Γαντζώνονται στην εξουσία και σαπίζουν. Μέχρι να πέσουν…

Στην πορεία του χρόνου υπάρχουν σημάδια που δείχνουν πώς κυβερνήσεις παίρνουν την κατηφόρα. Πώς τους παίρνουν από κάτω τα γεγονότα και τους σπρώχνουν προς το γκρεμό. Και πώς οι απέλπιδες προσπάθειες να φρενάρουν, πριν πέσουν, δεν φέρνουν αποτέλεσμα.

Έχουμε πάμπολλα τέτοια παραδείγματα από το παρελθόν. Στη δεύτερη θητεία τους κυβερνήσεις, ζαλισμένες από την αλαζονεία των δύο εκλογικών νικών, είχαν πιστέψει ότι ήταν άτρωτες. Ό,τι κι αν έκαναν (νόμιζαν ότι) δεν τους άγγιζε, ακόμα κι αν το εκλογικό σώμα τούς έστελνε ηχηρή προειδοποίηση.

Σε μια τέτοια κατάσταση βρίσκεται η σημερινή κυβέρνηση. Οδηγός της ήταν το 41%, από το οποίο «κρίθηκαν τα πάντα». Έτσι πίστευαν. Ώσπου άρχισαν να έρχονται οι προειδοποιήσεις.

Πρώτη και ηχηρή το 28% των ευρωεκλογών. Πριν κάν συμπληρώσουν ένα χρόνο, οι ψηφοφόροι είπαν στον Κυριάκο Μητσοτάκη στους υπουργούς του: «Παντοδυναμία τέλος, πάρτε τα μέτρα σας». Η προειδοποίηση αγνοήθηκε, νόμιζαν ότι «μπόρα είναι και θα περάσει».

Δεύτερη και διαρκής προειδοποίηση οι απανωτές δημοσκοπήσεις, που έδειχναν ότι το 28% δεν ήταν συγκυριακό. Μπορεί να έχει και παρακάτω. Και αυτό το αγνόησαν. Η κυβερνητική προπαγάνδα μετρούσε πόση διαφορά είχε το ποσοστό της ΝΔ από το αντίστοιχο του δεύτερου κόμματος. Αυτό ήταν (είναι ακόμη) το σωσίβιό τους: «Δεν έχουμε αντίπαλο». Ζούσαν (ζουν ακόμη) σε «εικονική πραγματικότητα», που τη είχαν μετατρέψει οι ίδιοι σε «πραγματική εικονικότητα». Οι πιο ρεαλιστές καταλαβαίνουν ποια είναι χειρότερη.

Τρίτη (και ανέλπιστη αυτή) προειδοποίηση τα προ μηνός συλλαλητήρια, η οργή για τα Τέμπη, που τους αποδιοργάνωσαν εντελώς. Πρώτα ήρθε το απολογητικό «σκύβω το κεφάλι» του πρωθυπουργού. Αλλά μετά ανέλαβαν τα πολιτικά μπουλντόγκ Μάκης και Άδωνης. Και τα μπουλντόγκ της μιντιακής προπαγάνδας, που αποτυπώνεται στη λέξη «πορτοσαλταδορισμός». Για να λοιδορήσουν, όλοι αυτοί, τους συγγενείς των θυμάτων. Και για να τρομοκρατήσουν με τα «πέφτουμε, έρχεται χάος».

Και μετά ήρθε το πόρισμα. Όχι κάποιου πραγματογνώμονα συγγενών, το επίσημο, κρατικού οργανισμού. Που διαλύει κάθε προπαγάνδα περί «ψεκασμένων» θεωριών. Που λέει  ότι, αν είχε εκτελεσθεί η περίφημη σύμβαση 717, το δυστύχημα δεν θα γινόταν και οι άνθρωποι θα ζούσαν. Που περιγράφει το «επιτελικό» χάος μετά τα δυστύχημα και τα εξαφάνιση κρίσιμων στοιχείων.  Όλα αυτά τα λέει κρατικός οργανισμός, όχι «ψεκασμένοι» ή «πληρωμένοι» εμπειρογνώμονες. Κόλαφος.

Η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός είχαν μια μεγάλη ευκαιρία μπροστά τους. Να αποδεχθούν τις ευθύνες (τις δικές τους, όχι τις «διαχρονικές»-έξι χρόνια κυβερνούν) και να καταφύγουν στη μόνη λύση που επιβάλλεται σε τέτοιες στιγμές: παραίτηση και εκλογές. Και το εκλογικό σώμα να δώσει τα λύση.

Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του νομίζουν ότι αγοράζουν χρόνο. Νομίζουν ότι θα τους σώσει κάποια «σιωπηλή πλειοψηφία». Πλανώνται. Ακόμα και οι «σιωπηλοί» φωνάζουν πια. Νομίζουν ότι θα τους σώσει η απουσία ισχυρού κόμματος της αντιπολίτευσης. Πλανώνται ξανά. Δεν θα τους σώσει ούτε αυτό.

Ο πρωθυπουργός έχει μια ακόμα- τελευταία- ευκαιρία σε λίγες μέρες, όταν θα του κάνουν πρόταση μομφής στη Βουλή. Να σηκωθεί και να πει 30 λέξεις: «Πήραμε το μήνυμα της 28ης Φεβρουαρίου. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη μας. Αποδεχόμαστε τη μομφή που μας κάνετε. Δεν χρειάζεται να γίνει καμία συζήτηση. Η κυβέρνηση και εγώ παραιτούμαστε αυτή τη στιγμή».

Αυτή είναι η ευκαιρία που έχουν ο Μητσοτάκης, οι υπουργοί και οι βουλευτές του. Αλλά δεν θα την αξιοποιήσουν.

Θα οχυρωθούν πίσω από την πλειοψηφία των 156.

Θα μείνουν γαντζωμένοι στις καρέκλες τους έως την τελευταία στιγμή.

Θα σαπίσουν μέσα στην εξουσία τους και θα πέσουν, όπως πέφτουν τα σαπισμένα φρούτα από τα δέντρα.

Θα πάνε έτσι έως το τέλος. Η αλαζονεία δεν τους επιτρέπει να δουν τι έγινε χτες σε όλη την Ελλάδα. Διότι δεν μπορούν να καταλάβουν αυτό που λέει η ρήση του  Άγγλου ποιητή Τζον Ντράιντεν: «Να φοβάσαι την οργή του υπομονετικού ανθρώπου»…