Game of Thrones: Όταν η Μέρκελ γνώρισε τον Τζον Σνόου

Ο Μάνος ξέρει τη Μαρία σε επίπεδο σχέσης πέντε δευτερολέπτων. Δηλαδή, είσαι σε μπαρ, κάνεις συστάσεις και λες, “Μάνο από εδώ η Μαρία, Μαρία από εδώ ο Μάνος”, η μουσική να παίζει, τα ποτά να γυρνοβολάνε, τέλος.

Επί της ουσίας ο Μάνος δεν ξέρει τη Μαρία, ούτε εκείνη τον αρχισυντάκτη μου, δηλαδή τον Μάνο, αλλά αυτοί οι δύο πρέπει να γνωριστούν καλά.

Γιατί;

Γιατί έχουν ένα φοβερό κοινό γνώρισμα. Είναι οι ιδανικοί άνθρωποι για να σου κάνουν το απόλυτο spoiler για το Game of Thrones, για τον ακριβώς αντίθετο λόγο o καθένας.

Θα σου δώσω ένα στοιχείο εδώ. Ο Μάνος έχει διαβάσει όλα τα βιβλία, είναι ο απόλυτος λάτρης της σειράς και η Μαρία δεν έχει δει ούτε ένα επεισόδιο. Ωραία; Κράτα το αυτό, θα σου χρειαστεί για τη συνέχεια.

(ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΤΟΥ ΠΕΜΠΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ, ΜΗΝ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙΣ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ)

Ας πάρουμε τώρα τα πράγματα από την αρχή. Ο σύνδεσμος αυτής της ιστορίας και η ραχοκοκαλιά της όπως θα έχεις μάλλον αντιληφθεί ήδη, είναι οι περιπέτειες της εικονοποιημένης φαντασίας του “σαδιστή” R.R. Martin, επί της οθόνης.

Να ξεκαθαρίσουμε σε αυτό το σημείο πως προσωπικά δεν έχω διαβάσει τα βιβλία. Αλλά και να τα είχα, πάλι θα έμενα άγαλμα με τη μοίρα που θα με σημάδευε ένα βράδυ Δευτέρας, ένα απόγευμα Δευτέρας για την ακρίβεια, λίγα λεπτά πριν δω το ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ επεισόδιο του πέμπτου κύκλου της σειράς, που αν εξαιρέσεις το “ντου” των ζόμπι και των αρχηγών τους, ήταν μια γλυκανάλατη μανέστρα χωρίς πολλές πολλές ίντριγκες.

Τώρα θα σε πάω για πολύ λίγο, πίσω στον χρόνο και για την ακρίβεια, στην 1η Ιουνίου του 2015.

Είναι μεσημέρι, 4.30, έχω σχολάσει στις 3, έχω επιστρέψει σπίτι εξαντλημένος από την πρωινή δουλειά (ξεκινάει 7 το πρωί και δεν είμαι και ο ορισμός του πρωινού τύπου) και κοιμάμαι σε οριζόντια στάση με το σάλιο να στάζει αργά και βασανιστικά πάνω στο μαξιλάρι. Απόλαυση.

Ο γαλήνιος ύπνος μου διαταράσσεται από τηλεφώνημα του Μάνου, ναι, αυτού του παραπάνω Μάνου, του αρχισυντάκτη μου, ο οποίος με ρωτάει αν είμαι διατεθειμένος να πάω ενημερωτική αποστολή στο Βερολίνο, καλεσμένος του υπουργείου Εξωτερικών της Μέρκελ για να ενημερωθώ για την κρίση και εγώ με την τσίμπλα στο μάτι δεν καταλαβαίνω τι μου λέει αλλά μετά από ένα δίωρο διαλογισμού, λέω ναι (σιγά μη δεν έλεγα ναι, να τον έχει καλά ο πολυπρόσωπος Θεός της Άρια τον αρχισυντάκτη μου στο δια ταύτα, για την προσφορά).

Εδώ θα το πάμε στο fast forward.

