Exit από τη λιτότητα

Το Brexit ήταν το μόνο αναμενόμενο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη Μεγάλη Βρετανία. Και τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων δεν είναι ποτέ λάθος (ούτε σωστά), είναι το γεγονός της φωνής ενός λαού.

Ήταν αναμενόμενο, όπως αναμενόμενη θα ήταν στην πραγματικότητα η απάντηση οποιουδήποτε λαού στο ερώτημα “θέλετε να μείνετε σε μία Ένωση η οποία υπαγορεύει λιτότητα ή θέλετε να φύγετε και γαία πυρί μειχθήτω;”

Γιατί η απάντηση υπαγορεύεται από τη σκέψη “πεινάω και τώρα, επομένως ας πεινάω αλλά τουλάχιστον να είμαι ελεύθερος από το διευθυντήριο των Βρυξελλών”. Σκέψη φυσιολογική, αν και όχι λογική.

Ήταν αναμενόμενο επίσης (όπως έδειξε και το δικό μας δημοψήφισμα πριν από ένα χρόνο) πως οι λαοί αντιδρούν στο φόβο και όχι όπως αναμένουν οι στρατηγοί του φόβου. Ακόμη και εάν ο φόβος είναι βάσιμος, οι πολίτες μάλλον εξοργίζονται όταν τους απειλείς. Και δεν ξεχνούν πως αυτή η Ευρώπη, δεν είναι η Ευρώπη των λαών.

Οι Βρετανοί απέρριψαν αυτό που τους είπε σύσσωμο το κατεστημένο της χώρας (πολιτικοί, τραπεζίτες, ηθοποιοί), ακριβώς επειδή το είπε το κατεστημένο της χώρας και όχι εξετάζοντας τις πραγματικές συνέπειες στις ζωές τους, που βάζουμε στοίχημα ότι δεν θα είναι καλές και πάντως σίγουρα δε θα δουν ξαφνικά το βιοτικό τους επίπεδο να ανεβαίνει επειδή έφυγαν από την κακή Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η Μεγάλη Βρετανία χωρίζεται σε 14 περιοχές διοικητικά. Οι επτά από αυτές, συγκαταλέγονται στις πιο φτωχές της Ευρώπης! Και αυτό σε μία χώρα γεμάτη πλούτο, συγκεντρωμένο όμως στο Σίτυ. Αυτές οι περιοχές και γενικότερα η φτωχή επαρχία ψήφισε Brexit, ενώ το πλούσιο Λονδίνο ψήφισε Bremain.

Χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι ξεκάθαρη μία ταξικότητα της ψήφου, όπως θεωρούν εδώ ορισμένοι αριστεροί αναλυτές, που ξεχνούν άλλωστε ότι ηγέτης αυτής της αντίδρασης δυστυχώς βρέθηκε ο Φάρατζ, ο οποίος σίγουρα έχει στο μυαλό του οτιδήποτε άλλο από το συμφέρον των εργαζομένων όπως όλοι οι ακροδεξιοί λαϊκιστές.

Οι επαρχίες αυτές όμως, που δεν είδαν κανένα όφελος από τη συμμετοχή στην ΕΕ (και που ακόμη στενάζουν από τις συνέπειες της αποβιομηχάνισης επί Θάτσερ) και είδαν αντίθετα τα ευρωπαϊκά κονδύλια να κατευθύνονται κυρίως στη νότια Αγγλία, τιμώρησαν την κακιά Ευρώπη. Αν και φυσικά για το γεγονός ότι το κοινοτικό χρήμα δεν πήγε ποτέ στην πραγματική ανάπτυξη και στους φτωχούς δεν ευθύνονται μόνο οι Βρυξέλλες αλλά και η εθνική, πολιτική και οικονομική ηγεσία. Rings a bell, my Greek mates?

Όμως τη λαϊκή δυσαρέσκεια την καρπώνεται η ακροδεξιά, πράγμα πολύ βολικό για το οικονομικό κατεστημένο που λέγαμε, το οποίο φοβάται αλλά θα βρει ένα τρόπο να επιβιώσει.

Διότι, sorry σύντροφοι, αλλά δε συνετρίβη ο παγκόσμιος καπιταλισμός χθες το βράδυ, ούτε άλλαξε (ακόμη, ας είμαστε αισιόδοξοι όσο μπορούμε) η Ευρώπη προς το καλύτερο, αν και άλλαξε σίγουρα.

Και ενώ οι πολίτες ήθελαν να στείλουν ενδεχομένως και ένα μήνυμα στον Führer της Ευρώπης τη Γερμανία, είναι πολύ πιθανό το ενδεχόμενο η Γερμανία να ισχυροποιηθεί: Με την έξοδο της Μ.Βρετανίας όλο το Σίτυ θα μεταφερθεί λογικά στη Φρανκφούρτη, το έτερο μεγάλο χρηματοπιστωτικό κέντρο της Ευρώπης- εκτός εάν οι Αγγλοι καταφέρουν να πετύχουν μία συμφωνία με τους Ευρωπαίους, κάτι όμως που θα πάρει τουλάχιστον δύο χρόνια.

Επειδή όμως εμάς δεν μας ενδιαφέρουν οι αγορές, αλλά οι λαοί, ο Βρετανικός λαός μίλησε και το μήνυμα που έστειλε δεν είναι διαφορετικό από το μήνυμα που στέλνουν όλοι οι Ευρωπαίοι. Ας το ακούσουμε.

Ας γίνει το Brexit αφορμή για ένα reboot της Ευρώπης. Ας είναι η επόμενη κίνηση προς τα ιδανικά μίας πραγματικής ευρωπαϊκής ένωσης.

Λαοί και κυβερνήσεις στην Ευρώπη πρέπει τώρα περισσότερο ποτέ να δώσουν τη μάχη κατά της λιτότητας και να καταλάβουν ότι η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και του κοινωνικού κράτους, καθώς και η καταστρατήγηση της δημοκρατίας, οδηγούν στην καταστροφή.

Οι πολίτες πρωτίστως σε όλη την Ευρώπη πρέπει να δώσουμε μάχη όχι υπέρ ή κατά της ΕΕ, αλλά υπέρ των δικαιωμάτων μας και κατά των ανισοτήτων. Μέχρι να ακούσουν οι κυβερνήσεις από το Δουβλίνο μέχρι το Βερολίνο.

Η ελληνική κυβέρνηση ειδικά πρέπει να βρει ένα plan B. Γιατί δεν επιτρέπεται και αυτή τη φορά να πληρώσουν πάλι οι Έλληνες πολίτες, που σύντομα θα ακολουθήσουν τους Βρετανούς στην απόρριψη μίας Ευρώπης που δεν ακούει, δεν καταλαβαίνει και δεν ενδιαφέρεται για τα 25 εκατομμύρια ανέργους Ευρωπαίους, αλλά μόνο για την “ανταγωνιστικότητα”.

*H Βίκυ Σαμαρά, είναι αρχισυντάκτρια του Πολιτικού Τμήματος του NEWS 247