Εύλογες ανησυχίες, αβάσιμοι φόβοι

Στεντόρεια η φωνή των φεμινιστικών οργανώσεων στην Ισπανία, μόλις ανακοινώθηκε ότι απαγορεύονται, λόγω κορονοϊού, οι διαδηλώσεις στην Μαδρίτη, την Ημέρα της Γυναίκας: “Θέλουν να μας κάνουν να σωπάσουμε, αλλά η φωνή μας είναι ήδη παγκόσμια”.

Ποιοι θέλουν και γιατί; Τίποτε αυταρχικοί ηγέτες που νιώθουν δυσανεξία για τον φεμινισμό και τις διαδηλώσεις; Μήπως τα υποχείρια σκοτεινών δυνάμεων που εξουσιάζουν τον κόσμο και επενδύουν στη φίμωση και στην καταστολή;

Όχι. Οι σοσιαλιστές που κυβερνούν την Ισπανία, μαζί με τους Podemos, το αποφάσισαν. Γιατί η αλαφιασμένη Μαδρίτη βρίσκεται στο βαθύ κόκκινο λόγω του ιού.

Θυμούνται άλλωστε τα περσινά: Γύρω στους 100.000 διαδηλωτές είχαν συρρεύσει στην πρωτεύουσα, την Ημέρα της Γυναίκας (8 Μαρτίου), την ώρα που έβραζε από τον ιό η χώρα. Ήταν σα να ρίχνεις βενζίνη σε φλεγόμενο οίκημα.

Προφανής η ασυμμετρία. Λογική και ηθική: ένα απαράγραπτο δικαίωμα, που παραπέμπει στην αξιοσέβαστη και πολύτιμη επιδίωξη της κοινοποίησης και της αντίστασης-τι άλλο είναι ο πυρήνας των εγερτήριων διαδηλώσεων;- παρακάμπτει και περιφρονεί, λογικά και ηθικά, την ίδια την κοινωνία προς την οποία απευθύνεται.

Μια κοινωνία πού τρέμει από την επέλαση του ιού, που χειμάζεται οικονομικά και βλέπει γεμάτα τα νοσοκομεία και τα νεκροταφεία. Μια κοινωνία περιορισμένη ασφυκτικά στα τετραγωνικά της αγωνίας της και στερείται ως και τα στοιχειώδη της ανθρώπινης συνάφειας και δραστηριότητας.

Μια κοινωνία που ξέρει ότι ο συνωστισμός στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, στις διαδηλώσεις, στις εκκλησίες, στις πλατείες και στις εκτονωτικές συναθροίσεις (πάρτι κλπ) ενισχύουν την διάδοση του ιού και παρατείνουν το καθεστώς τρόμου που έχει ιδρύσει παγκοσμίως αυτή η μάστιγα.

Όταν οι φεμινίστριες της Ισπανίας λένε ότι τίποτε δεν θα τις κάνει να σωπάσουν, γιατί η φωνή τους είναι πλέον παγκόσμια, έχουν δίκιο.

Μόνο που παραδόξως παρακάμπτουν το προφανές: μια απαγόρευση για τον συγκεκριμένο λόγο επ΄ουδενί δύναται να τις θέσει στο περιθώριο.

Διότι το φεμινιστικό κίνημα θάλλει. Ο αγώνας λίγων εύψυχων γυναικών στην αρχή, εξελίχθηκε σε ανατρεπτική καταιγίδα που σάρωσε εδραία στερεότυπα και θεσμικές αγκυλώσεις.

Κανένας δεν έκανε το χατήρι στις φεμινίστριες. Πήραν με το σπαθί τους αυτά που οι κοινωνίες όφειλαν να είχαν ενσωματώσει θεσμικά αλλά και σε επίπεδο αντιλήψεων και συμπεριφοράς.

Επομένως, ποιός μπορεί σήμερα να τους στερήσει τη φωνή; Ποιός έχει τη δυνατότητα με απαγορεύσεις και περιορισμούς προσωρινού χαρακτήρα να αναχαιτίσει έστω κατ΄ελάχιστον την δυναμική του φεμινισμού και του Me Too;

Κανένας! Το ηχηρό μήνυμα τους είναι ευρέως προσπελάσιμο πια και δεν χρειάζεται την βακτηρία μιας διαδήλωσης για να ακουστεί. Ας είναι καλά τα σόσιαλ μήνια.

Το συκοφαντημένο πεζοδρόμιο και οι φλεγόμενοι δρόμοι της διαμαρτυρίας και της εναντίωσης ποτέ δεν θα εξαφανιστούν. Αποτελούν κινητήρια δύναμη κάθε κοινωνίας-το ΄χει αποδείξει η ιστορία. Αρκεί να μην αυτοϋπονομεύονται από ιλιγγιώδεις υπερβολές και παντοειδείς σκοπιμότητες.

Η επισήμανση αυτή δεν υπακούει σε κανόνες καθωσπρεπισμού, αλλά στη συνάρτηση υπευθυνότητος και ευαισθησίας.

Μια δράκα διαδηλωτών κάθε μέρα στο κέντρο της ασθματικής Αθήνας, ειδικά τον καιρό της πανδημίας, ή 100.000 διαδηλωτές στην καρδιά της πυρετωμένης Μαδρίτης παραβιάζουν βάναυσα την λογική της κοινωνικής άμυνας απέναντι στον τρομώδη ιό.

Και πετυχαίνουν αυτό που πάση θυσία όφειλαν να αποφύγουν: Παίρνουν διαζύγιο από τις κοινές ανάγκες και τις πάνδημες αγωνίες.

Κι αν δεν το κατανοούν όσοι «χειρίζονται την υπερβολή όπως οι άλλοι το ρόπαλο», επενδύοντας στον υψίτονο καταγγελτισμό, θα διαπιστώσουν αργότερα τις επιπτώσεις:

Εκείνοι που υπονομεύουν τον γονιμοποιό χαρακτήρα των διαδηλώσεων δεν είναι μόνες οι εξουσίες- πολιτικές, οικονομικές, μιντιακές και άλλες-, αλλά ενίοτε οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές. Οι σημαιοφόροι μιας νοσούσης λογικής.

Ας αποδραματοποιήσουμε τα πράγματα: οι πρόσκαιρες απαγορεύσεις και οι λογής περιορισμοί, απόρροια της σημερινής συνθήκης, αδυνατούν να εγκαταστήσουν καθεστώς μονιμότητας, όσο κι αν το επιθυμούν ή το επιδιώκουν κάποιοι.

Εύλογες οι ανησυχίες, αβάσιμοι οι φόβοι. Διότι οι κοινωνικές αντιδράσεις-διεκδικήσεις, διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες, εξεγέρσεις- δεν αναχαιτίζονται. Τίποτε δεν τις σταματάει. Είναι σαν το νερό που εισχωρεί παντού και από ρυάκι μεταβάλλεται σε ποτάμι.

Αρκεί να μην παροχετεύεται-και αποδυναμώνεται-η ορμητική ροή του στα αυλάκια της τυποποιημένης, δήθεν ζωοποιού, άρδευσης.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις