Για ένα όνομα, ρε γαμώτο: Υπεκφυγές και αυταπάτες του Νίκου Ανδρουλάκη

Πολύς ντόρος γίνεται εδώ και καιρό για το όνομα που(πρέπει να) έχει το τρίτο κόμμα της Βουλής: Κίνημα Αλλαγής(σκέτο), όπως το άφησε η Φώφη Γεννηματά ή ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής, όπως το προτιμά ο διάδοχός της Νίκος Ανδρουλάκης;

Το «πρόβλημα» λύθηκε από τους ψηφοφόρους. Αν και ουσιαστικό πρόβλημα δεν υπήρχε, διότι το όνομα δεν αποτελεί πρόβλημα. Ο κ. Ανδρουλάκης δεν πρέπει να έχει αυταπάτες.

Πρώτον, το κόμμα αυτό ως ΠΑΣΟΚ κυριάρχησε από το 1981 έως το 2009. Και ως ΠΑΣΟΚ κινδύνεψε να εξαφανιστεί το 2015. Επομένως, το χτεσινό «δημοψήφισμα» ήταν αχρείαστο. Η επιστροφή στο όνομα ΠΑΣΟΚ συγκινεί τους παλαιότερους ψηφοφόρους, αλλά δεν λέει κάτι στους νέους. Κι ένα κόμμα δεν μπορεί να ζει μόνο με τις αναμνήσεις.

Ο κ. Ανδρουλάκης, αν ήθελε να πρωτοτυπήσει, θα επέλεγε ένα άλλο, τρίτο, όνομα. Αλλωστε, ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1974 επέλεξε το (νέο όνομα) ΠΑΣΟΚ και όχι το (παλιό) Ενωση Κέντρου του πατέρα του. Eίναι, λοιπόν, αυταπάτη να πιστεύει ο νέος αρχηγός ότι το όνομα αποτελεί μεγάλο ατού για το κόμμα του.

Δεύτερον, πραγματικό πρόβλημα είναι η «ταυτότητα» του κόμματος. Μετά το 2009 το κόμμα αυτό έχασε και τους ψηφοφόρους και την ψυχή του. Η συνεργασία του (στην κυβέρνηση Σαμαρά) με τον παραδοσιακό αντίπαλό του, τη ΝΔ, τού έχει αφήσει βαθιές πληγές.

Στο εσωτερικό του υπάρχει διχασμός, καθώς ένα κομμάτι του (το εξέφρασε στις εσωκομματικές εκλογές ο Ανδρέας Λοβέρδος) διακατέχεται ακόμα από το αντι-ΣΥΡΙΖΑ σύνδρομο και κλείνει το μάτι σε μια νέα συνεργασία με τη ΝΔ, αν δεν βγει αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές. Ο κ. Ανδρουλάκης προσπαθεί να ισορροπήσει με τη μέθοδο του «ούτε ούτε», αποκλείοντας συνεργασία και με τη ΝΔ και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, είναι αυταπάτη να πιστεύει ότι έτσι θα λύσει το πρόβλημα που υπάρχει. Αυτό λύνεται μόνο αν το κόμμα αποκτήσει δική του, καθαρή, ταυτότητα και δεν θα ετεροπροσδιορίζεται.

Τρίτον, το πιο μεγάλο πρόβλημα θα ανακύψει την επομένη των εκλογών, αν οι ψηφοφόροι δεν επιλέξουν να δώσουν αυτοδυναμία στο πρώτο κόμμα. Τότε είναι πιθανόν ο σχηματισμός κυβέρνησης να εξαρτάται από το τρίτο κόμμα, δηλαδή από το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Και τότε ο κ. Ανδρουλάκης δεν θα μπορεί να λέει «ούτε με τον έναν ούτε με τον άλλον».

Αν πρώτο κόμμα είναι η ΝΔ, αλλά χωρίς αυτοδυναμία, το ΠΑΣΟΚ θα επιστρέψει στο 2012. Ο κ. Ανδρουλάκης θα δεχτεί αφόρητες πιέσεις (από επιχειρηματικά και μιντιακά συμφέροντα, που σήμερα τον «χαϊδεύουν»), με βασικό επιχείρημα «να μην αφήσει τη χώρα ακυβέρνητη». Αν αρνηθεί, θα δεχτεί σφοδρές επιθέσεις. Αν δεχτεί να στηρίξει κυβέρνηση της ΝΔ (συμμετέχοντας ή όχι σ’αυτήν), τότε θα επαναλάβει το λάθος του 2012, που το οδήγησε στην εκλογική καταστροφή. Ούτε ψύλλος στον κόρφο του…

Αν πρώτο κόμμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, θεωρητικά ο κ. Ανδρουλάκης θα έχει μικρότερο δίλημμα, εφόσον ισχύει η δήλωσή του ότι στόχος του είναι να σχηματιστεί «σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση». Αλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ «παρακολουθεί» από κοντά τους ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες και ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα έχει καμιά αντίρρηση να συμφωνήσει σε κυβερνητικό πρόγραμμα με σοσιαλδημοκρατικά χαρακτηριστικά. Φυσικά, σε αυτήν την περίπτωση, η αντι-ΣΥΡΙΖΑ συνιστώσα του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ θα αντιδράσει. Ούτε σ’ αυτό πρέπει να έχει αυταπάτες ο κ. Ανδρουλάκης.

Συμπέρασμα: Μακάρι το όνομα να ήταν το σημαντικότερο πρόβλημα για τον κ. Ανδρουλάκη. Δεν είναι. Τα άλλα, τα δύσκολα, είναι μπροστά του. Και δεν θα τα αντιμετωπίσει με υπεκφυγές και συνεχείς ασκήσεις ισορροπίας.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις