Gëzuar! Σκέψεις για μια γιορτή στο Μέγαρο Μουσικής για την 110Η επέτειο της Αλβανικής ανεξαρτησίας

Χθες βράδυ, Τετάρτη 30 Νοέμβρη, βρέθηκα προσκεκλημένος στη δεξίωση που παρέθεσε η Αλβανική πρεσβεία στην Ελλάδα για την 110η επέτειο της ανεξαρτησίας της Αλβανίας. Από το 1997 που επισκέπτομαι συνεχώς την Αλβανία, περνάω εξαιρετικά και μαθαίνω διαρκώς πράγματα επιχειρώντας κάθε φορά να γνωρίσω καλύτερα τη χώρα και τους ανθρώπους της. Ενθαρρύνω μάλιστα, όσο μπορώ, και Έλληνες να το κάνουν. Κάπως έτσι, έχουν δημιουργηθεί σοβαροί δεσμοί, και προσωπικοί και πολιτικοί. Οι δεσμοί αυτοί ενισχύονται καθοριστικά από σχέσεις φιλίας που έχουν πλέον αναπτύξει με πολλούς απόφοιτους πρώην φοιτητές στο Πάντειο, παιδιά δεύτερης γενιάς με αλβανική καταγωγή και πλέον ελληνική ιθαγένεια.

Η εκδήλωση έγινε στο Μέγαρο Μουσικής. Ήταν μεγαλοπρεπής και καλαίσθητη. Είναι πολύ σημαντικό ένας λαός που στην Ελλάδα έχει περάσει πολύ δύσκολα χρόνια καταφρόνιας, κυρίως τη δεκαετία του ’90, να μπορεί πλέον σήμερα να γιορτάζει μια εθνική επέτειο με περηφάνια στην Αθήνα. Πριν 10 χρόνια, παραδείγματος χάρη, η αντίστοιχη γιορτή ήταν σαφώς χαμηλότερης ακτινοβολίας ενώ πριν από 20-25 χρόνια ούτε καν θα διανοούνταν να την πραγματοποιήσουν σε κεντρικό χώρο. Επομένως, μια τέτοια γιορτή, και μάλιστα στο Μέγαρο, είναι δείγμα προόδου για την οποία έχουμε λόγο να είμαστε χαρούμενοι ως ελληνική κοινωνία που περιλαμβάνει μια μεγάλη αλβανική κοινότητα. Η Αλβανική Πρεσβεία στην Αθήνα τα κατάφερε και μπράβο στην Πρέσβη της Αλβανίας στην Ελλάδα με την ομάδα της γι’ αυτό.

Λέω “με υπερηφάνεια” όμως και σκέφτομαι ότι τα όρια μιας καλώς νοούμενης εθνικής περηφάνιας από έναν τοξικό εθνικισμό δεν είναι στεγανά και συμβαίνει συχνά πολύς κόσμος να τα διαβαίνει χωρίς να τα καταλαβαίνει. Και δυστυχώς αυτό συμβαίνει κατά κόρον στην Αλβανία. Μόνο σε δύο ευρωπαϊκά κράτη έχω δει νεολαία να αφιονίζεται στα μπαράκια με εθνικιστικά τραγούδια: στη Σερβία και την Αλβανία. Την ίδια στιγμή, οι πιο σκληροί φυλετικοί μύθοι περί της καταγωγής των Αλβανών είναι ευρέως διαδεδομένοι σε βαθμό πανίσχυρο. Μύθοι που έχουν με την ιστορία, όση σχέση έχει η χημεία με την αλχημεία. Το ότι αυτός ο παροξυσμός μπορεί να εξηγείται από την πρόσφατη ιστορία της Αλβανίας, δεν σημαίνει ότι πρέπει να τον αποδεχθούμε ως αναγκαίο. Ειδάλλως, είναι σα να λέμε ότι οι κοινωνίες είναι καταδικασμένες να ζούνε σε αιώνια ανωριμότητα.

