Φάουλ για κόκκινη κάρτα ο Ζαγόρ, δίκαιη η “αποβολή”

Από τη μαγική βραδιά της 4ης Ιουλίου του 2004 έχουν περάσει 15 χρόνια και κάτι μήνες. Είναι δηλαδή ένα πρόσφατο γεγονός. Από εκείνο το αλησμόνητο ποδοσφαιρικό έπος, τη στέψη της Εθνικής ομάδας ως πρωταθλήτριας Ευρώπης στη Λισσαβόνα των πιο τρελών ονείρων, η σκηνή που έχουμε κρατήσει οι περισσότεροι (είτε ως wall-paper, είτε ως αφίσα, είτε ως ανάμνηση στο σκληρό δίσκο του μυαλού) ήταν αυτή του Θοδωρή Ζαγοράκη, του αρχηγού, να σηκώνει το Κύπελλο στον πορτογαλικό ουρανό.

Εκείνη τη στιγμή ο “Ζαγόρ” περνούσε στο πάνθεον των πιο σημαντικών και επιδραστικών αθλητών στην ελληνική αθλητική ιστορία και ταυτόχρονα έκανε πράξη αυτό που απλώς ονειρεύεται αλλά δεν καταφέρνει ποτέ ακόμα και πιο ικανός πολιτικός. Ενωσε από τον Εβρο έως την Κρήτη και από το Καστελόριζο έως την Κέρκυρα όλους τους Ελληνες. Ολους, ακόμα και αυτούς που μισούσαν το ποδόσφαιρο.

Εκτοτε, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, ο Ζαγοράκης κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, εκτέλεσε χρέη προέδρου στον ΠΑΟΚ και εν συνεχεία πολιτεύτηκε με τη Νέα Δημοκρατία για να εκπροσωπήσει στην ευρωβουλή όλους τους Ελληνες. Η, τουλάχιστον, έτσι νομίζαμε μέχρι την Δευτέρα. Διότι με την αχαρακτήριστη, προϊόν τεράστιας πολιτικής αμετροέπειας δήλωσή του, με την οποία έβαζε μπροστά από όλους και όλα τα συμφέροντα του ΠΑΟΚ έριξε στον κάλαθο των αχρήστων όλα τα προηγούμενα κατορθώματά του μέσα και έξω από τα γήπεδα.

Η τοποθέτησή του αποτέλεσε ένα ωμό εκβιασμό στο κόμμα κάτω από τη σημαία του οποίου εκλέχθηκε και κατ’ επέκτασιν στον αρχηγό αυτού και Πρωθυπουργό. Η επιλογή της διαγραφής έγινε, αυτομάτως, υποχρεωτική. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είχε άλλη επιλογή. Και ορθώς έπραξε.

Η ιστορία αυτή διδάσκει πολλά, μα πάνω απ’ όλα “δείχνει” στους ψηφοφόρους τα κριτήρια με τα οποία επιλέγουν τους εκλεκτούς τους. Το εξής ένα: Την αναγνωρισιμότητα. Το να είσαι γνωστός σήμερα σου εξασφαλίζει “εισιτήριο” ακόμα και για την Ευρωβουλή.

Ακόμα και έτσι όμως, ο “Ζαγόρ” όφειλε να δείξει σεβασμό, κυρίως στους πολίτες που τον έστειλαν στη θέση που βρίσκεται. Ο μεγάλος αρχηγός κατοικοεδρεύει τα τελευταία χρόνια στις Βρυξέλλες όχι για να εκπροσωπεί τα συμφέροντα μίας ιδιωτικής εταιρίας (όπως είναι η ΠΑΕ ΠΑΟΚ) αλλά για να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της χώρας και του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Οι μέχρι τώρα επιδόσεις του ως ευρωβουλευτή χαρακτηρίζονται-επιεικώς-φτωχές. Οι αποδοχές του, αντίθετα, είναι πλουσιοπάροχες (για τα δεδομένα του μέσου Ελληνα). Ποιος, στα αλήθεια, χρειάζεται τον Θοδωρή Ζαγοράκη στην ευρωβουλή; Ας μας ενημερώσει για μία σημαντική πρωτοβουλία που ανέλαβε ή για ένα καίριο ερώτημα που υπέβαλλε.

Προσωπικότητα δεν αποκτάς όταν σηκώνεις τίτλους μέσα στο γήπεδο και βγάζεις σέντρες ακριβείας για το κεφάλι του Χαριστέα. Σπουδαίος γίνεσαι όταν διαφυλάσσεις την κληρονομιά αυτή ως κόρη οφθαλμού χωρίς να την θυσιάζεις για το όποιο πολύ στενό συμφέρον εκβιάζοντας μάλιστα τον πολιτικό φορέα στον οποίο ανήκεις.

Φάουλ, για κόκκινη κάρτα, κοντολογίς η συμπεριφορά του Ζαγόρ. Και δικαίως πήρε την άγουσα για τα αποδυτήρια. Καλό θα είναι τώρα να κρεμάσει και τα πολιτικά παπούτσια, όσο είναι καιρός. Ισως αυτό τον βοηθήσει να εξιλεωθεί στα μάτια όλων των Ελλήνων στο όνομα των οποίων σήκωσε το Κύπελλο εκείνο το βράδυ στη Λισσαβόνα.