Προς το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο (και λοιπούς αποδέκτες)

Έχουν περάσει ογδόντα χρόνια από τα κρεματόρια και τα κολαστήρια της βαριάς βιομηχανίας Θανάτου στη ναζιστική Γερμανία. Ογδόντα χρόνια και οι απόγονοι των θυμάτων – Εβραίων και όχι μόνον – τα θυμούνται σαν να τα ένιωσαν στο δικό τους πετσί.

Δεν θα ήθελα να χαρακτηρίσω το ύφος της απάντησης του ΚΙΣ προς μια δημοσιογράφο με κατατεθειμένα δημοκρατικά φρονήματα. Μια δημοσιογράφο που πολλάκις έχει καταδικάσει με την πένα της τον ναζισμό, τον φασισμό και τις φυλετικές διακρίσεις, την καταστρατήγηση των δημοκρατικών αρχών και των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Μια δημοσιογράφο που στοχοποιήθηκε από τη Χρυσή Αυγή όσο ελάχιστοι. Που πλήρωνε από την τσέπη της φρουρούς για να προστατέψει το σπίτι και την οικογένεια της από τις απειλές και τις επιθέσεις των φασιστών και των τραμπουκων χρυσαυγιτών.

Μια δημοσιογράφο τέλος, που έχει καταδικάσει επανειλημμένα με την πένα της τους άθλιους βανδαλισμούς του Μνημείου του Ολοκαυτώματος, του Εβραικού Νεκροταφείου της Αθήνας, του Εβραϊκού Νεκροτραφείου της Ρόδου, των ιερών εβραϊκών χώρων στη Λάρισα και τόσων άλλων.

Scripta manent, κύριοι.

Πάλι καλά που δεν με είπατε κι…αντισημίτρια.

Όταν είσαι το ΚΙΣ και βάζεις απέναντί σου ένα άτομο με αντιρατσιστικό δημόσιο λόγο και αντιφασιστικούς αγώνες επί σαράντα ολόκληρα χρόνια, το αίσθημα δικαίου σου σε ωθεί να τον αντιμετωπίσεις ανάλογα. 

Και όταν αγκαλιάζεις στους κόλπους σου φανατικούς αντισημίτες, αρνητές του Ολοκαυτώματος πολιτικούς με σεσημασμένο ακροδεξιό παρελθόν που δήθεν μετανιώνουν και προσκυνούν για λίγα ψηφαλάκια, οφείλεις να διαχωρίσεις την ήρα από το στάρι.

Δεν θα το ξαναπιάσω από την αρχή.

Θα σταθώ μόνο σε μια παράγραφο της ανακοίνωσης του ΚΙΣ.

“Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος αποδοκιμάζει τον απαράδεκτο και ανυπόστατο παραλληλισμό των συνθηκών του Άουσβιτς με τη ζωή σε μια δημοκρατική χώρα όπως η Ελλάδα.“

Ας μιλήσουμε για δημοκρατικές χώρες λοιπόν. Με τη δημοκρατία εντός ή εκτός εισαγωγικών.

To 2003 o Laurence W. Britt συγγραφέας του βιβλίου “Fascism, Anyone?” μελέτησε επτά φασιστικά καθεστώτα και κατέγραψε τα βασικά προμηνύματα του φασισμού σε μια αφίσα με τίτλο Εarly Warning Signs of Fascism (Πρώιμα Προειδοποιητικά Στάδια του Φασισμού).

Ο γερμανικός και ο ιταλικός φασισμός αποτελούν τα ιστορικά πρότυπα που καθορίζουν τη διεστραμμένη πολιτική κοσμοθεωρία του σημερινού φασισμού.

Παρόλο που πολλοί μελετητές αμφισβητούν την ύπαρξη άμεσης σύνδεσης μεταξύ τους, λίγοι μπορούν να αμφισβητήσουν τις ομοιότητες.

Πέρα από τις φανερές ομοιότητες, ακόμη και μια πρόχειρη μελέτη αυτών των φασιστικών και πρωτοφασιστικών καθεστώτων αποκαλύπτει την εκπληκτική σύγκλιση των μεθόδων τους.

Γράφει ο Laurence W. Britt:

“Για τους σκοπούς αυτής της προοπτικής, θα εξετάσω τα ακόλουθα καθεστώτα: τη ναζιστική Γερμανία, τη φασιστική Ιταλία, την Ισπανία του Φράνκο, την Πορτογαλία του Σαλαζάρ, την Ελλάδα του Παπαδόπουλου, τη Χιλή του Πινοτσέτ και την Ινδονησία του Σουχάρτο.