Και δυστυχώς βλέπω πολλούς Αλβανούς φίλους, να προσποιούνται ότι δεν τρέχει τίποτε. ‘Ή ότι «καταλαβαίνουν» ή, ακόμη χειρότερα, ότι όλα είναι επινοήσεις των κακών τρίτων. Τρέχει όμως… Καμία κοινωνία δεν ευνοήθηκε από τόσο συνομωσιολογικές και ανιστόρητες θεωρήσεις για τον εαυτό της, όσο «κακοί» κι αν είναι οι τρίτοι. Καμία, της Ελλάδας κατεξοχήν συμπεριλαμβανομένης. Παράδειγμα τρανό: η αλαζονική και νταηλίδικη συμπεριφορά της «ισχυρής Ελλάδας» της δεκαετίας του ΄90 προς τους αδύναμους προς Βορράν γείτονές της, ουδόλως την ισχυροποίησε. Αντιθέτως, μάλλον δυσκόλεψε περισσότερο τις διακρατικές σχέσεις σε ένα ασταθές γεωπολιτικό περιβάλλον και δημιούργησε μια εικόνα ενός ιδιωματικού ελληνικού εθνικισμού, που για ένα διάστημα κυριάρχησε στη Δύση: της Ελλάδας δηλαδή ως πρόβλημα. Αυτή η θεώρηση φυσικά συνεχίστηκε κατεξοχήν τη δεκαετία της κρίσης.

Ο αντίλογος εδώ όμως θα ήταν ο εξής: πώς προσδοκάει κανείς να μην κυριαρχεί μια τέτοια ιδεολογία στην Αλβανία, όταν μόλις σήμερα μαθαίνουμε ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός που θα επισκεφτεί τη γειτονική μας χώρα την άλλη βδομάδα (και πολύ καλά θα κάνει), θα συναντήσει τη μητέρα ενός ανθρώπου που πωρωμένος από το μίσος για την Αλβανία, πήρε το όπλο του πυροβολώντας πριν πέσει νεκρός από τα πυρά των αλβανικών ειδικών δυνάμεων. Αναφέρομαι φυσικά στην υπόθεση Κατσίφα. Για σκεφτείτε ένα λεπτό ένας Αλβανός εθνικιστής να έπαιρνε το όπλο του για να επιτεθεί σε άοπλους ανθρώπους κάπου στην Ελλάδα, η ελληνική αστυνομία να τον δολοφονούσε σε ένοπλη συμπλοκή και ο Αλβανός πρωθυπουργός όταν επισκέπτονταν την Ελλάδα, να πήγαινε να δει τη χαροκαμένη μητέρα του…

Δεν είναι πολύ προκλητικό;

Με λίγα λόγια, αν η κυβέρνηση μιας χώρας που είναι κατά τεκμήριο ωριμότερη λόγω ιστορικής διαδρομής (και όχι φυσικά λόγω φυλετικού DNA) από την Αλβανία ολισθαίνει σε τέτοιες απερισκεψίες εν έτει 2022, μήπως θα πρέπει να είμαστε κάπως πιο ανεκτικοί με την Αλβανία, που βρίσκεται ακόμη στα πρώτα βήματα εδραίωσης μιας στοιχειώδους συνταγματικής δημοκρατίας;

Τα γράφω αυτά με την ελπίδα ο Έλληνας πρωθυπουργός να μην κάνει κάτι τόσο άφρον όταν θα επισκεφτεί την Αλβανία. Τα γράφω όμως και γενικά διότι τελικά αν βλέπεις μόνο τον εθνικισμό του γείτονα και τον δικό σου τον κάνεις γαργάρα, τότε μάλλον κάτι δεν πάει καλά. Και αυτό ισχύει συστηματικά και εδώ, αλλά και στην Αλβανία περισσότερο.

Για τον λόγο αυτόν, η καλύτερη στιγμή στην δεξίωση της Αλβανικής Πρεσβείας στο Μέγαρο ήταν όταν ανέβηκε στη σκηνή η Γλυκερία και τραγούδησε αλβανικά και αρβανίτικα τραγούδια από Κάτω Ιταλία μαζί με έναν από τους καλύτερους Αλβανούς μουσικούς στην Ελλάδα, τον Ντάσο Κούρτι.

Η φοβερή αυτή τραγουδίστρια, στα εβδομήντα της πλέον, δίδαξε χθες στο Μέγαρο πώς, καμιά φορά, η μουσική μπορεί να είναι πολύ ισχυρό αντίσωμα σε όλες τις τοξικές ιδεολογίες που βυθίζουν τις κοινωνίες στην ανωριμότητα και την προκατάληψη.

Με αυτές τις σύντομες σκέψεις, «εις υγείαν» λοιπόν για την 110η επέτειο της Αλβανικής ανεξαρτησίας. Gëzuar, που λένε οι φίλοι μας!

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις