Ένα νέο συμβόλαιο με τους πολίτες

Οι οικονομικές συνέπειες της πανδημίας, παρομοιάζονται από όλο και περισσότερους με την επόμενη μέρα ενός μεγάλου πολέμου.

Κινούμενες στα τυφλά λόγω της πρωτόγνωρης κατάστασης που ζούμε, οι κυβερνήσεις προσπαθούν να περιορίσουν τη ζημιά και να αποφύγουν τη μετατροπή της υγειονομικής και οικονομικής κρίσης σε κοινωνική έκρηξη.

Στα καθ’ ημάς, οι πολίτες, πριν ακόμα το ξέσπασμα της πανδημίας και των δεινών που προκάλεσε και προκαλεί, είχαν βγει εξαντλημένοι μετά από 10 χρόνια λιτότητας, μνημονίων και υπονόμευσης του μέλλοντος των επόμενων γενεών.

Είναι κρίσιμο λοιπόν, το πώς θα αντιμετωπιστούν οι οικονομικές συνέπειες, ποιες πολιτικές θα ακολουθηθούν από όσους διαχειριστούν τα επόμενα χρόνια τις τύχες της χώρας και κυρίως προς ποια κατεύθυνση.

Θα υιοθετηθούν ξεπερασμένες συνταγές λιτότητας, που και τις (ανύπαρκτες πια) αντοχές της κοινωνίας δοκιμάζουν και αναποτελεσματικές είναι ή θα εκοπνηθεί ένα σχέδιο με τους πολίτες συμμέτοχους και με στόχο την ενίσχυση των υποδομών και των δημόσιων αγαθών.

Θα την πληρώσουν πάλι οι ίδιοι και οι ίδιοι και θα παραδοθούν οι εργαζόμενοι βορά σε μια αγορά εργασίας ζούγκλα ή θα υπάρξει σχέδιο για ενίσχυση της παραγωγής, ώστε να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα της χώρας και να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας για νέους με υψηλή κατάρτιση;

Το Ταμείο Ανάκαμψης, θα προσφέρει μεγάλες ευκαιρίες, αλλά αν η διαχείριση των πόρων περιοριστεί στο μοίρασμα χρήματος σε λίγους, χωρίς οι πολλοί να δουν οφέλη, σύντομα από ευκαιρία θα μετατραπεί σε χαμένη ευκαιρία.

Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση αλλά και όσες ακολουθήσουν θα κληθούν από τη μια πλευρά να θεραπεύσουν, προστατεύοντας τους ασθενέστερους από την οικονομική καταστροφή (λουκέτα, ανεργία) που βρίσκεται μπροστά μας και από την άλλη να σχεδιάσουν το πώς η οικονομία θα σταθεί στα πόδια της.

Αυτό δεν μπορεί να γίνει με τους πολίτες διαρκώς απέναντι, να σφίγγουν το ζωνάρι, να υπερφορολογούνται και να ακούν για ωράρια λάστιχο, απλήρωτες υπερωρίες και μισθούς πείνας.

Την επαύριο της υγειονομικής κρίσης θα ζούμε σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο και καμία κοινωνία δεν θα προχωρήσει με τη λογική των “παράπλευρων απωλειών”.

Αν δεν προστατευθούν οι πολίτες, αν δεν κινητοποιηθούν και αν δεν νιώσουν συμμέτοχοι ενός σχεδίου, που δεν αναμασά νεοφιλελεύθερες συνταγές, αλλά βάζει την οικονομία στην υπηρεσία του ανθρώπου και όχι το αντίστροφο, οποιαδήποτε προσπάθεια ανασυγκρότησης δεν θα έχει καμία τύχη.

Στο επόμενο συμβόλαιο κυβέρνησης – πολιτών, η υπογραφή του λαού θα πρέπει να κερδηθεί μέσα από ένα όραμα για μια δίκαιη κατανομή βαρών και ένα οικονομικό μοντέλο που δεν θα αντιμετωπίζει τους πολίτες ως καύσιμη ύλη.