Ένας “κηπουρός”- αλλά με “κύρος”- στο Προεδρικό…

Πριν από πολλές δεκαετίες, όταν την Ελλάδα εξουσίαζαν οι «ελέω Θεού» βασιλιάδες και -εννοείται- επέβαλαν την όποια, εξωφρενική, θέλησή τους, έκανε θραύση μια φράση: «Ο βασιλιάς μπορεί να διορίσει πρωθυπουργό ακόμα και τον κηπουρό του»!

Τα χρόνια πέρασαν, τα πράγματα άλλαξαν, βασιλιά δεν έχουμε και ουδείς μπορεί να επιβάλει παντού τη θέλησή του, πόσο μάλλον να διορίζει σε υψηλά αξιώματα «κηπουρούς». Η διαβεβαίωση αυτή είναι τόσο κατηγορηματική που είμαι βέβαιος ότι προκαλεί αμέσως την αντίδραση πολλών αναγνωστών. Ειδικά σήμερα που γίνεται η ορκωμοσία του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας.

Κανονικά αυτό το γεγονός πρέπει να περνάει απαρατήρητο και να μένουν απλώς οι εικόνες της τελετής. Ο (η) εκάστοτε ένοικος του «Παλατιού» της Ηρώδου του Αττικού είναι, συνήθως, ένα διακοσμητικό πρόσωπο, όλοι το γνωρίζουμε. Σπανιότατα  χρειάστηκε μέχρι τώρα να ασκήσει τις όποιες, λιγοστές είναι αλήθεια, «ρυθμιστικές» αρμοδιότητές του. Όμως, αν χρειαστεί, πρέπει να έχει τις ικανότητες (αυτό δεν το γνωρίζουμε εκ των προτέρων) και το κύρος, αυτό που λέμε έξωθεν καλή μαρτυρία.

Για να διασφαλίζεται κάπως αυτή η προϋπόθεση, τα τελευταία 30 χρόνια οι πολιτικές δυνάμεις τηρούσαν έναν άγραφο κανόνα, μια άτυπη μεταξύ τους συμφωνία: η πλειοψηφία που κυβερνούσε επέλεγε για τη θέση του Προέδρου πρόσωπο από την αντίπαλη παράταξη. Για να το πούμε με ονόματα, μετά το 1995 το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ επέλεξε τον συντηρητικό Στεφανόπουλο, η συντηρητική ΝΔ το σοσιαλιστή Παπούλια και ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ το δεξιό Παυλόπουλο. Όλοι εξελέγησαν με πολύ μεγάλη πλειοψηφία.

Τι συμβαίνει σήμερα; Ο Κωνσταντίνος Τασούλας είναι ο πρώτος, μετά από 30 χρόνια,  Πρόεδρος της Δημοκρατίας που (επελέγη από τον πρωθυπουργό και αποδέχθηκε ο ίδιος να) είναι μονοκομματικός. Όλη η αντιπολίτευση αντιτάχθηκε στην εκλογή του, είπε ότι δεν θα διαθέτει τα απαιτούμενα εχέγγυα για τη θέση αυτή και τον κατηγόρησε ότι ουσιαστικά (εξ)υπηρετεί τις επιδιώξεις του νυν πρωθυπουργού. Γι’ αυτό και την ημέρα της εκλογής του το θέαμα της μισοάδειας Βουλής ήταν θλιβερό.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι βασιλιάς και δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Να, όμως, που στην περίπτωση αυτή «διόρισε τον κηπουρό του»! Νομιμότατα! Του το επιτρέπει το Σύνταγμα «και τα σκυλιά δεμένα»!

Ο ίδιος (ο Μητσοτάκης), όταν ανακοίνωσε την επιλογή του, είπε ότι ο κ. Τασούλας «έχει αποδείξει το ενωτικό του πνεύμα και τις συνθετικές αρετές του» και προπάντων ότι είναι «πρόσωπο κύρους».

Θα καταγράψουμε τέσσερα γεγονότα που καταδεικνύουν τι είδους «αποδεικτικό κύρους» διαθέτει ο νέος Πρόεδρος:

Πρώτον, ήταν ο Πρόεδρος της Βουλής που αρνήθηκε να καλέσει τον πρόεδρο της Ανεξάρτητης Αρχής (ΑΑΔΕ) να ενημερώσει το Σώμα για το σκάνδαλο των υποκλοπών. Είχε μιλήσει τότε για «αυτόκλητο καλεσμένο», ενθαρρύνοντας έτσι και τις ανοίκειες επιθέσεις εναντίον του κ. Ράμμου εκ μέρους ορισμένων βουλευτών της συμπολίτευσης.

Δεύτερον, ήταν ο κ. Τασούλας που, με τα περίεργα μαθηματικά του, αποφάνθηκε ότι είχε επιτευχθεί η απαιτούμενη πλειοψηφία προκειμένου να αλλάξει η σύνθεση της Ανεξάρτητης Αρχής και να κουκουλωθεί το σκάνδαλο. Όλως τυχαίως η αλλαγή έγινε με σύμπραξη του κ. Βελόπουλου.

Τρίτον, το «κύρος» του κ. Τασούλα «ενισχύθηκε» από τους χειρισμούς του στο έγκλημα των Τεμπών, για τους οποίους συγγενείς των θυμάτων τον καταγγέλλουν ως έναν από τους αρχιτέκτονες της (τουλάχιστον κοινοβουλευτικής) συγκάλυψης.

Τέταρτον, λίγο πριν φύγει από τη θέση του προέδρου της Βουλής, ο κ. Τασούλας μοίρασε χιλιάρικα στην εκλογική του περιφέρεια ως παλιός καλός κομματάρχης. Περισσότερα εδώ.

Ειδικά αυτό το τελευταίο -ο άνθρωπος που γνωρίζει ότι θα είναι ο νέος ανώτατος άρχοντας να κάνει ρουσφέτια λίγο πριν φύγει από την τελευταία θέση του, την προεδρία της Βουλής- καταδεικνύει, πέραν πάσης αμφιβολίας, ποιο «κύρος» που πήρε μαζί του στη νέα καρέκλα του.

Αυτά τα -δυσάρεστα; δεν είμαι σίγουρος- για τη σημερινή πανηγυρική ημέρα. Και προβλέπω το πιθανό ερώτημα «μα, δεν σέβεστε τους θεσμούς;». Είναι σαν το άλλο των ημερών «δεν έχετε εμπιστοσύνης στη δικαιοσύνη;». Η απάντηση είναι απλή και διαχρονική: οι έννοιες «θεσμοί», «δικαιοσύνη» και τα σχετικά παίρνουν σάρκα και οστά από τα πρόσωπα που τις υπηρετούν. Αποδεχόμαστε τις επιλογές (δεν μπορούμε να κάνουμε και αλλιώς), αλλά δεν σεβόμαστε τους πάντες και τα πάντα. Δεν διαγράφουμε όσα (δεν) έχουν κάνει τα πρόσωπα αυτά και δεν τα αφήνουμε στο απυρόβλητο. Για να δυσκολεύονται περισσότερο όσοι θέλουν να διορίζουν τους «κηπουρούς» τους.

Και, εντέλει, για να ξεχωρίζουμε το «φαίνεσθαι» από το «είναι», έχουμε πάντα κατά νου τη ρήση του Μακιαβέλι: «Ο καθένας βλέπει αυτό που φαίνεσαι, λίγοι καταλαβαίνουν αυτό που είσαι»…