Τι γίνεται στο Αρσάκειο;

Γελαστά, αεράτα και με την ειρωνία στο στόμα πήγαν στο σχολείο τα τραμπουκόπαιδα που βασάνισαν συμμαθητή τους. Σαν να μην τρέχει τίποτα.

«Ακόμα γελάς»;

Ρώτησε έξαλλος ο καθηγητής.

«Δεν έχω κάνει κάτι για να μη γελάω».

Απάντησε το κωλόπαιδο.

Κωλόπαιδα.

Αυτό είναι.

Ας μη μασάμε τα λόγια μας, ας μη στρογγυλεύουμε τους χαρακτηρισμούς μας. Όσο εξωραΐζουμε τα πράγματα, τόσο αυτά χειροτερεύουν.

Κωλόπαιδα. Του κερατά.

Ποιος φταίει. Οι γονείς; Το σχολείο; Το περιβάλλον;

Ή απλά γεννήθηκαν με μια κουράδα στην ψυχή;

Ψάχνε γύρευε.

Αυτά είναι δουλειά των παιδοψυχολόγων να τα βρουν. Γιατί για να φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο κτηνωδίας, ποιος ξέρει τί έχει κάνει από μικρός. Έχει βασανίσει ζώα, έχει δείρει παιδάκια στην παιδική χαρά, έχει χτυπήσει συμμαθήτρια στο νηπιαγωγείο και το δημοτικό, έχει κλωτσήσει πρεζόνι, έχει κλέψει άστεγο;

Είπαμε.

Ψάχνε γύρευε.

«Γύρισαν με θράσος στο σχολείο».

Μητέρα παιδιού που πηγαίνει στο Αρσάκειο περιγράφει στην εκπομπή «Live News»τη σκηνή της επιστροφής των νταήδων.

«Κάποια δείχνουν μια μεταμέλεια, κάποια δείχνουν μια ειρωνεία. Στο ερώτημα ενός καθηγητή “γελάς ακόμα;” σε έναν από τους δύο, είπε “ναι, δεν έχω κάνει τίποτα για να μη γελάω”. Και συνέχιζαν να κάνουν πλάκα μεταξύ τους. Το θέμα είναι ότι, και που γύρισαν, κι αν πέρασαν την όποια διαδικασία, δεν ξέρω ανακριτική, οτιδήποτε, γύρισαν με θράσος. Αυτό, αυτό καταλαβαίνω».

Κι άλλοι γονείς είπαν μπροστά στην κάμερα:

«Δεν είναι μόνο αυτά. Είναι ναρκωτικά, είναι πάρα πολλά πράγματα. Τα ξέρουν οι καθηγητές, τα ξέρουνε οι ιδιοκτήτριες. Δεν κάνουν τίποτα. Έξω στο προαύλιο τα πάντα. Και ναρκωτικά, και τσιγάρα, και τα πάντα. Η επιτήρηση και οι καθηγητές περνάνε, γελάνε και φεύγουνε. Δεν γίνεται τίποτα. Στο Αρσάκειο κάνεις ό,τι θέλεις. Αλλιώς, αν δεν κάνεις ό,τι θες, σε κοροϊδεύουν και σου κάνουν bullying».

Το ιστορικό γνωστό.

Έξι ανήλικοι τραμπούκοι άρπαξαν συμμαθητή τους, οι δυο τον κρατούσαν από το πόδια και προσπάθησαν να δέσουν με πετονιά το σώμα του. Όταν δεν τα κατάφεραν, την τύλιξαν στο λαιμό του. Ένα χιλιοστό ακόμα να την έσφιγγαν το παιδί θα ήταν νεκρό από στραγγαλισμό. Κι όλα αυτά τα έκαναν γελώντας, κοροϊδεύοντας, χλευάζοντας και – το χειρότερο – απολαμβάνοντας το θέαμα του παιδιού που σπαρταρούσε στα χέρια τους.

Λέει το θύμα:

«Είχαμε διάλειμμα κι εγώ, όπως και η παρέα των έξι παιδιών, βρισκόμασταν στην αίθουσα διδασκαλίας. Ξαφνικά, με πλησίασαν και πριν προλάβω να καταλάβω τι συμβαίνει, με περικύκλωσαν και με ακινητοποίησαν. Δεν μπορούσα να αντιδράσω. Τότε μου τύλιξαν μια πετονιά στο λαιμό και προσπάθησαν να την τυλίξουν και σε όλο μου το σώμα. Γέλαγαν μαζί μου, ενώ παρόντες ήταν και άλλοι μαθητές του σχολείου που παρακολουθούσαν».

Χέστηκαν αν το παιδί άφηνε εκεί την τελευταία του πνοή.

Αλλά χέστηκαν.

Όπως κι η άλλη 15χρονη που σάπισε στο ξύλο συνομήλικη της και μετά την απειλούσε να μη μιλήσει.

«Έχω καλό δικηγόρο» τής έλεγε. «Τίποτα δεν μπορείς να μού κάνεις».

Η Ομοσπονδία Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρίας, εξέφρασε την έντονη αποδοκιμασία της για το σκληρό περιστατικό και κατήγγειλε τον πρόεδρο της Γιώργο Μπαμπινιωτη επειδή δεν ενημέρωσε τον Σύλλογο για την θηριωδία – διότι περί θηριωδίας πρόκειται – που συνέβη στις εγκαταστάσεις του Αρσακείου:

«Μέχρι την έκδοση της παρούσας ανακοίνωσης , η ομοσπονδία μας δεν έχει την παραμικρή επίσημη ενημέρωση από το κ. πρόεδρο της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρίας […] Όσα γνωρίζουμε μέχρι σήμερα για το γεγονός αυτό, προέρχονται από δημοσιογραφικές πληροφορίες και από διάσπαρτες φήμες».

Εδώ και καιρό το Αρσάκειο και ο πρόεδρος του βρίσκονται στην επικαιρότητα. Από τους αδελφούς Λιγναδη και μετά. Πολλές οι καταγγελίες, πολλές οι μαρτυρίες για τραμπουκισμούς, ξυλοδαρμούς, σεξουαλικές παρενοχλήσεις.

Τί κάνει η υπουργός για όλα αυτά;

Τα έχει ερευνήσει;

Τα έχει ψάξει;

Έχει καλέσει καταγγέλοντες και καταγγελόμενους να καταθέσουν τις μαρτυρίες τους;    

Τίποτα.

Μούγγα.

Στης κουφής την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα.

Έλα μωρέ παιδιά είναι. Αυτά που βιάζουν, βασανίζουν, τρομοκρατούν, έλα μωρέ παιδιά είναι.

Το είχα γράψει και το ξαναγράφω. Σαν να το παραξεφτιλίσαμε κομμάτι.

Γιατί αν το πάμε κι έτσι, και το θύμα παιδί είναι. Ένα θύμα που σκαρφίζεται αρρώστιες για να μην πάει σχολείο. Ένα θύμα που τρέμει τη στιγμή που θα χτυπήσει το κουδούνι, που θα μπει στην τάξη, που θα βγει το διάλειμμα. Τρέμει τη στιγμή που θα πάει τουαλέτα και οι βασανιστές θα το ξεβρακώσουν, θα το παρενοχλήσουν, θα το βιντεοσκοπήσουν, θα το διαπομπεύσουν σε όλο το σχολείο. Κι αν τολμήσει να μιλήσει θα το πουν ρουφιάνο και θα του κάνουν τα τρισχειρότερα. Εδώ ξέρουμε παιδιά που κατουριούνται επάνω τους γιατί φοβούνται να πάνε στην τουαλέτα., τι να λέμε.

Είναι κωλόπαιδα.

Σε μια ιδανική κοινωνία, τα κωλόπαιδα θα μπορούσαν να ξαναγίνουν παιδιά.

Σε μια ιδανική κοινωνία, οι γονείς και των θυμάτων και των θυτών θα συνεργάζονται σε μόνιμη βάση με το σχολείο και με παιδοψυχολόγους.

Σε μια ιδανική κοινωνία ο/η υπουργός θα στεκόταν Κέρβερος προκειμένου να προστατέψει ανυπεράσπιστα παιδιά από τη βία και την τρομοκρατία που υφίστανται στο σχολικό περιβάλλον.

Σε μια ιδανική κοινωνία. Όχι σ’ αυτό το σίχαμα που ζούμε εμείς. Και που γεννιούνται τα παιδιά μας.

Θα το παρακολουθούμε το θέμα, από κοντά. Θα είμαστε εδώ, θα είμαστε παρόντες θα ανασαίνουμε στο χνώτο τους. Δεν θα τους αφήσουμε σε χλωρό κλαρί.

Γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα.

Με έμφαση στο «αν».