Η Ρούλα Πισπιρίγκου

Είναι αυτό που λες δεν το χωράει ο νους. Στην κυριολεξία: το μυαλό έχει μια συγκεκριμένη χωρητικότητα κι αυτό δεν το χωράει, το πετάει, το ξερνάει.

Αδύνατον να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια λογική σειρά, τα χάνεις, σαστίζεις, κατακερματίζονται πρόσωπα και γεγονότα, η καρδιά σε πάει αλλού κι αλλού η λογική, αλλού ο μεσαίωνας κι αλλού ο διαφωτισμός, αλλού η αυτοδικία κι αλλού η δικαιοσύνη.

Προσωπικά τον Καραγκιόζη γιατρό δεν θα τον παίξω – και δη τον Καραγκιόζη ψυχίατρο. Δεν θα αποφανθούμε εμείς, αν η γυναίκα αυτή σκότωνε το ένα παιδί μετά το άλλο (αν ισχύει) για να κρατήσει τον άντρα της ή αν έχει το σύνδρομο Μινχάουζεν δια αντιπροσώπου, δι’ εκπροσώπου ή …δι΄οιουδήποτε προσώπου.

Οι ψυχίατροι θα την εξετάσουν, οι ψυχίατροι θα γνωμοδοτήσουν. Ούτε εσύ που είσαι “φυσιογνωμιστής”, ούτε εγώ που “κόβει το μάτι μου”, ούτε ο άλλος που είδε την Παναγία όνειρο να το λέει.

Μια ψυχική διαταραχή είναι το Münchausen syndrome by proxy. Η ονομασία του προέρχεται από τον βαρώνο Μινχάουζεν, υπαρκτό πρόσωπο και πρωταγωνιστή του βιβλίου «Οι περιπέτειες του βαρόνου Μινχάουζεν» (1785) του Γερμανού συγγραφέα Rudolf Erich Raspe.

Ο Hieronymus Carl Friedrich von Münchhausen, γεννήθηκε στο Ανόβερο το 1720 κι ήταν μισθοφόρος αξιωματικός του ρωσικού ιππικού. Πήρε μέρος στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο κι όταν πια αποστρατεύτηκε, συνήθιζε να διηγείται στους φίλους του υπερβολές και ψέμματα για το πόσο ηρωικά πολέμησε, πόσους εχθρούς σκότωσε στο πεδίο των μαχών, πόσα ανδραγαθήματα έκανε στο πεδίο των μαχών.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ας δούμε ποιοι ευθύνονται για την ψυχολογία του όχλου.

Ο Τύπος και η τηλεόραση

Υπήρξαν εκπομπές και δημοσιεύματα που στοργικά αγκάλιασαν τη δίψα της αγέλης για αίμα κι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να την ενισχύσουν.

Πολύ πριν συλληφθεί η Πισπιρίγκου, προϊδέασαν τον τηλεθεατή για την ενοχή της, έδειξαν νεκρά παιδιά στην οθόνη, έβαλαν κάτι μακρινούς συγγενείς να λένε σοβαρά και τεκμηριωμένα πράγματα τύπου “μωρέ εμένα από την αρχή δεν μου γέμιζε το μάτι η Ρούλα”.

Και γενικά οι περισσότεροι (όχι όλοι) έσυραν συνειδητότατα το κάρο που μετέφερε τον όχλο από τη φωλιά του στο σπίτι της οικογένειας να ουρλιάζει και να απειλεί με λιντσάρισμα τη μάνα της Πισπιρίγκου.

Το εθιμικό δίκαιο

Σύμφωνα με τον λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας Πύλη, εθιμικό είναι το δίκαιο που έχει διαμορφωθεί κατ΄ έθιμο, σύμφωνα με μια μακρόχρονη, ομοιόμορφη και συνεχή εφαρμογή του από την κοινωνία, και δεν τον έχει θεσπίσει με γραπτό νόμο η πολιτεία.

Δηλαδή μιλάμε για αυτοδικία. Ξεκάθαρα.

Δε μας γουστάρουν οι νόμοι του κράτους και παίρνουμε το νόμο στα χέρια μας. Όταν το εθιμικό δίκαιο αντικαθιστά το Ποινικό Δίκαιο, τότε έχουμε κρεμάλες.

Ο άγραφος νόμος

Θα τον γ@μίσουν στη φυλακή, θα την ξεσκίσουν στη φυλακή, θα τον βιάσουν, θα τον βασανίσουν, θα τον μαχαιρώσουν, θα του φάνε τις σάρκες. Τα παιδάκια στα κελιά δεν αστειεύονται και πολύ καλά κάνουν.

Αυτό αποφαίνεται ο όχλος, αυτός ο Υπέρτατος Κριτής που φαντασιώνεται μεσαιωνικά βασανιστήρια και μαρτυρικούς θανάτους σε μια αρένα τρόμου. Η φυλακή δεν είναι σωφρονιστήριο, η φυλακή δεν είναι το όχημα απ’ όπου ο παραβάτης θα βγει καλύτερος άνθρωπος, η φυλακή είναι κτηνωδία, είναι βαρβαρότητα, είναι πρωτογονισμός, είναι κανιβαλισμός.

Δεν υπάρχει “κοινό περί δικαίου αίσθημα” όταν το αίσθημα αυτό οπλίζει χέρια και χύνει αίμα.

Η θανατική ποινή.

«Μήπως πρέπει να ξανασκεφτούμε τη θανατική ποινή»;

Οι ευσεβείς πόθοι των ασεβών συνοψίζονται σε αυτή την πρόταση. Την απάντηση την έχουν ήδη. Θέλουν εκτελέσεις, θέλουν απόσπασμα, θέλουν ηλεκτρικές καρέκλες, θέλουν θανατηφόρες ενέσεις.

Το κάθε νέο αποτρόπαιο έγκλημα είναι το πάτημα που βρίσκουν για να πλασάρουν ύπουλα την κρυφή τους προσδοκία τους: η Πολιτεία να δολοφονεί τους παραβάτες. Και να βάλει κερκίδες να βλέπουμε την εκτέλεση και να αποθεώνουμε τους εκτελεστές.

Όχι στη θανατική ποινή, ποτέ στη θανατική ποινή, με τίποτα θανατική ποινή. Καλύτερα να είναι ελεύθεροι δέκα ένοχοι παρά να δολοφονηθεί ένα αθώος.

Η Ρούλα Πισπιρίγκου φέρεται ότι δολοφόνησε – και μάλιστα με μαρτυρικό τρόπο – τη μικρή Τζορτζίνα. Επίσης θα διερευνηθεί αν είναι ένοχη και για τους θανάτους των άλλων δυο της παιδιών. Θα περάσει από ψυχιάτρους που θα αξιολογήσουν και θα γνωματεύσουν την ψυχική της κατάσταση.

Αν είναι άρρωστη θα τη βάλουν σε ψυχιατρείο, αν δεν είναι θα τη βάλουν φυλακή. Όχι όμως σε δέκα χρονάκια να είναι έξω. Τα ισόβια πρέπει επιτέλους να είναι ισόβια. Μέχρι τέλους.

Αν όντως είναι ένοχη (που μοιάζει και το πιθανότερο σενάριο), να τη βάλουν φυλακή και να πετάξουν το κλειδί. Χωρίς όχλους και κρεμάλες. Να εφαρμόσουν στο ακέραιο την ποινή και να τη βάλουν φυλακή για όλη την υπόλοιπη ζωή της.

Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Υ. Γ. Πάντως έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο όχλος…”ευαισθητοποιήθηκε” στην Πισπιρίγκου κι όχι ας πούμε στο ρατσιστικό κτήνος που δολοφόνησε μια οικογένεια Αλβανών και έπνιξε τα παιδάκια τους επειδή του χρωστούσαν δυο νοίκια.

Στη μνήμη του Ζακ Κωστόπουλου. Δολοφονήθηκε από τον όχλο στις 21 Σεπτεμβρίου του 2018.