Ο χρόνος κυλάει γρήγορα όταν έχεις στόχους, φτιάχνω τις βαλίτσες μου, αγχώνομαι σαν ψυχαναγκαστικό άτομο που είμαι, αλλά μέσα μου τρελαίνομαι στην ιδέα ότι μια βδομάδα θα είμαι στο επίκεντρο των εξελίξεων.

Παίρνω το αεροπλάνο, φτάνω εκεί λοιπόν, στο επίκεντρο των εξελίξεων, βλέπω Βερολίνο, Βόννη και Κολωνία, μιλάω με κόσμο της Μέρκελ και όχι μόνο, μαζεύω το υλικό μου και γυρίζω πίσω στην Ελλάδα, λίγο πιο “σοφός”, σίγουρα πιο κατατοπισμένος και σαφώς, αρκετά προβληματισμένος με το τι μέλλει γενέσθαι σε τούτη τη ρημάδα χώρα. Τα συμπεράσματα, σε άλλα άρθρα.

Οι μέρες λοιπόν περνούν εκεί στα ξένα και το ένα φέρνει το άλλο και παίρνω το αεροπλάνο από το Ντίσελντορφ τελικά και φτάνω Αθήνα μέσω Θεσσαλονίκης το Σάββατο 13 Ιουνίου.

Μέσα σε αυτό το διάστημα έχω χάσει το 9ο επεισόδιο του Game of Thrones αλλά δε με νοιάζει και πολύ μιας και τα χαστούκια των Χριστιανοδημοκρατών από την Μπούντεσταγκ είναι πιο βαριά από το σπαθί του Τζον Σνοου.

Προοικονομία αυτό. Έρχεται η Δευτέρα 15 του μήνα, επιστρέφω στο γραφείο. Όλα στη θέση τους. Κυριακή βράδυ βλέπω για λίγο τον αδερφό μου και μου ανακοινώνει λέγοντας: “Τα’μαθες;”. “Τι”, απαντώ. “Χάσαμε το πρωτάθλημα στο μπάσκετ”, λέω. “Καλά ναι”, λέει. “Αλλά να’ ταν μόνο αυτό;”. Κοιτάω σαν ροφός.

“Δεν έμαθες τι γίνεται στο G.oT.;”, ρωτάει με μάτια που λάμπουν. “ΟΧΙ”, σχεδόν φωνάζω και απαιτώ να μην μάθω τίποτα μέχρι να δω το τελευταίο επεισόδιο. “Οκ”, απαντά, “εγώ έφαγα spoiler από ένα άσχετο τραγούδι στο Youtube”, συνεχίζει και μέσα μου ξορκίζω τους δαίμονες της Αποκάλυψης και κάνω ευχές να μην μάθω λέξη.

Επιβιώνω και ζω, για να παλεύω μόνο με τον Διάολο του Grexit, βλέποντας στα πεταχτά και το 9ο επεισόδιο για να ετοιμαστώ για την τελευταία στροφή.

Με αυτά και με εκείνα, σχολάω που λες τη Δευτέρα 15 Ιουνίου το μεσημέρι, 3 ξανά, και παίρνω τον δρόμο για το σπίτι.

Λίγο πριν μπω σε αυτό, μιλάω με τη Μαρία η οποία θέλει να με δει μετά την επιστροφή μου από τα ξένα. Συνεννοούμαστε και κανονίζουμε καφέ εγώ, εκείνη και η Γεωργία. Αγαπητέ αναγνώστη να σου πω τώρα πως η Μαρία θεωρητικά θα με παντρέψει κάποια μέρα με τη Γεωργία.

Καλά, δεν παίρνω και όρκο μετά από όσα έγιναν.

Πάμε στο ζουμί σιγά σιγά.

Η ώρα είναι 7 το απόγευμα και είμαστε οι 3 μας, εγώ, η Μαρία – η κουμπάρα ας πούμε για τις ανάγκες του ρόλου – και η Γεωργία, σε μια ταράτσα με θέα την Ακρόπολη στο Μοναστηράκι.

