Επιτέλους πλειστηριασμοί…

Φτάνει λοιπόν η ώρα της κρίσεως για ένα θέμα ταμπού το οποίο  αφού έγινε σύνθημα στα χείλη των λαϊκιστών, μεγάλη μερίδα των πολιτών το αγκάλιασε χωρίς να είναι απόλυτα κατανοητό το ποσό  πολύ έβλαψε την ίδια την κοινωνία στο σύνολο της.

Όλοι θυμόμαστε το εμπνευσμένο σύνθημα “κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη”, που είχε σαν μόνο σκοπό να αναπαράγει το στερεότυπο του κακού τραπεζίτη πού ηδονίζεται όταν παίρνει  τα σπίτια του κοσμάκη και  τους  αφήνει  στο δρόμο. Το γεγονός ότι το κόστος διαχείρισης των ακινήτων βαρύνει τις τράπεζες, είναι μια μικρή λεπτομέρεια. Για το αφήγημα των λαϊκιστών κάποιος πρέπει να θέλει σώνει και ντε, να πάρει τα σπίτια του κοσμάκη.

Για κακή τους τύχη, τις επόμενες εβδομάδες  – και με την προϋπόθεση να  λήξει βεβαίως η απεργία των δικηγόρων – οι 500 πρώτοι, θα δουν τα σπίτια τους στα χέρια των τραπεζιτών. Έπονται και άλλοι και όπως αντιλαμβάνεστε αν αρχίσουν οι πλειστηριασμοί, δύσκολα θα σταματήσουν.

Πρόκειται για όσους οι τράπεζες ονόμασαν “στρατηγικούς κακοπληρωτές”.  Αυτών τα σπίτια θα βγουν στο σφυρί, αν δεν πληρώσουν το δάνειο. Ανθρώπους δηλαδή που είχαν αλλά δεν πληρώναν εκμεταλλευόμενοι τη γενίκευση που προκαλούσαν οι λαϊκιστές, προκειμένου να γίνουν αρεστοί. Δεν ήταν λίγοι  επιτήδειοι. Ένας στους πέντε δανειολήπτες σύμφωνα με στοιχεία των τραπεζών, φέρονται να κορόιδευαν την κοινωνία και οι πολιτικοί είχαν πάντα έναν καλό λόγο να πουν για αυτούς. Ήταν τα χαϊδεμένα παιδιά του συστήματος.

Σκεφθείτε ότι κάποιος είναι πιθανόν να αγόρασε ένα σπίτι λαμβάνοντας δάνειο, λίγο πριν το ξέσπασμα της κρίσης. Μένει στο σπίτι αυτό εδώ και 5-6 χρόνια  χωρίς να έχει πληρώσει ούτε μια δόση του στεγαστικού και ταυτόχρονα γλιτώνει τα λεφτά που θα πλήρωνε σε ενοίκια. Την ίδια ώρα, άνθρωποι που δεν τόλμησαν να πάρουν δάνειο, εκλήθησαν να πληρώσουν την ανακεφαλαιοποίηση. Πλήρωναν βεβαίως και ενοίκιο για να μένουν. Μιλάμε για μια από τις μεγαλύτερες αδικίες της περιόδου της κρίσης.

Μαζί με τους πολιτικούς και διάφορες “συλλογικότητες”. Άνθρωποι, οι οποίοι στο όνομα της αλληλεγγύης βοήθησαν να προστατευθούν δανειολήπτες κάθε είδους. Από αθώους ανθρώπους που η ζωή τους φέρθηκε σκληρά μέχρι απατεώνες που είχαν καταχραστεί τα λεφτά του κοσμάκη. Ο πλειστηριασμός δαιμονοποιήθηκε. Ξεχνούν όμως πόση δικαιοσύνη μπορεί να αποδώσει.

Οι πολιτικοί και όσοι  άλλοι υποστήριξαν τη συλλήβδην προστασία των δανειοληπτών θα έπρεπε να λογοδοτήσουν για το πρόβλημα που δημιούργησαν. Αφήνοντας τα κόκκινα δάνεια να “σιτέψουν”, δημιούργησαν τεράστιες ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης στις τράπεζες. Η κοινωνία πλήρωσε πανάκριβα τον λαϊκισμό και μαζί την προστασία των στρατηγικών κακοπληρωτών.

Αν εξαρχής είχαμε επιλέξει μια πιο λογική διαχείριση των κόκκινων δανείων, η κατάσταση θα ήταν καλύτερη για τη χώρα. Το τραπεζικό σύστημα θα είχε καταπιεί πολύ λιγότερα δισεκατομμύρια και η αγορά ακινήτων δεν θα είχε καταστραφεί, στέλνοντας το ΑΕΠ ακόμη χαμηλότερα και πολλές ειδικότητες στην ανεργία.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos).