Ένα ελληνικό “πλυντήριο” που μυρίζει ναφθαλίνη

Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος “δεν έπρεπε να είναι στα Εξάρχεια”.

Τον Παύλο Φύσσα “τον σκότωσαν για το ποδόσφαιρο”.

Ο τυχαίος πολίτης “δεν είχε δουλειά να βρίσκεται στη Νέα Σμύρνη“.

Ο Ζακ Κωστόπουλος ήταν “πρεζάκι και ληστής”.

Η Ελένη Τοπαλούδη “τα ήθελε”.

Ο Ιάσονας “έτρεχε”.

Ο Λιγνάδης κατηγορήθηκε για το “τίποτα”.

Ο Ρουπακιάς ήταν ράκος.

Ίδιο είναι το αφήγημα, ίδια και η σκατοψυχιά. Το μόνο που αλλάζει είναι η περίσταση και η συνθήκη. Η δεύτερη δολοφονία ανθρώπων και χαρακτήρων είναι χειρότερη από την πρώτη, γιατί ξεπερνάει κάθε ηθική.

Ευτυχώς, στη σύγκρουση του παλιού κόσμου με τον νέο, η ζυγαριά γέρνει προς τον δεύτερο.

Και αν μη τι άλλο, τα αίσχη πια, δεν μπορούν να κρυφτούν.

Είναι μια νίκη των social media αυτή και καθόλου μην την υποτιμάτε. Μέσα από τα social media ταυτοποιήθηκαν δυνάμεις καταστολής που έδρασαν και δρουν εκτός εαυτού και εντός πλήρους θεσμικής κάλυψης και συγκάλυψης. Μέσα από τα social media αναγκάστηκε το κράτος να προχωρήσει στη Δικαιοσύνη υποθέσεις σαν εκείνη του Λιγνάδη. Μέσα από τα social media γλίτωσαν άνθρωποι από το τυφλό χέρι του Νόμου που ισχύει μόνο για τους ανίσχυρους. Οι ισχυροί μπορούν να βαφτίζουν και να βαφτίζονται στην υποκριτική αριστεία, κατ’ εξαίρεση.

Όσοι παίζουν τη “γραμμή” των νοικοκυραίων, αποσκοπούν σε αυτόν τον κόσμο τον παλιό, τον κόσμο της συντήρησης και του αναχρονισμού.

Οι γυναίκες που δίνουν δικαιώματα, οι τοξικοεξαρτημένοι που είναι οιονεί παραβάτες του νόμου, οι “αδερφές” που μας βολεύουν μόνο ανά περίσταση ψήφου, οι γνωστοί-άγνωστοι που εργαλειοποιούνται από το σύστημα, όλοι αυτοί είναι κρίκοι της ίδιας σκοταδιστικής αλυσίδας.

Η στοχοποίηση του θύματος εξυπηρετεί πάντοτε τη βολή του εξουσιαστή. Πάντα έτσι ήταν και πάντοτε έτσι θα είναι. Το ξέπλυμα παιδεραστών, θυτών και διαπλεκόμενων στοιχείων, αποτελεί τη μεγαλύτερη άμυνα του συστήματος.

Ο μέσος πολίτης δεν έχει κανένα λόγο να ταυτιστεί με αυτούς τους ταγούς της  ψευδονοικοκυροσύνης που κάποτε έστηναν lifestyle άρθρα για τους χρυσαυγίτες.

Η προάσπιση των κεκτημένων δικαιωμάτων, είναι ζήτημα ζωτικό και σε κάθε περίπτωση, ταξικό. Η λαϊκή οργή συσπειρώνεται όμως, όταν τα δικαιώματα αυτά, μπαίνουν στο μπλέντερ. Κάπου εκεί, οι ιδεολογικές αντιθέσεις, γίνονται κοινό μέτωπο.

Η Ελλάδα των Ελλήνων νοικοκυραίων, είναι η Ελλάδα της ντροπής. Είναι ακριβώς αυτό που μας εξοργίζει.

Η αλήθεια είναι πως οι νοικοκυραίοι, δεν θα έπρεπε να είναι ο ταξικός εχθρός. Η λέξη καθεαυτή, δεν θα έπρεπε να αποτελεί κάτι σαν βρισιά. Για να αλλάξει όμως αυτό, θα πρέπει να αποδεσμευτεί από οτιδήποτε τη βαραίνει ως στάση ζωής. Ξέρετε, “νοικοκυραίο” συνηθίζουμε να λέμε εκείνο που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να υπάρχει φαινομενική ασφάλεια και τάξη στο τσαρδί του. Εκείνον που από την αδράνεια του καναπέ του, κρίνει, συγκρίνει και κατακρίνει. Εκείνον που κάνει τα στραβά μάτια και σαν έρθει η κρίσιμη ώρα, θα “δώσει” μέχρι και τον σύντροφό του για να κρατήσει ήσυχο τον μικρόκοσμό του.

Οι νοικοκυραίοι, είναι η κατάντια του τόπου. Είναι αυτοί που μας τραβάνε πίσω. Είναι αυτοί που ψήφιζαν και ψηφίζουν όποιον τους τάζει τα περισσότερα.

Γι’ αυτό και ήταν, είναι και θα είναι ο ταξικός εχθρός. Αυτός που θυματοποιεί το θύμα για να χαρεί ο αφέντης που τους έταξε τον παρά.

Ο Έλληνας που κρίνει με βάση το όφελος και μόνο, είναι ο Έλληνας που θα βρει δίκιο στο άδικο του δυνατού. Γιατί κοιτάζει μονάχα τα ποδάρια του, όχι το σύνολο, όχι την ίδια την πατρίδα του.

Η συντήρηση διαιωνίζεται με τέτοια αφηγήματα. Τίποτα να μην ταράξει το Μεγάλο Αφεντικό. Θα τον υπερασπιστούμε ακόμη κι αν χρειαστεί να ξύσουμε τον πάτο του βαρελιού.

Η χώρα δεν έχει ανάγκη ούτε τους εξουσιομανείς, ούτε τους αυλικούς τους. Ο ένας προσπαθεί να σώσει τον άλλο, τραβώντας το σύνολο στην απαξίωση, με τρόπο συμβολικό αλλά και ουσιαστικό.

Μετά από τόσα χρόνια μνημονίων, οικονομικής καταστροφής και κοινωνικής ισοπέδωσης, κάποιοι τολμούν ακόμη να βάλουν πλάτη για την παλινόρθωση των χειρότερων μορφών εξουσίας, χωρίς να σέβονται τις πιο βαθιές ανθρώπινες αξίες και τα ιδανικά του ίδιου τους του τόπου, την αλληλεγγύη, τη μάχη για διαρκή ελευθερία, τον σεβασμό της μνήμης.

Μετά από τόσα χρόνια φτωχοποίησης, κάποιοι αρνούνται ακόμη και τώρα να δουν κατάματα το Δίκαιο του βαλλόμενου.

Η ελληνική κοινωνία οφείλει να βγάλει στην άκρη αυτά τα στοιχεία. Με τακτική απαξίωση. Με συσπείρωση και καταδίκη. Με καθημερινές μάχες και επιμονή.

Τους τελευταίους μήνες τα social media έχουν δείξει τον τρόπο και τον δρόμο. Και σίγουρα, ο δρόμος θα είναι δύσκολος και μακρύς, γιατί όσο περισσότερο πιέζεται το σύστημα, τόσο περισσότερη χολή θα βγάζει.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις