Δυο φαπούλες

Τόσες έδωσε ο προπονητής τζούντο σε μια 13χρονη αθλήτρια. Σε ένα παιδί. Ένα παιδί ανήμπορο, ένα παιδί στο έλεος του. Δυο φαπούλες, έτσι τις χαρακτήρισε ο ίδιος. Ούτε καν τρεις.

Κι εμείς οι υπόλοιποι πώς κάνουμε έτσι μωρέ για δυο φαπούλες; Τι υπερβολές είναι αυτές; Ούτε την μαστίγωσε, ούτε φάλαγγα της έκανε, ούτε τη σκότωσε με κλωτσιές.

Δυο φαπούλες.

Μόνον.

Λέει ο ίδιος.

“Δεν υπήρχε σκοπός να τραυματίσουμε το παιδάκι ή να κάνουμε κάποια ζημιά. Όλα αυτά δεν είναι κάτι. Είναι μια άτυχη στιγμή. Το κορίτσι δεν το εξέλαβε στραβά. Έχω αναλάβει επιπλέον τον ρόλο του πατέρα. Αν το θέμα δοθεί σε άλλη διάσταση από αυτή που πραγματικά είναι, εγώ καταστρέφομαι”.

“Όλα αυτά δεν είναι κάτι. Είναι μια άτυχη στιγμή”.

Όχι φίλε. Δεν είναι αυτό “μια άτυχη στιγμή”.

Άτυχη στιγμή ήταν όταν το κοριτσάκι έπεσε στα νύχια σου.

Άτυχη στιγμή είναι που η μάνα της – καθ’ ομολογίαν της ίδιας – σε επέλεξε για σύντροφο της.

‘Άτυχη στιγμή είναι ότι τα μεγαλώνεις εσύ. Εσύ ο νταής που βαράς παιδιά. Εσύ που πιστεύεις πως η βιαιοπραγία είναι “άτυχη στιγμή”.

Δεν είναι ψυχική σκληρότητα.

Δεν είναι βαναυσότητα.

Δεν είναι κακοποίηση.

Είναι “άτυχη στιγμή”.

Ένα άθροισμα από “άτυχες στιγμές” είναι η ζωή γύρω μας.

Άτυχη στιγμή όταν δέρνουμε παιδί, άτυχη στιγμή όταν διαπομπεύουμε τον συνάνθρωπό μας, άτυχη στιγμή όταν χλευάζουμε κοινωνικές ομάδες, άτυχη στιγμή όταν σκοτώνουμε τη γυναίκα μας, άτυχη στιγμή όταν σκοτώνουμε το οποιοδήποτε πλάσμα αυτής της γης, μόνο και μόνο γιατί έχουμε νεύρα. Μόνο και μόνο γιατί μας έβγαλε γλώσσα. Μόνο και μόνο γιατί θέλησε να απαλλαγεί από τη βία.

Άτυχη στιγμή όταν ο προπονητής τράβηξε δυο φαπούλες στο παιδί.

Σας παρακαλώ να το δείτε αυτό το βίντεο. Κάντε την καρδιά σας πέτρα και δείτε το.

Τραβάει στο κοριτσι δυο χαστούκια.

Το πιάνει από το λαιμό. Το ταρακουνάει.

Γέρνει απειλητικά τον κορμό του πάνω στη μικρή.

Κη η μικρή δεν αντιδρά.

Δεν τινάζεται, δεν εκπλήσσεται, μένει ακίνητη.

Η στάση του σώματος της δείχνει μια παθητικότητα και ενδεχομένως μια εξοικείωση με τη βία. Δεν είμαι ψυχίατρος για να βγάλω συμπεράσματα αν αυτή είναι η πρώτη φορά που ξυλοκοπείται το κοριτσάκι. Πάντως οι… δυο φαπούλες δεν της κάνουν εντύπωση. Αντίθετα τις αποδέχεται με στωικότητα.

Άλλωστε το λέει και ο ίδιος.

“Το κορίτσι δεν το εξέλαβε στραβά”.

