Ευρωβουλή: Κάτι σαν Erasmus για 50άρηδες

Η Ευρωβουλή ήταν κάτι σαν Erasmus για 50άρηδες. Τριγυρνάνε μιλώντας διάφορες γλώσσες -αλλά συνεννοούνται συνήθως σε δυο-τρεις με προφορά που προδίδει τη χώρα προέλευσης-, όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, όλοι χαιρετιούνται, και συζητάνε και πίνουν καφέ και τρώνε και αποχαιρετιούνται, πάντα ευγενικά, πάντα χαμογελαστά, χωρίς να μπορείς να φανταστείς ότι ανήκουν σε άλλες παρατάξεις ή ότι δουλεύουν για βουλευτές άλλων παρατάξεων.

Και όλοι από μια συγκεκριμένη ηλικία και πάνω. Ακόμα και τα 40 δύσκολα τα συναντάς και όταν τα συναντάς, πιθανότατα “ανήκουν” σε δημοσιογράφους ή το προσωπικό -και μοιάζει σαν να μιλάμε για τους ίδιους ανθρώπους καμιά φορά.

Δύσκολο να νιώσεις κάποιο δέος, εκτός κι αν σε έχουν φέρει με κάποιο απ’ τα σχολεία που έβλεπες να μπαινοβγαίνουν ασταμάτητα.

Δεν θέλω να παρεξηγηθώ, είμαι υπέρ της Ενωμένης Ευρώπης, μου άρεσε που έβλεπα γύρω μου αυτόν τον πολύγλωσσο Στρατό Σωτηρίας.

Απλώς πήρα την αίσθηση ότι το σημαντικό εκεί ήταν όλες οι χώρες να βρίσκονται και να επικοινωνούν -και ας είναι οι 7 στους 10 νόμους που ψηφίζονται σε κάθε χώρα, προσαρμογή στην ευρωπαϊκή νομοθεσία που παράγεται εκεί.

Είχα την αίσθηση ότι το σημαντικό εδώ ήταν το “να βρισκόμαστε, να μιλάμε, να κρατάμε ζωντανή την ιδέα”.

Κρατάω (πολλά αλλά θα σταθώ σε τέσσερα):

• Τη θλίψη να βλέπεις την Εύα Καϊλή να περνάει από μπροστά σου. Δεν ξέρω αν η σιγουριά στο βήμα της ήταν κάποιο είδος ξύλινης, διάτρητης ασπίδας ή αν έχει ακόμα τη βεβαιότητα της ανέγγιχτης.
• Τη θλίψη Έλληνες Ευρωβουλευτές να λείπουν απ’ την τελευταία ολομέλεια αυτής της θητείας της Ευρωβουλής. Να λείπουν δηλαδή ακόμα και τώρα που το ενδιαφέρον (σχεδόν 30 δημοσιογράφοι είχαν πάει απ’ την Ελλάδα) ήταν αυξημένο, τώρα που τα φώτα είχαν πέσει κυριολεκτικά πάνω τους και η απουσία τους θα φαινόταν περισσότερο από πριν. Βέβαια, κάπως λογικό να λείπει ο Ζαγοράκης. Πώς να κάτσει δίπλα στους Ευρωβουλευτές της Νέας Δημοκρατίας ως υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ; Και τι θα ψήφιζε; Ό, τι έλεγε η ομάδα των Σοσιαλιστών ενώ μέχρι πριν έναν μήνα σήκωνε το χέρι του μαζί με τον Μεϊμαράκη και τη Βόζενμπεργκ; Άβολο, γελοίο και ποδοσφαιρικά ακατανόητο.
• Την ευγένεια και τη διάθεση να σε βοηθήσουν οι πάντες, ακόμα και αν αυτό που ήθελες ήταν απλώς να βρεις την πόρτα που στην κορυφή της γράφει “ANDREAS PAPANDREOU”.
• Τη συνέντευξη στον Νίκο Παπανδρέου, λίγα μόλις μέτρα μακριά από τη σκιά αυτής της πόρτας.