Στη ΝΔ τα αγγούρια “τα μαζεύετε με το χέρι”;

Αυτό είχε ρωτήσει ο Κυριακός Μητσοτάκης σε παραγωγό από το Λαγκούβαρδο Μεσσηνίας φέτος τον Ιούλιο.

Αυτό το αριστούργημα, αυτό το κουκλάκι το ζωγραφιστό πήγε και ρώτησε τον επαγγελματία.

«Τα αγγούρια τα μαζεύετε με το χέρι»;

Είναι αυθόρμητος και λέει το πρώτο πράγμα που του ‘ρχεται στο μυαλό χωρίς να το σκεφτεί πολύ. Χωρίς να το σκεφτεί καθόλου. Το ξεστομίζει άφοβα το τέρας με τα δυο κεφάλια που ξεπροβάλλει από το στόμα του.

Πριν μιλήσει και μάλιστα μπροστά σε ακροατήριο, δεν μετράει μέχρι το 20. Ο άνθρωπος είναι ατρόμητος: δεν τη φοβάται τη μ……..α που θα ξεστομίσει. Το μυαλό του δεν κάνει τις στοιχειώδεις διαδρομές που κάνει το δικό σου και το δικό μου.

«Τα αγγούρια τα μαζεύετε με το χέρι»;

Ό,τι πχ πώς αλλιώς θα μπορούσαν να μαζεύουν τα αγγούρια;

Θέλω να πω ποιος άλλος διαστροφικός τρόπος υπάρχει για να μαζέψεις ένα αγγούρι;

Μπορείς να του σφυρίξεις και να έρθει μόνο του;

Μπορείς – αν έχεις ένα άλφα θάρρος με το αγγούρι – να το φωνάξεις φιλικά με το όνομά του;

Μπορείς να το πιάσεις με την πένσα του μανικιούρ;

Ένας είναι ο τρόπος για να μαζέψεις ένα αγγούρι.

Το βλέπεις.

Σκύβεις.

Το μαζεύεις.

Τέρμα. Ούτε σε διάλογο με το αγγούρι μπαίνεις, ούτε έχεις τις χιλιάδες εναλλακτικές να μην ξέρεις ποια να πρωτοδιαλέξεις.

Βλέπεις. Σκύβεις. Μαζεύεις.

Επόμενο αγγούρι.

Βλέπεις. Σκύβεις. Μαζεύεις.

Έτσι πάει το πράγμα.

Μπορεί να είναι βαρετό, μπορεί μονότονο, μπορεί να σιχτιρίζεις τη μαύρη σου τη μοίρα που σε καταδίκασε να μαζεύεις μια ζωή αγγούρια αλλά τι να κάνουμε; Σε αυτή την παλιοζωή, παλιόκοσμο και παλιοκοινωνία έτσι μαζεύονται τα αγγούρια. Τέλος.

Έχουμε λοιπόν μια κυβέρνηση που ο πρωθυπουργός ρωτάει πώς μαζεύονται τα αγγούρια. Ψηφίσατε έναν πολιτικό που ρωτάει πώς μαζεύονται τα αγγούρια.  Βάλατε αυτόν τον άνθρωπο να διαφεντεύει τη ζωή μας, το μέλλον των παιδιών μας, τη δουλειά μας, την καθημερινότητά μας, το βιός μας, την αξιοπρέπειά μας.

Πού να φανταστείτε θα μου πεις.

Ίσως αν είχε κάνει αυτή την ερώτηση προεκλογικά, να ήταν αλλιώς η μοίρα μας. Θα είχαμε καταλάβει πού πάμε να μπλέξουμε. Δεν θα του δίναμε τα κλειδιά στο χέρι, δεν θα του λέγαμε μπες σπίτι μας να κάνεις κουμάντο. Να μας δώσει ντιρεκτίβα πώς θα ζήσουμε τη ζωή μας, αν θα νοικιάσουμε σπίτι στο Περιστέρι κι αν θα γίνει το παιδί μας ψυκτικός.

Το δικό μας παιδί.

Γιατί το δικό του θα πάει στο Γέιλ. Βλέπεις, δεν είμαστε όλοι ίσα κι όμοια. Άλλοι τα αγγούρια τα μαζεύουν με το χέρι κι άλλους τους τα φέρνει το πρωθυπουργικό ελικόπτερο.

Πήγε με σκονάκι ρε συ στη ΔΕΘ. Παιδιά, πήγε με οτοκιού ο άνθρωπος. Του τα έγραφαν κι αυτός τα παπαγάλιζε και μάλιστα με στημένες ερωτήσεις.  Ούτε αυτές δεν ήταν ικανός να απαντήσει μόνος του. Τον ρωτάγανε κάτι χαζά για να τον αβαντάρουν κι αυτός διάβαζε την απάντηση.

Μα ούτε αυτό;

Ούτε αυτό.

Θα τον ρωτήσουν ποιο το αγαπημένο του φαγητό κι αυτός θα περιμένει το οτοκιού για να το απαντήσει.

Έχει και τον επικοινωνιολόγο τον αλλοδαπότατο που τον βάζει να συναντάει γελαδάρηδες πάνω στο άλογο. Εντελώς αυθόρμητα αυτό. Ο Μητσοτάκης που μονίμως τον φυλάνε σαράντα πέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες, ξαφνικά περπατάει μόνος του στη μέση του πουθενά και συναντά τον Λούκι Λουκ τον καουμπόι.

Βάζει την άλλη τη δήθεν περαστικιά να του πει “τι γκόμενος είσαι ‘συ”, λέει καλό καλοκαίρι τέλη φθινοπώρου, αναφέρεται με παντελή έλλειψη ενσυναίσθησης στα άτομα με προβλήματα όρασης, κάνει τη μια γκάφα μετά την άλλη.

Δεν ξέρει πια τι κάνει, δεν ξέρει πια σε ποιους απευθύνεται, δεν ξέρει ποιους αποξενώνει, δεν ξέρει ποιους εξαγριώνει.

Κυρίως το τελευταίο.  Διότι μέχρι πρότινος θεωρούσε δεδομένο τον χώρο του Κέντρου. Ό,τι και καλά τους παλιούς πασόκους και τους συν αυτοίς τούς είχε στην κωλότσεπη. 

Είχε βάλει και τον Χρυσοχοϊδη τον σούπερ δημοκράτη να δέρνει ζευγαράκια σε πλατείες και σου λέει αυτό είναι δέσαμε. Ασχέτως που μετά τον πέταξε τον υπουργό του σαν στυμμένη λεμονόκουπα χωρίς να εκτιμήσει ούτε τη σούπερ δεξιά μεταστροφή του ανδρός, ούτε την υποτελή στάση του στον πρωθυπουργό και στην κυβέρνηση.

Το ίδιο θα κάνει και με τον Πλεύρη, να μου το θυμηθείτε. Μόλις επιβάλλει την υποχρεωτικότητα στον εμβολιασμό, θα τον πετάξει σαν τρίχα στο ζυμάρι.

Αποχαιρέτα το Κέντρο που χάνεις. Γιατί το χάνεις – ασχέτως που δεν το έχεις καταλάβει ακόμα. Στην πολιτική δεν υπάρχει τραγικότερο σφάλμα από την οίηση του νικητή. Αυτό το καβάλα στ’ άλογο ωρ’ αδέρφια έχει πάρει κόσμο στον λαιμό του. Έχει ρίξει κυβερνήσεις, έχει συντρίψει πρωθυπουργούς.

Δεδομένος δεν είναι κανείς, αλλά πού μυαλό. Αντιμετωπίζεις τους κεντρώους ψηφοφόρους που ήρθαν σε σένα γιατί απογοητεύτηκαν από το ΠΑΣΟΚ σαν φανατικούς ΝΔκράτες και όχι ως ευκαιριακούς συμμάχους. Δεμένος γάϊδαρος δεν υπάρχει, πουλάκι μου πάρε το απόφαση.

Κι άλλοι όταν ξενοπηδούσαν με ακροδεξιά γκομενάκια θεωρούσαν τη γυναίκα τους δεδομένη. Δεν ήξεραν οι ανόητοι πως, όσο αυτοί επαίρονταν, εκείνη έφτιαχνε το σακ βουαγιάζ να το σκάσει με τον γείτονα. Κι όταν αποθρασύνθηκαν κι έμπαζαν τη γκόμενα μες το σπίτι – Βορίδηδες, Γεωργιάδηδες, Μπογδάνοι, Πλεύρηδες – το στεφάνι τους ήταν ήδη φευγάτο.

Το σφιχταγκάλιασμα με τους ακροδεξιούς, την προκλητική ανοχή σε παραβιάσεις δεδομένων, τη σιωπή απέναντι στους ρατσιστές και στους φασίστες που έχει μαζέψει εκεί μέσα, θα τα πληρώσει ακριβά.

Πρωθυπουργέ, θα σου φύγουν οι κεντρώοι.

Θα σου φύγουν στο ‘χα πει, θα σου φύγουν και γέλαγες εσύ. Σε καλό να σου βγει το γέλιο, αν και χλωμό το βλέπω.