Γιατί άραγε; Γιατί δεν το “εξέλαβε στραβά”; Γιατί δεν έβαλε τις φωνές, γιατί δεν του έσπρωξε το χέρι, γιατί δεν ζήτησε βοήθεια, γιατί δεν άρχισε να τρέχει μακριά του;

Με άλλα λόγια γιατί δεν αντέδρασε φυσιολογικά, όπως θα έκανε κάθε παιδί που δεν έχει υποστεί κάποια μορφή βίας και τρομοκρατείται από την πρώτη φορά;

“Αν το θέμα δοθεί σε άλλη διάσταση από αυτή που πραγματικά είναι, εγώ καταστρέφομαι”.

Δεν πειράζει. Άνθρωπος που δέρνει παιδιά να καταστραφεί. Διότι αύριο θα δείρει και το δικό σου παιδί – αν δεν το έχει δείρει ήδη. Διότι είναι αδιανόητο να έχουμε προπονητές που ξυλοκοπούν ανήλικα. Διότι δεν μεγαλώνεις εσύ το παιδί σου με την ψυχή στο στόμα για να στο πλακώνει ο προπονητής που εμπιστεύεσαι.

Δυο φαπούλες.

Άλλωστε το είπε και η μάνα του κοριτσιού.

“Όλοι έχουμε δώσει σφαλιάρες στα παιδιά μας”.

Όχι κυρία μου.

Όλοι δεν έχουμε δώσει σφαλιάρες στα παιδιά μας.

Όλοι δεν μεγαλώνουμε κακοποιημένα παιδιά που αύριο μπορεί να γίνουν κακοποιητές τα ίδια.

Όλοι δεν ζούμε στις δεκαετίες όπου οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι γυμναστές, οι παπάδες, οι προύχοντες του χωριού, τα αφεντικά της πόλης, οι κυράτσες που παίρναν ‘δουλάκια’ τα 12χρονα – όπου δυνάστες πάσης φύσεως λιανίζανε στο ξύλο τρομοκρατημένα παιδιά χωρίς φωνή, χωρίς αντιστάσεις, χωρίς δικαιώματα.

Όχι κυρά μου όχι.

Δε δίνουμε όλοι οι γονείς σφαλιάρες.

Κι εσείς που δίνετε και το ομολογείτε, καλά θα κάνει η Πρόνοια με τους κοινωνικούς λειτουργούς της να περάσει μια βολτίτσα από το σπίτι σας.

Στο σπίτι όπου ο ένας που δηλώνει πατέρας – “έχω αναλάβει επιπλέον τον ρόλο του πατέρα” – δέρνει και μιλάει για “φαπούλες”.

Στο σπίτι που μια μάνα λέει πως “όλοι έχουμε δώσει σφαλιάρες στα παιδιά μας” . Μια μάνα που στις τηλεοράσεις δείχνει πολύ μεγαλύτερη πρεμούρα έχει να υπερασπιστεί τον κακοποιητή σύντροφο παρά το κακοποιημένο παιδί της.

Δεν γνωρίζω τι μέτρα έχει λάβει η Ελληνική Ομοσπονδία Τζούντο. Ούτε τι προτίθενται να κάνουν οι άλλοι γονείς. Ούτε αν η Πολιτεία δείξει την πρέπουσα ευαισθησία.

Θα περιμένουμε τις εξελίξεις για να προστατευτούν τα δυο ανήλικα κορίτσια.

Διότι υπάρχουν εκείνοι που δίνουν χαλαρά δυο φαπούλες.

Κι υπάρχουμε κι εμείς. Που θα σηκώνουμε τον κόσμο στο πόδι για τον κάθε αλήτη με τις φαπούλες. Και δεν θα σταματήσουμε.

Γιατί αν σταματήσουμε, τις “φαπούλες” δεν θα τις δίνει σε δημόσιο χώρο. Θα τις δίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες του σπιτιού.

Και τότε οι γείτονες θα πέσουν από τα σύννεφα.