Ευρωεκλογές: Χορός ηττημένων χωρίς θεατές

Η αποχή, δυστυχώς για το πολιτικό σύστημα και την ελληνική κοινωνία, έπαιξε σε αυτές τις ευρωεκλογές τον ρόλο της αντιπολίτευσης.

Οι πολίτες γύρισαν την πλάτη στην αλαζονεία, στην απουσία πολιτικών προτάσεων, στις πόζες, και την πολιτική του TikTok.

Η κυβέρνηση βγαίνει βαθιά τραυματισμένη από τις κάλπες και πληρώνει τη λογική του 41%, τον εφησυχασμό της λόγω της αδύναμης αντιπολίτευσης και κυρίως την πλήρη αποτυχία της στη μάχη της ακρίβειας (από την κοροϊδία με τα καλάθια, μέχρι την αργοπορημένη μάχη με τις πολυεθνικές), τους χειρισμούς της στα Τέμπη και στο σκάνδαλο των υποκλοπών, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και τη διάλυση του ΕΣΥ.

Ο κ. Μητσοτάκης θα είχε πολύ σοβαρό πρόβλημα αν υπήρχε αυτή τη στιγμή απέναντί του μια αντιπολίτευση, που θα ενέπνεε τους πολίτες και θα μπορούσε να τους πάρει από τις παραλίες και να τους οδηγήσει στην κάλπη.

Αυτή η αντιπολίτευση δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή και δυστυχώς για τους πολίτες, δεν υπάρχει και αντίληψη αυτής της ανεπάρκειας.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης, παρά τη νέα πτώση του κόμματός του σε ποσοστά και απόλυτο αριθμό ψήφων, βλέπει τα… θετικά του αποτελέσματος και το ερμηνεύει ως “πράσινο φως” για να συνεχίσει αυτό που κάνει.

Στην πραγματικότητα αυτό που διασώζει τον κ. Κασσελάκη στα μάτια ακόμα και των πιο πιστών οπαδών του, είναι η πολύ κακή επίδοση της Νέας Αριστεράς. Του δίνει μια επικοινωνιακή ανάσα, αλλά δεν μπορεί να κρύψει την αλήθεια. Την ώρα που ο κ. Μητσοτάκης έχει υποστεί τεράστια φθορά, ο κ. Κασσελάκης δεν δείχνει ικανός να τον αμφισβητήσει ούτε τώρα ούτε στο μέλλον.

Το ΠΑΣΟΚ του κ. Ανδρουλάκη, μπορεί να έχει σταθερότητα και να κερδίζει αργά ψήφους, ωστόσο απέτυχε να κατακτήσει τη δεύτερη θέση έχοντας απέναντί του τον ανεπαρκή Κασσελάκη και από μόνο του δεν δείχνει να μπορεί να απειλήσει την κυριαρχία της δεξιάς στην Ελλάδας αυτή τη στιγμή.

Στους νικητές των ευρωεκλογών, πέρα από την αποχή, συγκαταλέγονται το όλο και πιο ισχυρό ΚΚΕ, αλλά και η ακροδεξιά που αθροίζει ένα μεγάλο ποσοστό που θα οδηγήσει με μαθητική ακρίβεια την κυβέρνηση σε ακόμα πιο δεξιά μονοπάτια.

Γίνεται αντιληπτό ότι η εκτίμηση του αείμνηστου Δημήτρη Κρεμαστινού, πως “οι όμοροι χώροι θα πρέπει να συγκλίνουν”, είναι ταυτόχρονα επίκαιρη και πιο δύσκολη από ποτέ να γίνει πραγματικότητα.

Ο προοδευτικός χώρος δεν θα μπορέσει ποτέ να ανασυνταχθεί, αν δεν υπάρξει σαφές πολιτικό πρόγραμμα (ως βάση συζήτησης), που θα απαντά στα πραγματικά προβλήματα του ελληνικού λαού.

Ένα πολιτικό πλαίσιο που θα δίνει λύσεις στην καθημερινότητα, αλλά και όραμα σε μια περίοδο συνεχόμενων κρίσεων και σε μια Ευρώπη που απειλείται από τη διαρκή άνοδο της ακροδεξιάς.

Η λογική του στρουθοκαμηλισμού, των χαμηλών προσδοκιών και της μεταπολιτικής μπουρδολογίας, αποτελεί αυτή τη στιγμή ανυπέρβλητο εμπόδιο για να ξεκινήσει μια συζήτηση που θα οδηγήσει στην ανατροπή του “συστήματος του 1,5 κόμματος”.