Εθνική υπερηφάνεια 500 γραμμαρίων

Η συζήτηση γίνεται επί χρόνια, αλλά τις τελευταίες μέρες, μετά το χρυσό της εγκαταλελειμένης από το κράτος, Άννας Κορακάκη, αλλά και την προοπτική να πάρει μετάλλιο η γνωστή για το χιούμορ της και τη συμπάθειά της στη ναζιστική εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή, Βούλα Παπαχρήστου, φούντωσε ξανά με δηλώσεις, χαμόγελα, διαμάχες και τη γνωστή κομματική καπηλεία.

Η εθνική υπερηφάνεια, επανήλθε στο προσκήνιο με αθλητές, αθλητικές επιδόσεις, εκατοστά και γραμμάρια χρυσού να φουσκώνουν και πάλι το στήθος πολιτικών.

Κατά τον ίδιο τρόπο, η διαδικτυακή διαμάχη για τη Βούλα Παπαχρήστου, πριν αγωνιστεί, έθετε το δίλημμα, αν σε περίπτωση νίκης, θα ήμασταν εθνικά υπερήφανοι για κάποια που δεν θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει τα ελληνικά ιδεώδη.

Η συζήτηση τίθεται σε λάθος βάση. Είναι κατανοητή η ταύτιση και η συγκίνηση για τη μάχη αθλητών μας ή για τις νίκες των ομάδων μας σε διεθνείς διοργανώσεις, ειδικά αν αυτές γίνονται σε περίοδο οξύτατης κρίσης, δηλαδή χωρίς τα χρήματα και τη βοήθεια των περασμένων ετών. Το ερώτημα όμως είναι το εξής.

Αν για τις νίκες και τα μετάλλια, πρέπει να αισθανόμαστε εθνικά υπερήφανοι, στις ήττες και τους αποκλεισμούς, πρέπει να αισθανόμαστε εθνικά ταπεινωμένοι και καταφρονεμένοι;

Είναι βολικό, να εμφανίζονται ως παράγοντες εθνικής υπερηφάνειας οι επιδόσεις αθλητών, όταν επί χρόνια το ελληνικό κράτος και οι διάφοροι ταγοί της εξουσίας, έχουν καταδικάσει τους πολίτες στη ντροπή.

Γιατί εθνικά υπερήφανος, μπορεί να νιώθει ο πολίτης ενός κράτους, που έχει φροντίσει να αθλούνται τα παιδιά του οργανωμένα και όσα ξεχωρίζουν να έχουν και την περαιτέρω βοήθεια. Το κράτος δηλαδή, που δημιουργεί κατ’αρχάς συνθήκες αθλητισμού για όλους και όχι αυτό που καπηλεύεται τους μοναχικούς πρωταθλητές του.

Εθνικά υπερήφανος, μπορεί να είναι ο πολίτης ενός κράτους, που η Εργασία, η Υγεία και η Παιδεία δεν είναι μονίμως ζητούμενα, λες και είμαστε 200 χρόνια πίσω.

Τα παραπάνω, χρειάζονται σχέδιο και πολυετείς προσπάθειες, δεν μοιάζουν με νίκες όταν τα θεωρούμε δεδομένα, αλλά είναι καθημερινές ήττες όταν είναι ζητούμενα.

Γι’ αυτό και είναι εύκολη λύση να μιλάμε για “εθνική υπερηφάνεια”, μετά από μια νίκη ή κάποιο μετάλλιο και γι’αυτό στριμώχνονται οι πολιτικοί για ένα πλάνο.

Γιατί πέρα από την ιστορία μας, που επικαλούμαστε πολλές φορές χωρίς να τη διαβάζουμε, τα κατορθώματα συμπατριωτών μας σε άλλες εποχές και δύσκολες συγκυρίες και κάποια ψήγματα αλληλεγγύης του ελληνικού λαού (το προσφυγικό είναι ένα τέτοιο παράδειγμα), οι λόγοι για να είμαστε εθνικά υπερήφανοι λιγοστεύουν διαρκώς.