Σίγουρα, πρόκειται για ένα ετερόκλητο μείγμα διαφορετικών εθνικών ταυτοτήτων, πολιτισμών, επιπέδων ανάπτυξης και ιστοριών. Όλα, όμως, ακολούθησαν το φασιστικό ή πρωτοφασιστικό μοντέλο για να αποκτήσουν, να επεκτείνουν και να διατηρήσουν την εξουσία τους.

Επιπλέον, όλα αυτά τα καθεστώτα έχουν ανατραπεί, επομένως είναι δυνατή μια εικόνα των βασικών χαρακτηριστικών τους και του τρόπου με τον οποίο καταχράστηκαν την εξουσία τους.

Η ανάλυση αυτών των επτά καθεστώτων αποκαλύπτει δεκατέσσερα κοινά νήματα που τα συνδέουν, σχηματίζοντας αναγνωρίσιμα πρότυπα εθνικής συμπεριφοράς και κατάχρησης εξουσίας.

Αυτά τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά είναι περισσότερο κυρίαρχα και έντονα σε κάποια καθεστώτα και λιγότερο σε άλλα, αλλά σε κάποιο βαθμό υπάρχουν σε όλα.

Ας τσεκάρουμε λίγο ποια είναι κοινά στην Ελλάδα και στα πρώιμα στάδια της ναζιστικής Γερμανίας.

1. Οι ισχυρές και διαρκείς εκφράσεις εθνικισμού
2. Η απαξίωση της σπουδαιότητας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
3. Η χρήση αποδιοπομπαίων τράγων και η εφεύρεση εχθρών με στόχο την ενότητα.
4. Η υπεροχή του στρατού / ισχυρός μιλιταρισμός.
5. Ο ευρέως διαδεδομένος σεξισμός.
6. Τα ελεγχόμενα Μ.Μ.Ε..
7. Η ψύχωση με την εθνική ασφάλεια.
8. Η στενή σχέση θρησκείας και εξουσίας.
9. Η προστασία της δύναμης των μεγάλων εταιριών.
10. Η μείωση ή εξάλειψη της δύναμης της εργατικής τάξης.
11. Η απαξίωση και καταστολή της διανόησης και της τέχνης.
12. Η εμμονή με το έγκλημα και την τιμωρία.
13. Η ανεξέλεγκτη ευνοιοκρατία και διαφθορά.
14. Η εκλογική νοθεία.

Αυτά τα ολίγα.

Και ας μην παίρνουν στο ΚΙΣ τοις μετρητοίς  κάτι δεξιούς που τώρα τους έπιασε ο πόνος για το Ολοκαύτωμα. Μια δεκάρα τσακιστή δεν δίνουν για κανένα Ολοκαύτωμα.  Στόχος τους είναι να εργαλειοποιήσουν πολιτικά υπέρ της κυβέρνησης ένα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα στην Ιστορία της Ανθρωπότητας.

Είναι οι ίδιοι που φωνάζαν στα παιδιά σας “εσείς σταυρώσατε το Χριστό”.

Είναι οι απόγονοι των “καλών γειτόνων”, Εβραίοι συμπολίτες μας. Αυτών που όταν μια χούφτα από σάς γυρίσατε ζωντανοί νεκροί εδώ στην πατρίδα σας αυτοί σάς είχαν πάρει το σπίτι, αυτοί σάς είχαν κλέψει το βιος, αυτοί σάς είχαν προδώσει στους Γερμανούς.

Ήταν εκείνοι οι “καλοί Χριστιανοί” που στις 11.7.1942 στην πλατεία Ελευθερίας της Θεσσαλονίκης, – όταν οι Ναζί συγκέντρωσαν άνδρες Εβραίους ηλικίας 18 – 45 ετών – κάθονταν γύρω, σάς χλευάζανε και σάς προπηλακίζανε.

Είναι εκείνοι οι “καλοί Χριστιανοί” που γελάγανε και διασκέδαζαν με τους εξευτελισμούς και τα απερίγραπτα μαρτύρια που σάς υπέβαλαν οι Γερμανοί του Χίτλερ πριν σάς οδηγήσουν στα τρένα του θανάτου. 

Τίποτα άλλο δεν έχω να πω.

Τα σέβη μου. Στην Ιστορία σας, στο Ολοκαύτωμα και στα θύματα του.

*Lawrence Britt με τίτλο «Fascism, Anyone?», Η μετάφραση είναι του  Γιώργου Κυριαζή και πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Δέκατα, τ. 8, Χειμώνας 2007 σελ. 167.