Ευελιξία στην εργασία: Μία ανίατη ιδεοληψία…

Η κυβέρνηση γενικότερα και ο Υπουργός Εργασίας ειδικότερα είναι απολύτως συνεπείς ως προς την ταξική στόχευση του νομοσχεδίου που ετοιμάζουν για την “ευελιξία” στην αγορά εργασίας. Τις μεγάλες επιχειρήσεις, κατά κύριο λόγο, θέλουν να διευκολύνουν οι άνθρωποι, δεν το κρύβουν. Απλά πασπαλίζουν το γλυκό με ωραία άχνη ζάχαρη όπως αυτή η ιστορία με τον εργαζόμενο που θα μπορεί να μαζέψει τις ελιές του εφέτος χρησιμοποιώντας πληρωμένη άδεια και όχι άνευ αποδοχών. Ομολογουμένως σπαρταριστή αφήγηση από τον κ. Χατζηδάκη…

Ακόμα όμως και αυτό το ωραίο, κατά τ’ άλλα, παραμύθι έχει έναν δράκο να…Για να μπορέσει λοιπόν ο εργαζόμενος να εξασφαλίσει…αγροτική άδεια το χειμώνα, θα πρέπει να εξαντληθεί το καλοκαίρι δουλεύοντας επί 10 ώρες την ημέρα (σε φουλ τουριστική σεζόν) επί σειρά μηνών. Αλλά, μισό λεπτό, θα το κάνει, όπως είπε ο κ. Χατζηδάκης, μόνο αν το επιθυμεί. “Και τι θα γίνει αν κ. Υπουργέ αν το θέλει ο εργοδότης και όχι ο εργαζόμενος;” “Α”, λέει τότε ο Υπουργός, φορώντας την μπέρτα και του φιλεργατικού, “τότε δεν μπορεί να εφαρμοστεί”.

Ο κ. Χατζηδάκης προφανώς δεν είναι αφελής. Ούτε το βιογραφικό του ούτε η μέχρι στιγμής πορεία του στην πολιτική και σε θέση ευθύνης μαρτυρούν κάτι τέτοιο. Είναι όμως αθεράπευτα νεοφιλελεύθερος, το ρολόι της εξέλιξης για τον ίδιο έχει κολλήσει στην εποχή της Μάργκαρετ Θάτσερ, των παιδιών του Σικάγο και των “οικονομικών θαυμάτων” του Πινοσέτ στη Χιλή.

Εντελώς παρωχημένα μοντέλα που όχι μόνο αμφισβητούνται πλέον για τα καλά αλλά σε πολλές ξεπερνιώνται από τις ίδιες τις επιχειρήσεις οι οποίες διαπίστωσαν ότι η αύξηση της παραγωγικότητας δεν επιτυγχάνεται με την αύξηση των ωρών της εργασίας αλλά με αύξηση της ποιότητάς της. Ψιλά γράμματα αυτά βέβαια για τον κ. Χατζηδάκη, πάνω απ’ όλα η ιδεοληψία της “ευελιξίας” στην εργασία.

Θα αναρωτηθεί κανείς-δικαίως- ότι το εν λόγω μοντέλο εφαρμόζεται χρόνια τώρα στην Ελλάδα. Νομίμως εφαρμόζεται όντως, σε περιορισμένο πλαίσιο και υπό τη σκέπη των συλλογικών ή έστω επιχειρησιακών συμβάσεων εργασίας. Στην πράξη βέβαια, με τα τρία μνημόνια να στοχεύουν στην καρδιά της εργατικής τάξης και να εκτινάσσουν την ανεργία στο 27% (επί Πρωθυπουργίας Σαμαρά), η αγορά εργασίας μοιάζει με άγρια ζούγκλα. Τόσα είναι και αν θες δουλεύεις, αν δεν θες, περιμένουν άλλοι 50 για τη θέση. Ποιες συλλογικές συμβάσεις, ποιοι μισθοί και ποια ποιότητα στην εργασία; Σύγχρονο Νταχάου.

Αυτό το πολεμικό, για τον εργαζόμενο κλίμα, επιχείρησαν να σπάσουν κάποιες από τις πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ. Η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, ο εντατικότερος έλεγχος για τις υπερωρίες, η αύξηση του κατώτατου μισθού (ο οποίος πάντως παραμένει σε απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα) αποτέλεσαν κινήσεις προς τη σωστή και λογική κατεύθυνση. Υστερα, ήρθε ο οδοστρωτήρας Βρούτσης, το ΣΕΠΕ άφησε την τελευταία του πνοή και η απορρύθμιση της εργασίας συνεχίζεται με… δόξα και τιμή.

Και επειδή ο κ. Χατζηδάκης επιθυμεί να δείξει στον ΣΕΒ ότι μπορεί να κάνει τη δουλειά έρχεται και φορά στο συνολάκι της ευελιξίας το πολύ ωραίο, για το μεγάλο κεφάλαιο, κόσμημα της ατομικής σύμβασης εργασίας. Τουτέστιν, αύριο, φίλε αναγνώστη, θα καθίσεις με τον εργοδότη σου στο ίδιο τραπέζι και επειδή ως γνωστόν, έχετε την ίδια δύναμη και εκκινείτε από τις ίδιες αφετηρίες, θα φτάσετε σ’ ένα δίκαιο και έντιμο συμβιβασμό.

Γελάνε, βέβαια, και τα μουστάκια του Καρλ Μαρξ! Με την ανεργία στο 17% και το μέλλον απίστευτα θολό, με την προσφορά για εργασία να ξεπερνά κατά πολύ τη ζήτηση, ο Υπουργός Εργασίας διατείνεται ότι ο εργαζόμενος, μόνος του, ατομικά διαπραγματευομενος, έχει δύναμη και μπορεί να διεκδικήσει πράγματα από τον εργοδότη του. Αυτό, ξέρετε, δεν συνιστά άγνοια γιατί δεν υπάρχει άγνοια. Συνιστά απίστευτη κοροϊδία, εμπαιγμό στο πρόσωπο του κάθε εργαζόμενου και εργαζόμενης αυτής της χώρας. Ο Υπουργός λέει ψέματα.

Εν τω μεταξύ, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο Τζο Μπάιντεν (που σοσιαλιστή δεν τον λες) έχει προτείνει διπλασιασμό του βασικού ωρομισθίου για τους Αμερικανούς. Αντιδρούν βέβαια οι ομοϊδεάτες του κ. Χατζηδάκη ρεπουμπλικανοί του Τραμπ οι οποίοι κατά τη διάρκεια της τελευταίας κυβερνητικής θητείας τους έδωσαν τα πάντα στους ισχυρούς των ΗΠΑ. Φοροαπαλλαγές με τη σέσουλα και άγιος ο θεός (καπιταλισμός). Αλλά, τέλος πάντων, ακόμα και οι μετριοπαθείς Δημοκρατικοί κατάλαβαν ότι για να κινηθεί το σύστημα θα πρέπει και οι μεγάλες μάζες των Αμερικανών να διαθέτουν μία στοιχειώδη αγοραστική δύναμη, ειδικά τώρα που η κρίση λόγω covid έχει παραλύσει μεγάλος μέρος της οικοδομικής δραστηριότητας.

Στην Ισπανία, ο Πρωθυπουργός Σάντσεθ μαζί με τους Ποδέμος πήγαν το βασικό μισθό στα 1000 ευρώ αλλά, οκ, για τους εν Ελλάδι φιλελεύθερους αυτοί είναι κομμουνιστές που θα ρίξουν στην πατρίδα τους στα βραχιά. Οπότε, ποιο μοντέλο μας μένει; Ισως το σκανδιναβικό αλλά χωρίς υψηλούς μισθούς, μόνο με την ευελιξία. Οι υψηλοί μισθοί θα έρθουν όταν καταφτάσει η ανάπτυξη. Ζήσε Μάη μου δηλαδή…

Κοντολογίς, στην Ελλάδα του 2021 θα πρέπει να καταναλώσουμε πολιτικές της δεκαετίας του 70 και του 80 γιατί τα μέλη αυτής της κυβέρνησης έχουν μία μεγάλη λατρεία στο αόρατο χέρι της αγοράς και πιστεύουν ότι αν οι πλούσιοι γίνουν πλουσιότεροι, τι διάολο, όλο και κανένα ξεροκόμματο θα αφήσουν για τους φτωχούς. Αλλωστε, όπως είναι γνωστό, τα συμφέροντα των ελίτ ταυτίζονται μ’ αυτά των μαζών…

Δεν έχει καμία σημασία που το παραπάνω σενάριο έχει διαψευστεί πολλάκις από την πραγματικότητα. Αυτό λένε τα βιβλία του νεοφιλελευθερισμού, αυτό θέλει ο ΣΕΒ και αυτό θα εφαρμόσουμε. Τελεία και παύλα. Δουλέψτε 10ώρα τώρα, για να πάτε να μαζέψετε ελιές τον Νοέμβριο…

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις