Ελλήνων αλληλοσπαραγμός, κομμάτων πανικός

Οδηγούσα και άκουγα στο ραδιόφωνο ότι σήμερα το βράδυ στο Ιδρυμα Καραμανλή θα συναντηθούν Μητσοτάκης, Σαμαράς, Καραμανλής και, σοβαρός, ο δημοσιογράφος αναρωτιέται αν και πώς θα κοιταχθούν, αν θα μιλήσουν και τι θα διαμειφθεί. Τι να κάνει και αυτός ο κακομοίρης; Πρέπει να συμμετάσχει στη σχιζοφρένεια που ζούμε.

Και σκέφτομαι ότι κυριολεκτικά τον τελευταίο καιρό σφάζονται στα κόμματα. Σε όλα – εκτός ΚΚΕ ίσως. Εκεί δεν έχουν την απαραίτητη ενέργεια φαντάζομαι. Στις εκλογές του ΠαΣοΚ και σε αυτό το ωραίο και πολιτισμένο debate που απολαύσαμε, ο ένας χαράκωνε τον παρακαθήμενό του με το γάντι.

Καλά προπονημένοι από τους επικοινωνιολόγους τους, οι υποψήφιοι φρόντισαν να ρίξουν τα βέλη τους αλλά απαλά, για να μην χυθεί αίμα και ρεζιλευτούν. Καλά για τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν το συζητάμε. Το αιώνιο πρόβλημα της διασπασμένης κεντρο-αριστεράς εδώ πια έχει γίνει Πόλεμος των Ρόουζ – ε, έχει και λίγο σαπουνόπερα μέσα με τις ωραίες φωτογραφήσεις Κασέλ και τη περιποιημένη νέα κουάφ της κυρίας Γεροβασίλη (αλήθεια το λέω, η γυναίκα άλλαξε λουκ πολύ επιτυχημένα).

«Οι Ελληνες είναι σε εμφύλιο από το 1915» είπε η ιστορικός Μαρία Ευθυμίου στην εκπομπή Μεγάλη Εικόνα της Νίκης Λυμπεράκη την προηγούμενη Δευτέρα. Και θα γίνει η ατάκα της χρονιάς.

Και έτσι είναι. «Μην πας μακριά» που λέει και η μητέρα του καλού μου, που όποτε της πεις κάτι σου απαντά με ένα παράδειγμα που αφορά τον περίγυρό της. Μην πας μακριά λοιπόν. Δες τι γίνεται στις οικογένειες, στις παρέες, στις δουλειές. Τσακωμοί μέχρις εσχάτων, αλληλομαχαιρώματα, στην πρώτη ευκαιρία «θάψιμο» όπου σταθούν και όπου βρεθούν οι εμπλεκόμενοι. Μια ζωή με το ζωνάρι λυμένο είναι ο Ελληνας.

Όχι, δεν φταίει η τουρκοκρατία. Φταίει ότι δεν έχουμε μάθει να ακούμε, να συνεργαζόμαστε, να συνυπάρχουμε. Ο εγωισμός είναι εκτός ορίων, η εγωπάθεια και η αλαζονεία διαφεντεύουν προσωπικότητες και ζωές.

Δεν ακούς. Εχεις πάντα δίκιο. Δεν υποχωρείς. Γιατί ξέρεις καλύτερα. Δεν μαθαίνεις – κι ας έλεγε ο καημένος ο Σωκράτης. Τι δεν οίδα; Όλα τα οίδα. Και αυτό γιατί έχουμε άποψη για όλα. Ολοι, επί παντός επιστητού. Θυμάμαι που όταν γέννησα, η καθεμιά θα μου έλεγε «πώς να το κάνω καλύτερα».

Γιατί πάντα ασχολιόμαστε με τις ζωές των άλλων. Ένα γαϊτανάκι ατέρμονο. Αν ασχοληθείς με τη ζωή σου, μπορεί και να βελτιωθείς κάπως. Αν σωπάσεις, θα ακούσεις και το μέσα σου. Αν σωπάσεις, θα μιλήσει ο άλλος πρώτος και τότε το παιχνίδι μεταφέρεται σε άλλο τερέν.

Η διχόνοια στις οικογένειες ξεκινά εξ απαλών ονύχων. «Ποιον αγαπάς πιο πολύ;», «Σε ποιον μοιάζει το μωρό περισσότερο;». Ο ανταγωνισμός σπέρνεται με το καλημέρα. Και δεν σταματά ποτέ. Οι γονείς συγκρίνουν τα αδέλφια, οι επικεφαλής συγκρίνουν τους στενούς τους συνεργάτες, οι συνεργάτες ζηλεύουν και αντιμάχονται αντί να μονιάζουν προς το κοινό όφελος.

Και ο λαός, δεν επιλέγει πια μόνο κόμμα, αλλά και μια πτέρυγά του. Οι ίδιοι οι άρχοντές μας, αδυνατούν να κάτσουν σε ένα τραπέζι με σβησμένες κάμερες για να διευθετήσουν εν ειρήνη ό,τι μπορεί να τους χωρίζει. Θέλουν να ακουστεί η δική τους φωνή για να προσηλυτίσουν πιστούς.

Αυτό το ρεζιλίκι νομίζω πως πια έχει αρχίσει να κουράζει. Ελπίζω τουλάχιστον να έρθει η ώρα που θα παρακολουθούμε τον Αντώνη να πετάει σπόντες-βέλη στον Κυριάκο και θα γελάμε χωρίς να παίρνουμε θέση. Που η κεντρική επιτροπή του Σύριζα θα αποτελεί ένα θεατρικό δρώμενο επιθεώρησης και μόνον. Ελπίζω ότι δεν αργεί η ημέρα που ο λαός θα καταλάβει πως στον σύγχρονο κόσμο, με τις τόσες δυνατότητες και προοπτικές, με τις τόσο θεμελιώδεις αλλαγές, μόνο η συνεννόηση μπορεί να ωφελήσει το σύνολο, δηλαδή τον καθένα μας ξεχωριστά.

Η πολιτική σκηνή της Ελλάδας είναι σε πανικό. Και στις κρίσεις πανικού παίρνεις ζάναξ ή πας στον γιατρό. Μπορούμε να τους γράψουμε τη συνταγή και να τους συστήσουμε καλούς ψι.