Ελλάς – Γαλλία, καμία αντιστοιχία!

Πρώτον, η συνταγματική δομή της Γαλλίας (ημιπροεδρική Δημοκρατία) και το θεσμικό πλαίσιο (εκλογικός νόμος/μονοεδρικές περιφέρειες) δεν έχουν απολύτως καμία αντιστοιχία με τα δικά μας.

Επομένως, αυτό που συνέβη στον δεύτερο γύρο των γαλλικών εκλογών (απόσυρση του τρίτου και υποστήριξη προς τον δεύτερο για να μην εκλεγεί ο αντίπαλος -εν προκειμένω ο υποψήφιος της Λεπέν) επ΄ουδενί μπορεί να συμβεί εδώ.

Δεύτερον, η σύμπηξη του Νέου Λαϊκού Μετώπου επετεύχθη μετά τις εκλογές του πρώτου γύρου και υπό την απειλή επικράτησης της Λεπέν με απόλυτη ή σχετική πλειοψηφία. Δεν ήρθε ούτε από τα πάνω ούτε από τα κάτω. Συγκεκριμένα:

Ποτέ -και παρά τις δυναμικές κινητοποιήσεις των συνδικάτων και της αμφιλεγόμενης ομάδος «Κίτρινα Γιλέκα»- τα κόμματα του Μετώπου( Ανυπότακτη Γαλλία του Μελανσόν, Σοσιαλιστές, Κομμουνιστές, Οικολόγοι κ.α.) δεν συζήτησαν έστω και σε επίπεδο ανιχνευτικής διερεύνησης θέσεων για τη δημιουργία Μετώπου.

Πόσο μάλλον: ουδέποτε διανοήθηκαν διάλυση των κομμάτων και διάχυσή τους σε νέο Κεντρο-Αριστερό φορέα. Και πώς να συμβεί αυτό όταν οι υφιστάμενες διαφορές (π.χ. μεταξύ Μελανσόν και Σοσιαλιστών/Οικολόγων) είναι μεγάλες σε κρίσιμα πεδία.

Τρίτον, η κατάσταση στην καθ΄ημάς Κεντρο-Αριστερά δεν έχει καμία σχέση με το περίφημο Επινέ ούτε με την συγκρότηση/ίδρυση της Ένωσης Κέντρου.

Το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (ονομάστηκε έτσι το 1971) αντιπροσώπευε ένα μικρό τμήμα του σοσιαλιστικού χώρου. Όμως στο Συνέδριο του Επινέ, την ίδια χρονιά, κόμματα όπως αυτό του Φρανσουά Μιτεράν, οργανώσεις κ.α. αυτοδιαλύθηκαν προσχωρώντας στο Σοσιαλιστικό Κόμμα.

Εκεί, με δεδομένες αποκλίνουσες θέσεις (υπήρχαν συνολικά 5 τάσεις!) αλλά με κοινό στόχο την συνένωση των κατεσπαρμένων μικρών σοσιαλιστικών κομμάτων, εξελέγη Γραμματέας ο Φρανσουά Μιτεράν, ο οποίος δέκα χρόνια αργότερα κατέκτησε τον Προεδρικό Θώκο.

Η επίκληση του Επινέ

Το Επινέ, λοιπόν, δεν είχε Μελανσόν ούτε αριστερό κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Επρόκειτο για ενωτική διαδικασία του αμιγώς σοσιαλιστικού χώρου, με δεδομένες κάποιες αποκλίσεις στο ενοποιημένο εσωτερικό του, όπως προαναφέρθηκε.

Το ίδιο -τηρουμένων των αναλογιών- συνέβη με την ίδρυση της Ένωσης Κέντρου, το 1961. Κόμματα, κομματίδια και προσωπικότητες του ευρέος κεντρώου χώρου (από τον Τσιριμώκο μέχρι τον Μαρκεζίνη στα δύο αχνά άκρα) συν-ενώθηκαν δημιουργώντας την Ένωση Κέντρου, με αρχηγό τον Γεώργιο Παπανδρέου.

Ειλικρινά, τώρα: Υπάρχει έστω και ένα σοβαρό συνδετικό στοιχείο μεταξύ Επινέ/Ιδρυσης Ένωσης Κέντρου με το φιλόδοξο εγχείρημα για ενιαία Κεντρο-Αριστερά στη χώρα μας, ιδέα την οποία προωθούν ορισμένοι ομνύοντας στο Επινέ; Ο ευρών αμειφθήσεται…

Η αδύνατη ανασύνθεση

Στο άρθρο της στήλης για τον κυκεώνα της Κεντροαριστεράς, εδώ στο NEWS 24/7, στις 22 Ιουνίου (δείτε το άρθρο εδώ) σημειώσαμε τα εξής:

«Η ανασύνθεση προϋποθέτει, πρώτον, είτε διάχυση των δύο κομμάτων στο νέο σχήμα – επομένως τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ- είτε τη διατήρηση χωλής αυτονομίας, καθώς θα υπάρχουν κοινοί υποψήφιοι του ενιαίου σχηματισμού εν όψει εθνικών εκλογών».

Επιπροσθέτως γράφαμε ότι τέτοιο σχήμα (που σημειωτέον εξαιρεί τη Νέα Αριστερά) χρειάζεται αρχηγό και εν δυνάμει πρωθυπουργό. Ποιος ΠΑΣΟΚος, λοιπόν, και δη ως νεοεκλεγείς αρχηγός, θα παραδώσει ουσιαστικά το κόμμα στο νέο σχήμα;

Και πόσα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ θα ανεχτούν τον Κασσελάκη ή τον άκαπνο πολιτικάντη Χάρη Δούκα εάν ένας εκ των δύο ήθελε εκλεγεί αρχηγός της νέας Κεντρο-Αριστεράς;

Τώρα τα δύσκολα για το Μέτωπο

Επιστροφή στα της Γαλλίας: Το πρόβλημα που προβάλλει σχεδόν ανυπέρβλητο μέχρι στιγμής είναι το πρόσωπο του πρωθυπουργού. Ο Μελανσόν θεωρεί αυτονόητο να είναι ο ίδιος επικεφαλής της νέας κυβέρνησης. Ο Μακρόν ούτε που το διανοείται.

Αλλά και στελέχη του Μετώπου (Ολάντ, Φορ κ.α.) θεωρούν οριακή και επίφοβη την επιλογή αυτή. Φυσικά, ουδόλως αποκλείεται να πρυτανεύσει εκατέρωθεν η λογική του συμβιβασμού και να διευθετηθεί το θέμα. Πάντως οι πιθανότητες είναι λίγες για τον Μελανσόν.

Ακόμη πιο δύσκολο είναι το θέμα της Οικονομίας. Άμεση συνέπεια της βιαστικής συγκρότησης του Νέου Λαϊκού Μετώπου ήταν η πρόχειρη διαμόρφωση ενός προγράμματος, ελάχιστα επεξεργασμένου (τι να επεξεργαστείς σε μια βδομάδα;), με μίνιμουμ συμφωνία για ορισμένα ζέοντα θέματα (συνταξιοδοτικό, μετανάστευση, ακρίβεια, αύξηση κατώτατου μισθού).

Από πλευρές, κυρίως συστημικές, εκφράζονται φόβοι ότι θα πληγεί σημαντικά η Οικονομία αν εφαρμοστεί το πρόγραμμα του Μετώπου. Πάντως στο κρίσιμο θέμα των ελλειμμάτων, ο βουλευτής της Αριστεράς και οικονομικός σύμβουλος του Μετώπου, Ερίκ Κοκερέλ, ήταν καθησυχαστικός:

«Το οικονομικό μας πρόγραμμα δεν θα χρηματοδοτηθεί μέσω του δημοσιονομικού ελλείμματος, αλλά από τα υψηλότερα φορολογικά έσοδα και την ισχυρότερη ανάπτυξη. Συνολικά, το δημοσιονομικό μας έλλειμμα δεν θα είναι σε χειρότερα επίπεδα από αυτά που προβλέπει η σημερινή κυβέρνηση».

Bloomberg: Κίνδυνος εκτροχιασμού

Αντίθετη άποψη εκφράζει το Bloomberg. Παραθέτουμε εκτενές απόσπασμα από σχετική ανάλυση, όπως την φιλοξένησε το NEWS 24/7:

«Είναι σαφές ότι με ένα αναμενόμενο έλλειμμα κοντά στο 5% του ΑΕΠ το 2024 και χρέος περίπου στο 111% του ΑΕΠ, η Γαλλία ξεκινά από μια πιεσμένη δημοσιονομική θέση και τα αριστερά κόμματα δεν θα είναι πρόθυμοι συνεργάτες στη δημοσιονομική εξυγίανση».

Η Γαλλία ήταν ήδη σε πορεία σύγκρουσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία αρχίζει να επιβάλλει κυρώσεις στα κράτη – μέλη που παραβιάζουν τους δημοσιονομικούς κανόνες. Όποια κυβέρνηση και να προκύψει, θα πρέπει άμεσα να αρχίσει διαπραγματεύσεις για έναν νέο δρόμο που θα φέρει το έλλειμμα κάτω από το 3% της οικονομικής παραγωγής.

Η κυβέρνηση του Μακρόν είχε ήδη προγραμματίσει επώδυνες περικοπές δαπανών για να φέρει το έλλειμμα στο 5,1% φέτος από 5,5% το 2023. Αλλά αυτά τα μέτρα φαίνεται ότι είναι πλέον εκτός ατζέντας, καθώς όλα τα κόμματα που μπορεί να συμμετάσχουν στην επόμενη κυβέρνηση έχουν υποσχεθεί αυξημένες δαπάνες.

Το ινστιτούτο Institut Montaigne εκτιμά ότι οι υποσχέσεις του αριστερού Νέου Λαϊκού Μετώπου θα απαιτούσαν σχεδόν 179 δισεκατομμύρια ευρώ επιπλέον ετησίως, και ακόμα και το πρόγραμμα του κόμματος του Μακρόν θα συνεπαγόταν επιπλέον δαπάνες κοντά στα 21 δισεκατομμύρια ευρώ.

«Η κατάσταση είναι ξεκάθαρη όσον αφορά τα δημοσιονομικά ελλείμματα και τον κίνδυνο που συνδέεται με αυτά», δηλώνει η Orla Garvey, διαχειρίστρια χαρτοφυλακίου στη Federated Hermes. «Αν μείνουμε με ασθενέστερες κυβερνήσεις που δεν μπορούν να κάνουν τις αλλαγές που χρειάζονται για να βελτιώσουν την πορεία του χρέους, θα είναι δύσκολο το περιβάλλον για τις διαφορές των αποδόσεων».