινωνιακές ανάγκες μετατρέποντας τη διαδικασία σε show. Κάποτε, στο όχι πολύ μακρινό 2004, στις εσωκομματικές εκλογές του τότε του ΠΑΣΟΚ έσπευσαν να ψηφίσουν περίπου 1.000.000 άτομα έναν και μοναδικό υποψήφιο, τον Γιώργο Παπανδρέου. Και αυτό ονομάστηκε “συμμετοχική δημοκρατία” και όχι οπερέτα όπως κανονικά θα έπρεπε.

Αυτού του είδους τις επικοινωνιακές φούσκες μάλιστα το ΚΙΝΑΛ τις κουνά ως δημοκρατικά γαλόνια και διαπιστευτήρια στον μεγάλο πόλο της κεντροαριστεράς, τον ΣΥΡΙΖΑ, κατηγορώντας τον, εμμέσως πλην σαφώς, ότι στις τάξεις του δεν υπάρχει εσωκομματική δημοκρατία διότι ο πρόεδρος δεν είναι εκλεγμένος από τον “λαό”.

Και, απολύτως αναμενόμενα, κάποιοι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ τσιμπάνε το τυρί στη φάκα και λένε “θα το κάνουμε και εμείς όταν έρθει η ώρα”. Δέχονται, δηλαδή, να συρθούν πίσω από τετελεσμένα για να μην τους μαλώσει το μιντιακό και παλαιοκομματικό κατεστημένο. Και όταν έρθει η ώρα, μέλη που έχουν φάει την κομματική ζωή με το κουτάλι και έχουν συμβάλλει, όσο μπορεί ο καθένας, στη διαμόρφωση των πολιτικών επιλογών του κόμματος (ασκούμενοι πρακτικά καθημερινά στο δύσκολο άθλημα της δημοκρατίας) θα “ακυρωθούν” για να ψηφίσει ο “λαός”.

Οι εσωκομματικές εκλογές δεν είναι εθνικές εκλογές, έχουν άλλους κανόνες και άλλα κριτήρια και δεν προσφέρονται προς επικοινωνιακή εκμετάλλευση και προς καλλιέργειας αρχηγικών, με το στανιό, προφίλ. Τα κόμμματα έχουν προέδρους ή γενικούς γραμματείς, εκλεγμένους είτε από τα συνέδριά τους, είτε απευθείας από τα μέλη τους. Οχι από τον καθέναν που βλέπει φως και μπαίνει (αφήνοντας και τρία ευρώ στο ταμείο).

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις