Έλληνας οδηγός ή απλώς υποψήφιος δολοφόνος και αυτόχειρας;

Ας υποθέσουμε ότι δίναμε ένα φονικό όπλο σε έναν ψευτόμαγκα, ανόητο, που θέλει να ξεσπάσει τα νεύρα του ή θέλει να εντυπωσιάσει και να δείξει πόσο δυνατός και ωραίος τύπος είναι. Ας υποθέσουμε ότι αυτός βρισκόταν ανάμεσα σε μεγάλο πλήθος. Ποιες θα ήταν οι πιθανότητες να έχουμε θύμα ή θύματα;

Αντί απάντησης, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στα στοιχεία για τους θανάτους και τους τραυματισμούς από τροχαία στην Ελλάδα.

Είμαστε πρώτοι στην Ευρώπη με 1.500 θανάτους κάθε χρόνο, ενώ από το 1990, πάνω από 45.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί σε τροχαία στην Ελλάδα. Ένας πραγματικός πόλεμος. Για να μη μιλήσουμε για τους σοβαρούς τραυματισμούς ή όσους έμειναν ανάπηροι από μια απροσεξία δικιά τους ή κάποιου άλλου.

Το πρόσφατο δυστύχημα στα Τέμπη, που προκλήθηκε από μια προσπέραση, νύχτα, σε ένα δύσκολο δρόμο, το αφήσαμε πίσω μας γρήγορα. Ένας νεκρός, πολλοί τραυματίες, κανένα σοκ στην ελληνική κοινωνία.

Ένας άνθρωπος χάθηκε στην άσφαλτο, αλλά στην Ελλάδα, όπως βλέπουμε και από τα στοιχεία, αυτό είναι πια συνηθισμένο.

Ο θάνατος στους ελληνικούς δρόμους δεν είναι είδηση, όχι μόνο επειδή συμβαίνει συχνά, αλλά κυρίως επειδή μας έχει διαποτίσει η νοοτροπία μιας αιματοβαμμένης «μαγκιάς» και δεν μιλάω μόνο για νεαρούς που θέλουν να εντυπωσιάσουν την κοπέλα ή  τους φίλους τους, αλλά για όλους μας.

«Εγώ τα περνάω τα φανάρια με βαθύ πορτοκαλί….»

«Προσπέρασα ανάμεσα σε δύο λεωφορεία, σαν τον ιππότη της ασφάλτου. Στο τσακ γλύτωσα…»

«Είχα πιει πέντε ποτά πάνω από το όριο. Δεν θυμάμαι πώς έφτασα σπίτι…»

«Η διαδρομή είναι 4 ώρες, αλλά εγώ την κάνω σε 3…»

Καθημερινές εκφράσεις, που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε πει, κάποια στιγμή.

Όλες οι παραπάνω θα μπορούσαν να τελειώσουν με κάποιον σοβαρό τραυματισμό ή ακόμα και θάνατο. Μια επίσκεψη σε νοσοκομείο, μια βραδιά εφημερίας για να δείτε τι γίνεται με τα τροχαία ή μια βόλτα σε ένα κοιμητήριο, για να δείτε πόσα νέα παιδιά έχουν χαθεί στην τρέλα των ελληνικών δρόμων, θα έκοβε τα αλαζονικά χαμόγελα που συνοδεύουν όλες τις παραπάνω ιστορίες.

«Μα οι ελληνικοί δρόμοι είναι χάλια. Κακοφτιαγμένοι, με λακούβες, με επικίνδυνες στροφές», θα πούνε κάποιοι. Χίλια δίκια, αλλά άλλο ο δρόμος και άλλο η νοοτροπία του οδηγού.

Αυτό το επιχείρημα θυμίζει μαθητή που τον πιάνουν στα πράσα και το μόνο που λέει είναι «μόνο εμένα πιάνετε». Το γνωστό είδος απάντησης σε ένα κράτος χρόνιας ατιμωρησίας δηλαδή.

Είναι θέμα του πολίτη, να διεκδικήσει καλύτερους δρόμους, εφόσον είναι γνωστό ποιοι τους εκμεταλλεύονται με την ανοχή των κυβερνήσεων ή ποιοι εξαφανίζουν τα έσοδα από την υπερφορολόγηση, που θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται για δρόμους, σχολεία και νοσοκομεία.

Οι κακοί δρόμοι, δεν έχουν σχέση με την άθλια νοοτροπία μας. Όταν πας με 80χλμ σε ένα στενό, δεν έχει νόημα να διαμαρτύρεσαι για τη λακούβα. Ο δρόμος έχει λακούβα και εσύ είσαι δολοφόνος.

Όπως και το γεγονός ότι δεν υπάρχουν χώροι για όσους θέλουν να «φτιάξουν» το αυτοκίνητό τους και να τρέχουν. Η ταχύτητα και η κόντρα σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο και με κανόνες ασφαλείας, είναι όμορφο θέαμα. Οι κόντρες στους δρόμους της πόλης είναι αλητεία και έγκλημα.

Επειδή, λοιπόν έχει αποδειχθεί ότι θα συνεχίσουμε να σκοτωνόμαστε στους δρόμους –το κάνουμε χρόνια με μεγάλη επιτυχία, θα συνεχίσουμε να θεωρούμε το γρήγορο αυτοκίνητό μας (όσο πιο γρήγορο, τόσο αυξάνονται τα περιθώρια της βλακείας), ως απόδειξη ότι είμαστε κυρίαρχοι, μάγκες και πετυχημένοι και επειδή τα περισσότερα από τα θύματα είναι αθώα και βρίσκονται στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή, χρειάζεται άμεση παρέμβαση από το κράτος και ακόμα πιο σκληρούς κανόνες.

Το ιδανικό θα ήταν να μιλήσουμε για την εκπαίδευση, αλλά στη σημερινή Ελλάδα, το να ελπίζεις στο σχολείο για την αλλαγή νοοτροπίας σε ένα τόσο κρίσιμο θέμα, αγγίζει τα όρια της ονειροπόλησης.

Επομένως χρειάζεται εδώ και τώρα, αλλαγή στο γελοίο σύστημα των εξετάσεων για το δίπλωμα, αλλά και αυστηροποίηση των ποινών, που σήμερα μοναδικό στόχο έχουν την εισροή εσόδων.

Δεν μπορεί κάποιος, που κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να σκοτώσει ή να σκοτωθεί να θεωρείται ικανός να έχει αυτοκίνητο, επειδή απάντησε σε πέντε βλακείες και έκανε καλό παρκάρισμα αφού λάδωσε ή να συμπεριφέρεται ως «Χάρος της ασφάλτου», να γλυτώνει με ένα πρόστιμο όσο βαρύ και μετά από μερικούς μήνες να επιστρέφει στο δρόμο.

*Ο Μάνος Χωριανόπουλος είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τον Μάιο του 2007 βρίσκεται στην 24 Μedia και είναι αρχισυντάκτης του News247.gr