Δεν σου λέω ποιο μαγαζί είναι για να μην με κατηγορήσεις για ενσωματωμένη διαφήμιση και προσωπικά δεν παίρνω ποσοστά από κάποιο μαγαζί οπότε δεν θα κάνω και διαφήμιση.

Στη Γεωργία είχα προλάβει και τα είχα πει τα του Βερολίνου, έπιασα να τα πω και στη Μαρία, και τι μας είπαν οι Χριστιανοδημοκράτες εκεί και τι έλεγαν οι Σοσιαλδημοκράτες και πώς διαμορφώνεται το κλίμα και πώς μπολιάζουν το μυαλό των Γερμανών φορολογούμενων με αιτιάσεις περί αστοχίας των κρατήσεων και των φόρων τους καθώς τα λεφτά που δίνουν πάνε σε ένα αφερέγγυο κράτος και μπλα μπλα μπλα.

Ταράτσα, θέα Ακρόπολη.

Το ένα ποτό φέρνει το άλλο, το ένα Μοχίτο διαδέχεται το προηγούμενο, έρχεται και ένα μπουκάλι κρασί, αποφασίζει η Μαρία να μας βγάλει μια φωτογραφία, βγάζει, παίρνει και την απόφαση να την ανεβάσει στο Facebook, την ανεβάζει, ψάχνει εδώ, ψάχνει εκεί, μπαίνει και στο προφίλ του NEWS 247 για να δει τα μέτρα που πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ και απερρίφθησαν, μιας και εκείνη την ώρα μιλούσαμε για τα μέτρα λιτότητας, για τους κινδύνους ενός Grexit και για την επόμενη μέρα εν γένει.

Υπάρχει λοιπόν ένα ποστάρισμα στο fb account του NEWS 247 για τα ισοδύναμα και δυστυχώς, υπάρχουν και τα Τρολ του Ίντερνετ που πρέπει να κονιορτιοποιηθούν και να σταλούν στη στρατόσφαιρα με κανόνια εκτόξευσης αντι-ύλης αφού πρώτα εξουδετερωθούν πλήρως μέσα στον αντιδραστήρα του CERN, έτσι ώστε να σιγουρευτεί μια για πάντα η ανθρωπότητα πως δεν θα ξαναγράψουν ποτέ, οτιδήποτε, σε ΚΑΝΕΝΑ blog ή site και για ΚΑΜΙΑ σειρά.

Λοιπόν, διαβάζει η Μαρία την είδηση και ενώ εγώ με τη Γεωργία έχουμε πιάσει κουβέντα για το τί πρέπει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ από εδώ και στο εξής και η “αντιπαράθεση” έχει ανάψει, η κουμπάρα διαβάζει σχόλιο ενός ΤΡΟΛ αναγνώστη. Από εκείνους που θα έπρεπε να έχουν κονιορτοποιηθεί όπως έλεγα.

Και το σχόλιο αναγράφει. Με κεφαλαία. Για να το εμπεδώσεις. “Ο ΤΖΟΝ ΣΝΝΟΟΥ ΠΕΘΑΝΕ”. Απαντήσεις από κάτω πυρ ομαδόν να πέφτουν να τον φάνε, σοκ στο ακροατήριο.

Συνεχίζει ο φίλος αφού πρώτα μας τσάκισε. Με κεφαλαία. Προς εμπέδωση λέμε.

“ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΛΑΡΙΣΜΑ. ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΕΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΝΑ ΠΡΟΣΕΞΕΙ. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ SPOILER”.

Η Μαρία απαλλάσσεται από τις κατηγορίες γιατί δεν έχει δει λοιπόν κανένα επεισόδιο G.o.T αν και βλέπει Βοργίες και Tudors (Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου).

” Μας παίρνουν τα μέτρα και εκείνοι ζητάνε χειρότερα. Πω πω τι θα γίνει ρε παιδιά;”. Λέει. “Κάτσε να δω σχόλια”, λέει. “Ο ΤΖΟΝ ΣΝΟΟΥ ΠΕΘΑΝΕ”, διαβάζει. Σταματάω να μιλάω.

Η Γεωργία σταματάει και εκείνη. Ιδρώνουμε. Μουδιάζω.

