Ευρωιουλιανά

Μετά το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας επί της ελληνικής πρότασης για συμφωνία, τυπικά η κυβέρνηση δεν έχει χάσει τη δεδηλωμένη: Δεν επρόκειτο για πρόταση μομφής και κυβερνήσεις δεν πέφτουν σε νομοσχέδια. Ουσιαστικά όμως θα έχει πολιτικό πρόβλημα για δύο λόγους:

Πρώτον, οι Γερμανοί που είναι ξεδιάντροπα ορατό πλέον ότι δεν θέλουν συμφωνία (έγραφα λίγο μετά τις εκλογές πως ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ελλάδα είναι να επιβεβαιωθεί πως ορισμένοι κύκλοι στο Βερολίνο όχι μονο δε φοβουνται αλλά επιθυμούν ένα Grexit), να χρησιμοποιήσουν το γεγονός ότι 145 μόνο βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας ψήφισαν ναι (και εξ αυτών σημαντικός αριθμός ψήφισε με επιφυλάξεις) ως επιχείρημα που θα επικαλεστούν σήμερα στο Eurogroup και αύριο στη Σύνοδο Κορυφής για να δείξουν την έξοδο στην Ελλάδα (και βασικά στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ).

Δεύτερον, ακόμη και να επέλθει συμφωνία, αυτή αφενός θα πρέπει να ψηφιστεί (και πια θα είναι οριστική, όχι απλά πρόταση προς διαπραγμάτευση) και κυρίως όταν έλθουν οι εφαρμοστικοί των μέτρων νόμοι, η κυβέρνηση πιθανώς δε θα μπορεί να τους περάσει. Διότι η Ν.Δ και ενδεχομένως το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ δε θα τους ψηφίζουν. Εκτός εάν το κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη προσφερθεί ως κοινοβουλευτικό δεκανίκι. Αλλά για να το κάνει αυτό θα ζητήσει και το αντάλλαγμα που επιθυμούν διακαώς οι Γερμανοί (ο ποταπός Μάρτιν Σουλτς το έχει πει σχεδόν ξεκάθαρα), δηλαδή να μπει στην κυβέρνηση. Πράγμα όμως που θα σημάνει το οριστικό τέλος της. Πιο εύκολα περνά μνημόνιο ο Τσίπρας παρά να συγκυβερνήσει με τον κυρ Σταύρο.

Ακόμη και εάν δεν συμβούν όλα αυτά, μία συμφωνία όπως αυτή για την οποία πιέζουν οι εταίροι (η πρόταση ΣΥΡΙΖΑ και οι προτάσεις των δανειστών έχουν διαφορές, κινούνται όμως στην ίδια λογική, λογική που υπαγορεύεται από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, όχι από την Αθήνα) δε θα μπορεί να αποδώσει οικονομικά.

Η πολιτική των μνημονίων είναι εκ των πραγμάτων αδιέξοδο και το success story ήταν μόνο επιφανειακό, για να μην αναφερθεί κανείς στα χτισμένα με φορολογικό αίμα πρωτογενή πλεονάσματα. Το κυριότερο η πολιτική αυτή στην οποία επιμένουν οι εταίροι, το δίχτυ αυτό της υφεσιακής αράχνης στο οποίο η χώρα έχει μπλεχτεί από το 2010, δεν μπορεί πλέον να εφαρμοστεί σε μία κοινωνία εξαντλημένη ψυχολογικά και οικονομικά. Άρα τον επόμενο χρόνο το αργότερο τα προβλήματα θα είναι και πάλι σοβαρά, στα έσοδα κατ αρχήν.

Θυμήθηκα πάλι χθες τη νύχτα ή μάλλον σήμερα τα ξημερώματα, στέλεχος της Ν.Δ και μάλιστα της φιλελέ απόχρωσης που όταν ψηφίστηκε το πρώτο μνημόνιο μου είπε προς έκπληξη μου: “Επρεπε να είχαμε χρεοκοπήσει και τυπικά ακόμη και να πηγαίναμε σε δραχμή. Διότι με αυτό το πράγμα θα χρεοκοπήσουμε οπωσδήποτε έτσι κι αλλιώς, αλλά σε πέντε χρόνια, στα οποία όμως θα έχουμε ματώσει και πληρώσει ακριβά”. Έχουν περάσει ακριβώς πέντε χρόνια από τότε

Και το χρέος; Το χρέος, που αποτελεί τον πραγματικό βραχνά; Το χρέος, το οποίο εάν δεν τακτοποιηθεί, μετατρέπει κάθε συζήτηση για επενδύσεις και ανάκαμψη σε αστείο, διότι ποιος θα έλθει να επενδύσει σε μία χώρα πάνω από την οποία επικρεμάται η δαμόκλειος σπάθη του ενός μη βιώσιμου βάρους και η οποία για αυτό το λόγο θα είναι διαρκώς σε προγράμματα; Δυστυχώς όσο παραμένει η νυν γερμανική ηγεσία, το θέμα δε θα λυθεί. Και δυστυχώς το 2017 (έτος των επόμενων εθνικών γερμανικών εκλογών) αργεί και επιπλέον οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες επιδεικνύουν τέτοια ανικανότητα, που το πνεύμα της schwäbische Hausfrau μπορεί να συνεχίσει να κυβερνά….

Κι αν οι Γερμανοί χριστιανοδημοκράτες δεν επιθυμούν όπως διαβάζω μία Βενεζουέλα στην Ευρώπη να φροντίσουν να μη τη χτίσουν. Ούτε μία Βαϊμάρη.

* Η Βίκυ Σαμαρά είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει εργαστεί στην Απογευματινή και στην Ελευθεροτυπία. Ως πολιτική συντάκτρια καλύπτει για το News247.gr το χώρο της κεντροδεξιάς.