Ελλάδα: Η χώρα με την πιο λούμπεν αστική τάξη του πλανήτη

Αφορμές για το παρακάτω πόνημα έχουν δοθεί τα τελευταία χρόνια-και όχι μόνο-πολλές. Αλλά η ρημάδα η επικαιρότητα φρόντισε τις τελευταίες ημέρες να μας εξοπλίσει με πολύ περισσότερες και να ενισχύσει το οπλοστάσιο των επιχειρημάτων για το συμπέρασμα στο οποίο πρώτος κατέληξε ο Βασίλης Ραφαηλίδης, δεκαετίες πριν. Ποιο είναι αυτό; Μα το ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει αστική τάξη που να σέβεται τον εαυτό της και να υπερασπίζεται με αξιοπρέπεια και σωφροσύνη τα ταξικά της συμφέροντα.

Γι’ αυτό άλλωστε ο Ραφαηλίδης έλεγε και έγραφε ότι “στην Ελλάδα δεν μπορούμε να έχουμε καν καπιταλισμό της προκοπής”. Πώς να έχεις καπιταλισμό της προκοπής χωρίς αστική τάξη της προκοπής; Με τις λίγες και λαμπερές εξαιρέσεις, που σίγουρα υπήρχαν και εξακολουθούν να υπάρχουν, δεν γίνεται! Οι… άλλοι είναι και περισσότεροι και πιο…καπάτσοι.

Για να “πιάσουμε” την περίοδο από την κατοχή και μετά, μέρος των αστών αυτής της χώρας επιχείρησαν να πλουτίσουν βάζοντας- με τον έναν ή τον άλλο τρόπο- χέρι στο κρατικό ταμείο. Στην κατοχή δεν δίστασαν, ας πούμε, να συνεργαστούν με τον κατακτητή και να κάνουν δουλίτσες την ώρα που οι συμπατριώτες τους πέθαιναν από την πείνα, ειδικά στην Αθήνα. Τα παραδείγματα είναι αναρίθμητα και ευτυχώς η μαεστρία ορισμένων ιστορικών τα έχει διασώσει.

Μετά την κατοχή και την αποχώρηση των Ναζί, οι αστοί φίλοι μας, αυτοί που είχαν φορέσει τη στολή των πιονιών του Χίτλερ, έβγαλαν αίφνης από την ντουλάπα τους τη φορεσιά του πατριώτη. Πήγαιναν κάθε Κυριακή στην εκκλησία, έγιναν επίλεκτα μέλη της μεταπολεμικής κοινωνίας (αντί να δικαστούν για δωσιλογισμό) και επιδόθηκαν στο αγαπημένο τους άθλημα. Να βάζουν τη χερούκλα τους στο ξένο χρήμα. Στην παρούσα χρονική συγκυρία το χρήμα ερχόταν από Αμερική μεριά (σχέδιο Μάρσαλ) και ήταν πολύ. Το ξεκοκάλισαν το σχέδιο και άφησαν και μερικά ψίχουλα για την ανάπτυξη της πατρίδας (που μέχρι το τέλος του 70 αλλά και τις αρχές του 80 έβλεπε πολλά χωριά της χωρίς ρεύμα, τηλέφωνο και άσφαλτο στους δρόμους).

Δημιουργήθηκαν έτσι νέα, πανίσχυρα τζάκια. “Επιχειρηματίες” που δεν έπαιρναν το παραμικρό ρίσκο γιατί πολύ απλά δεν είναι ρίσκο να κάνεις δουλειές με το μεγάλο κράτος. Και επειδή δεν ήθελαν να πάρουν κανένα ρίσκο, δεν το έκαναν ούτε επί Χούντας. Αλλωστε ο Παπαδόπουλος και η ληστρική, “πατριωτική” του συμμορία, ήταν πρόθυμη να τους παράσχει τα πάντα. Και το έκανε, δίνοντας γη και ύδωρ.

Τα τζάκια όμως δεν “μάσησαν” ούτε κατά τη μεταπολίτευση. Και γιατί να “μασήσουν”; Εδώ το κράτος αγόραζε επιχειρήσεις όπως η Ολυμπιακή. Τα ίδια και με Ανδρέα Παπανδρέου στον οποίο όμως πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αύξησε την πίτα αλλά και τον αριθμό των τρωκτικών που “έτρωγαν”. Τώρα μπορούσαν να το κάνουν και μερικά μικρά ποντικάκια, όχι μόνο οι γιγαντόσωμοι αρουραίοι της δήθεν αστικής τάξης.

Το πάρτι, βέβαια, συνεχίστηκε με αμείωτη ένταση και τα επόμενα χρόνια. Και όταν έγινε αδύνατον να βάζουν χέρι στο κρατικό ταμείο (αν και τρόπους έβρισκαν πάντα) άρχισαν να μασάνε το ευρωπαϊκό χρήμα αλλά και το τραπεζικό. Οχι βέβαια για να βοηθήσουν στην ανάπτυξη αλλά για να πηγαίνουν κάθε καλοκαίρι στη Μύκονο και να οργανώνουν τα οργιώδη πάρτι τους (στην υγεία των κορόιδων). Το έκαναν γιατί είχαν πάντα την πλάτη της εξουσίας αλλά και την υποστήριξη του βαθέος κράτους το οποίο έτσι και αλλιώς κατάφεραν να ελέγξουν από νωρίς.

Οταν τα δανεικά τελείωσαν και η μεγάλη κρίση ανέτειλε δεν είχαν φυσικά κανένα πρόβλημα να τα φορτώσουν όλα στους συνήθεις υπόπτους και να περάσουν στην εφεδρεία περιμένοντας να ξανακάνει ξαστεριά. Εβαλαν και τους πρώην πολιτικούς ταγούς να μας κατηγορήσουν ότι “όλοι μαζί τα φάγαμε” και κούρνιασαν για λίγο. Ξέρουν καλά ότι θα έρθει ξανά η ώρα τους.

Με τα πραγματικά δυνατά μυαλά -που θα μπορούσαν όντως να συγκροτήσουν μία αστική τάξη της προκοπής να αποδημούν κατά χιλιάδες- και με το παλιό πολιτικό προσωπικό να μην εγκαταλείπει τις αγαπημένες του συνήθειες (εναγκαλιζόμενο με κάθε δολοπλόκο που μπορεί να τους παρέχει οικονομική βοήθεια) η ευκαιρία θα τους παρουσιαστεί, αργά ή γρήγορα. Και επειδή στη ρεμούλα είναι μεγάλοι παίκτες, θα ξαναβγούν από τα κλουβιά τους πιο πεινασμένοι από ποτέ.

Πιασμένοι τότε χέρι-χέρι με τους πολιτικούς και δικαστικούς φίλους τους θα αρχίσουν να πίνουν και πάλι το νέκταρ των κόπων των υπολοίπων… Μέχρι την επόμενη κρίση και το επόμενο μνημόνιο…

Τι ζητήσαμε βρε παιδιά; Μία αστική τάξη…Κανονική…Μεταγραφές, άραγε, δεν μπορούμε να κάνουμε;