Πολλοί βασιλιάδες στην (δημοκρατική;) Ευρώπη

Από όλα όσα ειπώθηκαν τις τελευταίες ημέρες με αφορμή τον θάνατο και την κήδευση του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ, αξίζει να σταθεί κανείς στον (κεκαλυμμένο) θαυμασμό για τους – τόσους πολλούς- «γαλαζοαίματους» που επισκέφθηκαν την χώρα. Σε αυτό το στοιχείο άλλωστε βάσισε η κυβέρνηση πολλά από τα μέτρα ασφαλείας που έλαβε, καθώς και τον ταχύτατο καλλωπισμό του κτήματος του Τατοϊου, στον οποίο διέπρεψε η υπουργός Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη.

Γενικά – και ιδίως επί Ν.Δ- έχουμε συνηθίσει στην ιδέα να επισκέπτονται την χώρα βασιλείς από την Ευρώπη. Με βάση τα διεθνή πρωτόκολλα οι κυβερνήσεις μας τους υποδέχονται με τιμές αρχηγού κράτους. Ενίοτε μάλιστα (όπως στην περίπτωση των γλυπτών του Παρθενώνα) παρουσιάζονται και ως μεσολαβητές για σημαντικά διακρατικά θέματα.

Αν το καλοσκεφτεί όμως κανείς, διαπιστώνει ότι στον ευρωπαϊκό μας περίγυρο υπάρχουν πολλές …μοναρχίες: Δανία, Ισπανία, Σουηδία, Ολλανδία, Βέλγιο και άλλες. Δίχως να συνυπολογίσουμε την Βρετανία που μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν και αυτή μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πρόκειται μάλιστα για μοναρχίες συνταγματικά κατοχυρωμένες, σε κράτη που αποτελούν μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πάλι καλά δηλαδή που τα δύο ισχυρότερα μέλη της Ε.Ε, η Γερμανία και η Γαλλία, δεν έχουν βασιλιάδες. Αλλιώς θα μιλούσαμε για το κυρίαρχο ευρωπαϊκό καθεστώς.

Στην Ελλάδα -θεωρητικά -υπάρχει μια ευρύτερη πολιτική συμφωνία σε δύο θέματα: Στο ότι ο μοναρχικός θεσμός είναι παρωχημένος και στο ότι ο ενιαίος πολιτικά χώρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης διαπνέεται από δημοκρατικά ιδεώδη. Υπό το «φώς» όμως όσων προαναφέραμε αυτό μοιάζει κάπως αντιφατικό.

Πώς γίνεται σε ένα διακρατικό σχηματισμό που αναζητείται – υποτίθεται- η εμβάθυνση της δημοκρατίας, η μοναρχία να έχει τόσο ισχυρές ρίζες, που κανείς να μην διανοείται να συζητήσει σοβαρά την λήξη της; Η λεγόμενη «Γηραιά Ήπειρος» μοιάζει πολιτειακά αστεία σε σύγκριση ακόμη και με τον διατλαντικό «εταίρο» της, τις ΗΠΑ. Δηλαδή την χώρα που ο πρόεδρός της εκλέγεται από το 30 με 35% των κατοίκων της.

Μετά από όλα αυτά ίσως ακούγεται λογικό το να υπάρχουν νοσταλγοί της μοναρχίας και στην Ελλάδα. Αφού συμβαίνει σε όλη την πολιτισμένη Ευρώπη γιατί όχι κι εδώ; Έτσι αρκετοί από τους βουλευτές της Ν.Δ, που «φλερτάρουν» με αυτές τις ψήφους την προεκλογική χρονιά που διανύουμε, μπορούν να αισθανθούν πιο άνετα.

Από την άλλη πάλι, οι μοναρχίες της Δανίας, της Ολλανδίας, της Ισπανίας και της Αγγλίας αποτελούν φεουδαρχικά κατάλοιπα, που στην συνέχεια συμβόλισαν και ακόμη μνημονεύουν, το αποικιοκρατικό παρελθόν των χωρών αυτών. Καλύπτουν με χλιδή, γαλαζοαίματο κουτσουμπολιό και σκανδαλολογικά «ταμπλόιντ» την ματωμένη ουσία του. Ο ευρωπαίος «κυρ- Παντελής», μέσω της μοναρχίας αναθυμάται το «ένδοξα εκείνα χρόνια».

Κάπου εδώ όμως θα λυπήσουμε τους εγχώριους «νοσταλγούς», «συμπαθούντες» η «καλοβλέποντες» την μοναρχία. Η Ελλάδα, βλέπετε, υπήρξε είτε υποτελής, είτε αποικία εκείνους τους καιρούς. Ενίοτε βασιλευόμενη…

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις