Φαινόμενο με προοπτική ή φωτοβολίδα;

Μια κοινωνία συκοφαντημένη από λογής εστέτ-συντηρητικούς και προοδευτικούς- ότι καθεύδει, βγήκε στον δρόμο ακηδεμόνευτη και στιβαρή σμπαραλιάζοντας τα ειωθότα των κινητοποιήσεων(κομματικά, συνδικαλιστικά κ.α.).

Δεν τρόμαξαν μονάχα οι αστοί που θα ΄λεγε και το παλιό εγερσιακό τραγούδι, αλλά εν συνόλω οι κλειδούχοι του «συστήματος» (κυβέρνηση, κόμματα, διανοούμενοι, μιντιάρχες, αναλυτές, «έχοντες και κατέχοντες»).

Άναυδοι μπροστά στην κοινωνική έκρηξη, αμήχανοι ενώπιον του φαινομένου, περιδεείς λόγω δημοσκοπικής κατάρρευσης των βασικών πυλώνων και ανήσυχοι για την προοπτική της υπαρκτής ανατρεπτικής  δυναμικής, δεν προσπερνούν πια ειρωνικά και απαξιωτικά την Ζωή Κωνσταντοπούλου, όπως παλιά, ούτε πυροβολούν ανοιχτά την Μαρία Καρυστιανού, όπως πολύ(και πολλοί) θα ήθελαν.

Η πραγματικότητα-ένα κύμα οργής και πάνδημης απαίτησης να γίνουν σεβαστά τα στοιχειώδη(Δικαιοσύνη, ισοπολιτεία, αντιμετώπιση ποικίλων παθογενών της χώρας κ.α.)- υποχρέωσε τους πάντες να αλλάξουν ρότα:

Οι πελιδνοί κυβερνώντες ασθμαίνοντες υπόσχονται και εξαγγέλλουν βελτιώσεις και ένταση των προσπαθειών για συμμάζεμα των επί χρόνια ασυμμάζευτων από δικούς τους υπουργεύοντες και ποικιλώνυμους άσχετους αξιωματούχους του κρατικού μηχανισμού διαχρονικώς.

Οι κομματικές ηγεσίες των μέχρι τούδε μεγάλων της αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ/ΠΑΣΟΚ) σπάνε το κεφάλι τους αλλά απάντηση δεν έχουν για την πρωτοφανή κατάρρευση των ποσοστών τους και την πασίδηλη αδυναμία να ισορροπήσουν στο τεντωμένο σχοινί της νέας πραγματικότητας.

Και οι μιντιάρχες-όλοι, ακόμη και οι βακτηρίες της κυβέρνησης- υποχρεώθηκαν να γίνουν Μέσα-αγωγοί της οργής, της κραυγής και της κοινωνικής κατακραυγής, αδυνατώντας να αποκρύψουν στοιχεία για τα Τέμπη, να αποκλείσουν πρόσωπα-κλειδιά της υπόθεσης ή να στιλβώσουν την κυβερνητική προπαγάνδα. Η βοή των γεγονότων τους εξ-ανάγκασε κι όχι η αγαθή τους προαίρεση.

Ναι, το πρωτοφανές φαινόμενο-υπέρτερο σε χαρακτηριστικά και σημασία ακόμη και από τις λαοσυνάξεις που οδήγησαν στην αλλαγή του 2015- οφείλεται κυρίως στον πρωταγωνιστικό ρόλο της  ακατάβλητης Ζωής Κωνσταντοπούλου σχετικά με τα Τέμπη (αλλά όχι αποκλειστικά γι΄ αυτά) και στην ερευνητική εμμονή-άμα τε και σαρωτικώς καταγγελτική παρουσία της Μαρίας Καρυστιανού.

Μεγάλο το βάρος στους ώμους των γυναικών αυτών,  καθώς το κοινωνικό σήμα, δηλαδή οι συγκεκριμένες απαιτήσεις, αφορούν πια και τις ίδιες. Με διαφορετικό τρόπο. Συγκεκριμένα:

Θα μπορέσει η Ζωή Κωνσταντοπούλου να μεταβάλει το σχεδόν μονοπρόσωπο και δίχως πρόγραμμα κόμμα της σε πειστική εναλλακτική λύση, έστω στο πλαίσιο μιας δημιουργικής συγκυβέρνησης; (Ναι, μέχρι στιγμής κανένα πρόγραμμα από την «Πλεύση». Μονάχα διακηρύξεις, εύστοχες επισημάνσεις και κάποιες θέσεις σε ορισμένα θέματα).

Το κυβερνάν δεν είναι παίξε-γέλασε. Δεν είναι πεδίο αναμέτρησης στα σόσιαλ ούτε καταγγελτικός άμβωνας. Προϋποθέτει προεργασία, απαιτεί σοβαρότητα, θέλει δουλειά και χρειάζεται ανθρώπους.

Οι έντιμες προθέσεις, η διάθεση προσφοράς και πόσο  μάλλον οι ρητορείες που ακούγονται ευχάριστα στ΄αυτιά όχι μονάχα δεν αρκούν, αλλά θα γίνουν μπούμερανγκ, εν προκειμένω για την Ζωή Κωνσταντοπούλου, αν αποδειχτούν κελύφη ερημίας. Μελλοντικά θα την εξαφανίσουν.

Το βίωσε οδυνηρά ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό, παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες να συγκεράσει στοιχεία της ιδεολογικής του δέλτου με τις ψυχρές απαιτήσεις της πραγματικότητας που διαμόρφωνε η κατάσταση της χώρας και η δυναστική συμπεριφορά των δανειστών.

Σε ο,τι αφορά την Μαρία Καρυστιανού: Η αδιαμφισβήτητη και πανελληνίως αναγνωρισμένη  προσφορά της στο θέμα των Τεμπών, είναι ανθρώπινο να την οδηγεί ενίοτε σε υπερβολές(π.χ. Εγώ μείωσα το ποσοστό του Μητσοτάκη στις Ευρωεκλογές).

Όμως αυτά είναι άνευ σημασίας μπροστά στο έργο της και τον σεβασμό που απολαύει. Ο ελλοχεύων κίνδυνος είναι άλλος: Να πειστεί από τις πρόθυμες σειρήνες που ήδη ηχούν ότι αξίζει να γίνει πρωθυπουργός ή τέλος πάντων να μπει στον στίβο της πολιτικής είτε αυτόνομα με δικό της κόμμα είτε προσχωρώντας σε κάποιον από τους υφιστάμενους σχηματισμούς.

Θα είναι καταστροφικό για την ίδια, έστω κι αν διαθέτει σχετικές ικανότητες, καθώς πρώτον θα δώσει την ευκαιρία στην κυβερνητική προπαγάνδα να θριαμβολογήσει ότι δικαιώθηκε για την πολιτική στόχευση της δραστηριότητος που ανέπτυξε η κυρία Καρυστιανού.

Και, δεύτερον, διότι-το ξαναλέμε- το κυβερνάν δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ειδικά στην περίπτωσή της, όπως και σε αυτή της Ζωής Κωνσταντοπούλου, οι απαιτήσεις της κοινωνίας θα είναι πολλαπλάσιες σε σύγκριση με αυτές που υπάρχουν για τους πολιτικούς «του συστήματος».

Κάτι σαν συμπέρασμα: Όταν η κοινωνία σε τοποθετεί σε περίοπτη θέση, σε υποχρεώνει ταυτόχρονα να αποφεύγεις τις ομίχλες του ύψους, να αντιμετωπίζεις τους ιλίγγους του ρόλου και να είσαι συνεχώς γειωμένος με την πραγματικότητα. Διαφορετικά…