Ένα κουνούπι δεν φέρνει την άνοιξη…

Σαν τα κουνούπια όρμηξαν πάνω στην πρωταθλήτρια του μήκους Βούλα Παπαχρήστου τόσο οι υπερασπιστές της ελευθερίας της έκφρασης (πολύ βολικό) όσο και οι μαχητές ενάντια στο ρατσισμό, ξιφουλκώντας για το δίκαιο ή μη του αποκλεισμού της.

Θα μου πεις, «Αυτό είναι το πρόβλημά μας; Ένα λάθος έκανε το κορίτσι. Άλλοι έχουν κάνει χειρότερα. Αυτή τουλάχιστον ζήτησε και συγγνώμη. Πού ήταν οι ευαίσθητοι όταν ο εκπρόσωπος της ΝΔ ειρωνευόταν τους ασθενείς με Αλτζχάημερ; Όταν η δημοσιογράφος του Μέγκα ειρωνευόταν τους αναπήρους κάνοντας απαράδεκτο σχόλιο για τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών; Δεν είναι κατάφορα ρατσιστικό το σποτ εταιρείας τηλεφωνίας με τον Αφρικανό αθλητή που ο πρόεδρος μαζεύει από τα φανάρια; Οι ιεράρχες που κηρύσσουν τη μισαλλοδοξία από άμβωνος και από τις τηλεοράσεις; Γιατί εκεί όλοι κάνουν την πάπια; Και την πληρώνει μια κοπέλα που αγωνίζεται για την Ελλάδα;» Και εδώ έρχεται το ερώτημα: Για ποιά Ελλάδα; Μάλλον για μια Ελλάδα όπου Εθνικό είναι εκείνο που προτάσσει την Πατρίδα ως άλλοθι για διάφορες απαράδεκτες συμπεριφορές, ή εκείνο που στέκεται πίσω από ένα εθνόσημο και εκτοξεύει μπουρδολογίες και αστειάκια, κατασκευάζοντας φανταστικούς εχθρούς, ωσαν ψυχοφάρμακο για ένα λαό απαίδευτο και παιδεμένο συνάμα.

Το σχόλιο της πρωταθλήτριάς μας δεν ήταν αστείο. Ήταν ρατσιστικό. Ας μη γελιόμαστε, δεν έγινε ούτε από λάθος ούτε από αφέλεια. Είναι σαφές αποτέλεσμα του κλίματος που διαμορφώνεται με την ισχυροποίηση ενός αντιμεταναστευτικού και ρατσιστικού μετώπου μέσα στην κοινωνία. Οι μαύροι κι εμείς. Οι Αλβανοί κι εμείς. Οι Πακιστανοί κι εμείς. Οι Μουσουλμάνοι κι εμείς. Οι Εβραίοι κι εμείς. Οι ανάπηροι κι εμείς. Οι μνημονιακοί κι εμείς. Και πάει λέγοντας. Και φτάνει στην πόρτα σου. Εσύ κι εμείς. Και μετά άντε να το πάρεις πίσω το παραμύθι να δεις που στράβωσε το πράγμα κι έμεινες μόνος σου. Εσύ κι εκείνοι.

Το σχόλιο της Βούλας δεν είναι ο ρατσιστικός, φασιστικός λεκές στην ελληνική κοινωνία, όταν κυκλοφορούν τα τάγματα ασφαλείας των μαυροφορεμένων νεοναζί στους δρόμους. Όταν αντιμνημονιακοί αριστεροί πατριώτες στήνουν κρεμάλες και λαϊκά δικαστήρια. Το σχόλιο της Βούλας είναι ο θάμνος στο δάσος. Ο αποκλεισμός της δεν είναι κολυμβήθρα του Σιλωάμ για το ρατσισμό που υπάρχει μέσα στην κοινωνία μας εδώ και δεκαετίες. Μη σπεύεσετε να κοιμηθείτε ήσυχοι όσοι ανακουφιστήκατε με τον αποκλεισμό της. Ο φασισμός από τα δεξιά φλερτάρει με το φασισμό από τα αριστερά και ένας μεγάλος έρωτας έχει γεννηθεί. Όπως είπε και ο Σοφοκλής «Έρως, ανίκατε μάχαν», οπότε δύσκολα τα πράγματα. Σε αυτό το ρομάντζο πολλοί θα γοητευτούν από τα συγκεχυμένα οράματα και θα θελήσουν να παίξουν ένα ρόλο, μεγάλο ή μικρό. Στην περίπτωση της αθλήτριας, ένας αδύναμος παίκτης βγήκε off. Τίποτα δεν άλλαξε, μη γελιέστε. Ένα κουνούπι δεν φέρνει την άνοιξη.

Διαβάστε και τη διαφορετική άποψη του Άδωνι Γεωργιάδη.

* Ο Μιχάλης Λούπης σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο πανεπιστήμιο του Κάρντιφ με μεταπτυχιακό στη Ναυτιλιακή Πολιτική όμως ασχολήθηκε με τα περιοδικά και την τηλεόραση ως δημοσιογράφος. Έχει εργαστεί στις εκδόσεις Λυμπέρη, στο Mega Channel και στον ΣΚΑΙ. Την περίοδο 2010 -2012 εργάστηκε στο γραφείο τύπου του ΥΠΠΟΤ.