Εκτός από “συλλυπητήρια”, θα πουν κάτι και για το μισθό του;

Όταν μιλάμε και γράφουμε για τους αστυνομικούς, το κάνουμε συνήθως για κακό. Είτε γιατί συμπεριφέρονται αδιάφορα και βαριεστημένα, με τραγικά αποτελέσματα όπως στην περίπτωση της γυναίκας στους Αγίους Αναργύρους. Είτε γιατί υπερβαίνουν τα όρια, με υπερβάλλοντα ζήλο, όταν αντιμετωπίζουν- ανεπιθύμητες για τις κυβερνήσεις- αντιδράσεις, διαδηλώσεις κ.α.

Το τραγικό περιστατικό στον Πειραιά, στο οποίο βρήκε το θάνατο νεαρός αστυνομικός εκτός υπηρεσίας κυνηγώντας το δεύτερο συμπληρωματικό μεροκάματο, μας δίνει την αφορμή να δούμε και την άλλη πλευρά.

Για εργατικό ατύχημα πρόκειται. Όχι από τα συνήθη και κλασικά. Αλλά τέτοιο ήταν, κυριολεκτικά. Ο αστυνομικός-θύμα, παιδί της επαρχίας που υπηρετούσε στην Αθήνα, έκανε αυτό που κάνουν πολλοί συνάδελφοί του, όταν τελειώνει το ωράριό τους στην υπηρεσία τους. Αναζητούν κάποια δεύτερη δουλειά, γιατί ο μισθός της κύριας δεν φτάνει. Ποιος μπορεί να ζήσει σήμερα στην Αθήνα με 800 ευρώ-τόσος είναι ο βασικός μισθός των νέων-όταν το μεγαλύτερο μέρος του ξοδεύεται στο νοίκι ενός σπιτιού;

Φυσικά, οι αστυνομικοί δεν είναι οι μόνοι που κάνουν δεύτερη δουλειά. Πλήθος νέων αναγκάζονται να καταφύγουν σε αυτή τη λύση, αφού αλλιώς δεν θα τα βγάλουν πέρα. Όμως, οι αστυνομικοί είναι δημόσιοι υπάλληλοι, με ιδιαίτερα καθήκοντα. Για να κάνουν καλά τη δουλειά τους, πρέπει και να μπορούν να ζουν αξιοπρεπώς από αυτήν.

Αυτό δεν είναι δικαιολογία για τους επίορκους, αδιάφορους και ανεπαρκείς. Είναι, όμως, μια εξήγηση για την Αστυνομία που (δεν) έχουμε. Για τον αστυνομικό που δεν θα μπορεί να αποδώσει όπως πρέπει, αν έχει προηγηθεί πολύωρη εργασία κάπου αλλού.

Αυτή είναι η Ελλάδα της «υψηλής ανάπτυξης», που λέει κι ο πρωθυπουργός. Είμαστε πρώτοι στους «ρυθμούς ανάπτυξης», λέει καλά λόγια γι’ αυτό η Ούρσουλα της Κομισιόν, γράφει εγκώμια κι ο Economist , μας αναβαθμίζουν οι Οίκοι Αξιολόγησης. Αλλά πώς μεταφράζονται αυτά για τον απλό πολίτη; Πώς φτάνει η «υψηλή ανάπτυξη» στον αμειβόμενο με τον κατώτατο μισθό, ο οποίος φτάνει δεν φτάνει για το νοίκι και τους λογαριασμούς;

Τέτοια ήταν η περίπτωση του νεαρού αστυνομικού που καταπλακώθηκε από τοίχο ετοιμόρροπου σπιτιού στον Πειραιά. Σε αυτόν το νέο εργαζόμενο-και σε πολλές χιλιάδες τέτοιους- τα λόγια για «ανάπτυξη», «ισχυρή οικονομία» και «επενδυτική βαθμίδα» φαίνονται κούφια. Όλες οι έρευνες καταγράφουν τα ίδια: ότι χρόνο με το χρόνο αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων που δεν μπορούν να πληρώσουν στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους και κατρακυλούν στην κατηγορία όσων βρίσκονται στα όρια της φτώχειας.

Ο αστυνομικός που βρήκε το θάνατο σε εργατικό, εκτός της κύριας εργασίας του, ατύχημα στον Πειραιά είναι μια τραγική αφορμή για να τα ξανασκεφθούμε όλα αυτά. Κυρίως να τα σκεφθούν όσοι σπεύδουν να πουν πόσο «καλό παιδί ήταν» και να εκφράσουν τα συνήθη συλλυπητήρια.

Ίσως είναι από τις ελάχιστες φορές που βρίσκει απόλυτη εφαρμογή η ρήση «τα λόγια είναι περιττά». Δεν χρειάζονται, είναι «έπεα πτερόεντα», λόγια χωρίς καμιά αξία. Η πράξη λείπει.