Περνούν κλάσματα δευτερολέπτου. Κοιταζόμαστε και λέμε “ΤΙ;”.

Όχι, δεν παίζουμε σε ταινία. Ναυτία.

Η Ελλάδα κινδυνεύει να βγει από το ευρώ. Το ξέρω. Και για αυτό θα έχω για πολλές μέρες ακόμα ναυτία. Αλλά συγχώρεσε με, το σοκ ήταν ισχυρό και έσκασε από το πουθενά.

Μια συζήτηση περί Grexit έφερε τον θάνατο του Τζον Σνόου; ΤΟΥ ΤΖΟΝ ΣΝΟΟΥ; ΣΟΒΑΡΑ ΜΙΛΑΜΕ; Ξεφυσάω. Ηρεμία, όλα θα πάνε καλά. Εξηγώ στη Μαρία τι έχει κάνει άθελα της. Κάτι που θα μπορούσε να είχε κάνει μόνο ο Μάνος ηθελημένα για να το συνδέσω με την  αρχή. 

Της λέω πως δεν θα τη συγχωρέσω ποτέ αλλά μετά της υπόσχομαι πως εντάξει, θα μας παντρέψει και ηρεμεί κι αυτή η δόλια.

Τι να κάνεις, ουδείς τέλειος.

Γυρίζω σπίτι με την ελπίδα το Τρολ να ήταν κακόβουλο και άσχετο Τρολ. Αλλά τελικά, ήταν ένα απολύτως συνειδητοποιημένο Τρολ.

Ο Τζον δείχνει να μας την έκανε έτσι άδοξα, στα τελευταία 4 λεπτά του τελευταίου επεισοδίου της πέμπτης σεζόν.

Πίνω 2 ποτήρια κρασί και σκέφτομαι πως αυτό ήταν το μεγαλύτερο και πιο άκυρο spoiler που έχω “φάει” ποτέ στη ζωή μου.

Μα δε με νοιάζει επειδή κανείς δεν μπορεί να μου κάνει spoiler σχετικά με το τί θα γίνει με τις διαπραγματεύσεις.

Στην υγειά μας ρε μάγκες δηλαδή, είτε με ευρώ, είτε με δραχμή, σκέφτομαι και το γράφω σε αυτό το κείμενο, σχεδόν μηχανικά.

Μαρία, οι παραπάνω γραμμές είναι αφιερωμένες σε σένα. Και τελικά, χαίρομαι. Γιατί αυτή η ιστορία έχει περισσότερο ενδιαφέρον από κάθε σενάριο που θα προβληθεί σε κάποια οθόνη σου μια μέρα. (Μεταξύ μας τώρα, μ@λ@κ@ς ξε-μ@λ@κ@ς, κάπου λυπήθηκα για τον Στάνις).

Υ.Γ. 1. Τζον Σνοου, ακόμα πιστεύουμε σε σένα

Υ.Γ. 2. Αλέξη Τσίπρα, ο χειμώνας έρχεται από τώρα αλλά οι Λύκοι δεν είναι σύμμαχοι σου στην πραγματική ζωή. Σε καταλαβαίνω. Αλλά πριν καβαλήσεις τον Δράκο και φύγεις, ρώτα τον λαό. Θα έχει καλές απαντήσεις πιστεύω.

Υ.Γ. 3. Το παραπάνω κείμενο είναι χιουμοριστικό και βασίζεται σε απολύτως πραγματικά γεγονότα. Προφανώς και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συνδέεται μια τηλεοπτική σειρά με τη σοβαρότητα των πολιτικών εξελίξεων, αλλά χρειαζόμαστε και λίγη μυθοπλασία για να προχωράμε.

*Ο Χρήστος Δεμέτης είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και ολοκλήρωσε το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών, “Πολιτισμικές Σπουδές και Ανθρώπινη Επικοινωνία”. Εργάστηκε στον Όμιλο του Πηγάσου. Από τον Μάιο του 2012 βρίσκεται στην 24 Media και αρθρογραφεί στο NEWS247.