Ένας macho Κάφκα στους Αγίους Αναργύρους

“Κυρία μου, το περιπολικό δεν είναι ταξί. Τι να γράψω; Με σκο-πο να α- σκή- σει βί-α. Βρίσκεστε στο αστυνομικό τμήμα των Αγίων Αναργύρων θέλετε να γράψω; Βρί-σκε-ται στο α-στυ-νο-μι-κό τμή-μα. Να στείλω εκεί;

Θέλετε να κάνετε μήνυση; Τι να γράψω στο βιβλίο συμβάντων; Δεν μπορούμε να σας διαθέσουμε περιπολικό, μπορεί να συμβεί κάτι πιο σοβαρό. Δεν θα πάρουμε εμείς την Άμεση Δράση. Καλέστε εσείς το 100, αν θέλετε να σας πάει σπίτι περιπολικό.” 

Το επόμενο πρωί, ο τηλεφωνητής της Άμεσου Δράσεως, η αξιωματικός υπηρεσίας, η επόπτρια αξιωματικός και ο φρουρός ξύπνησαν μεταμορφωμένοι σε γιγαντιαίες κατσαρίδες. Γιατί μόνο ο Κάφκα θα μπορούσε να περιγράψει αυτό τον εφιάλτη, όπου η γραφειοκρατία έγινε το φονικό όπλο της πατριαρχίας και διευκόλυνε μία γυναικοκτονία.

Ενοχλητική λέξη η πατριαρχία, ε; Πολλοί άνδρες τη νομίζουν κατηγορία εναντίον τους. Λες και η πατριαρχία δεν μετατρέπει και τους άνδρες σε θύματα εκτός από θύτες. Γιατί η πατριαρχία λέει: Οι άντρες δεν κλαίνε. Δεν έχουν αισθήματα. Μόνο οργή. Μόνο κτηνώδη ένστικτα. Μη νιώθεις, μη μιλάς, μη σκέφτεσαι. Οι γυναίκες είναι αντικείμενα και κτήματα. 

Και έτσι, κάποιοι άνδρες παίρνουν το μαχαίρι και το στρέφουν κατά της γυναίκας που αμφισβήτησε αυτό που θεωρούν αυταπόδεικτο δικαίωμα τους. Ενώ κάποιοι το στρέφουν στον εαυτό τους ή πολύ απλά δεν πάνε ποτέ στο γιατρό γιατί δεν μπορούν να είναι αδύναμοι.

Μα ποια πατριαρχία, αφού στο Αστυνομικό Τμήμα των Αγίων Αναργύρων τη μοιραία εκείνη ώρα βρισκόταν και δύο γυναίκες; Ένα σύστημα καταπίεσης όμως έχει πραγματικά πετύχει όταν το ασπάζονται και τα ίδια τα θύματά του, εν προκειμένω και γυναίκες.

Αλλά όσες γυναίκες μιλάμε είμαστε “φεμιναζί”. Λες και το να καταγγέλλεις την ανισότητα σε βάρος των γυναικών, είναι το ίδιο με την εξόντωση εκατομμυρίων ανθρώπων σε θαλάμους αερίων. Αυτός ο χυδαίος όρος “φεμιναζί” συνιστά προσβολή στα θύματα του Ολοκαυτώματος και στην κοινή λογική.

Στο Αστυνομικό Τμήμα των Αγίων Αναργύρων και στην τηλεφωνική γραμμή της όχι και τόσο αμέσου δράσεως συναντήθηκε η αδιαφορία της μικροεξουσίας για τον πολίτη με την αδιαφορία της πατριαρχίας για τη γυναίκα.

Μία μικροεξουσία που κάνει τεμενάδες στον ισχυρό και απολαμβάνει να βασανίζει τον αδύναμο με διατυπώσεις, πρωτόκολλα, βιβλία συμβάντων. Που δεν έχει καμία διάθεση να εξυπηρετήσει και να προστατεύσει τον πολίτη.

Και μία πατριαρχία που λέει έλα μωρέ, σιγά, υστερικά τώρα, κάτι θα του κάνε, κάπως θα τον προκάλεσε, υπερβάλλει. Είναι γυναίκα. Άρα φταίει. Φταίει όταν δε μιλά, αλλά δεν θα τη βοηθήσουμε όταν μιλά.

“Δεν είδα τίποτα από το φυλάκιο. Δεν θυμάμαι να της είπα το περιπολικό δεν είναι ταξί. Το πρωτόκολλο…  Οι διαδικασίες… 

Ας έκανε μήνυση. Είχε κάνει; Ωχου αδερφέ… Και τι να κάνω εγώ; Ναι λέτε για την Αστυνομία, αλλά αν κινδυνεύσετε ποιον θα πάρετε; Όχι εμάς πάντως, γιατί θα αδιαφορήσουμε. 

Και θέλετε τώρα και να θεσμοθετηθεί νομικά ο όρος γυναικοκτονία. Δεν θα αρέσει σε μερίδα ψηφοφόρων αυτό. Τι θέλετε πια;” 

Όχι, η θεσμική αναγνώριση του όρου γυναικοκτονία δεν θα σταματήσει τις γυναικοκτονίες, γιατί δεν θα σταματήσει ως δια μαγείας να υπάρχει η πατριαρχία και η τοξική αρρενωπότητα. Ο όρος όμως είναι απαραίτητος για να αντιμετωπιστεί θεσμικά η έμφυλη βία στην χειρότερη μορφή της. Όταν καταλήγει στο θάνατο του θύματος λόγω του φύλου του.

Η θεσμική αναγνώριση του όρου γυναικοκτονία μπορεί να γίνει με τρεις τρόπους: Είτε με την πρόβλεψή του ως επιβαρυντική περίσταση στην ανθρωποκτονία (για την οποία η ισόβια κάθειρξη δεν είναι απαραίτητη ποινή όταν αναγνωρίζονται ελαφρυντικά) είτε στη θανατηφόρα σωματική βλάβη (για την οποία δεν προβλέπεται ισόβια κάθειρξη). Είτε με την ένταξη του όρου ως επιβαρυντική περίπτωση στην επιμέτρηση της ποινής. Είτε τέλος με την ένταξη του φύλου στα κριτήρια επιλογής του θύματος στο έγκλημα με ρατσιστικά χαρακτηριστικά.

Όχι, δεν ζητά κανείς οι δολοφονίες γυναικών να τιμωρούνται με πιο βαριά ποινή από τις δολοφονίες ανδρών. Αλλά να διασφαλιστεί ότι οι γυναικοκτόνοι δεν θα μπορούν να βρίσκουν εύκολα ελαφρυντικά. Να ισχυρίζονται ότι τη σκότωσαν γιατί την αγαπούσαν. Ότι θόλωσαν. Ότι το έκαναν εν βρασμώ ψυχής για αυτό και μετά παραδόθηκαν ή τάχαμου προσπάθησαν να αυτοκτονήσουν.

Ένα περίεργο πράγμα παρεμπιπτόντως, όλο και περισσότεροι γυναικοκτόνοι κάνουν αποτυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας ή αυτοτραυματισμού. Λες και τους έχει δασκαλέψει κάποιος…

Όχι, ούτε ο Κάφκα θα μπορούσε να τα φανταστεί αυτά.