Για πόσο ακόμα η Κυβέρνηση θα παίρνει ρεβάνς;

Στην υπόθεση Λιγνάδη επιβεβαιώθηκε αυτό που ξέρουμε εδώ και δεκαετίες: η ευθιξία έχει αποσυρθεί στην ομορφότερη χώρα του κόσμου για να πεθάνει. Δεν απαντήθηκαν άλλωστε και τα ερωτήματα όσο κι αν τέθηκαν πιεστικά, η δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας (ή/κι εκείνη της συγκάλυψης) και η αντικοινωνική υπεράσπιση του κατηγορούμενου μετέτρεψαν την υπόθεση σε σόου ομοφοβίας και συντηρητισμού αποπροσανατολίζοντας την κουβέντα περί πολιτικής ευθύνης.

Ήρθε άλλωστε και η υπόθεση Κουφοντίνα να τη διαδεχθεί ορμητικά στο κέντρο της επικαιρότητας. Επαναλάβαμε τη δίκη της 17Ν (κι ας έχει πάρει απόφαση το δικαστήριο πριν 17 χρόνια), σχολιάσαμε παρελκυστικά ερωτήματα παρελκυστικών δημοσκοπήσεων, ανιστόρητα «γεννηθήκαμε 17 Νοέμβρη», διχαστήκαμε ακόμα περισσότερο στα σόσιαλ μίντια επαναφέροντας όλο το διαθέσιμο εμφυλιοπολεμικό οπλοστάσιο. Μπορεί να μπαίνουμε σήμερα στην 60η ημέρα απεργίας πείνας του -καταδικασμένου σε ισόβια για 11 δολοφονίες- κρατούμενου, όμως κάθε στιγμή που περνάει απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από τον πυρήνα της υπόθεσης που, σε ένα κράτος δικαίου, δεν μπορεί να είναι άλλος από το ότι δε γίνεται να «μείνουμε Ευρώπη» κουβαλώντας ως κοινωνία το στίγμα του πρώτου νεκρού απεργού πείνας του 21ου αιώνα.

Είδαμε, μόνο την τελευταία εβδομάδα, να τρώνε στοχευμένο ξύλο φωτορεπόρτερ, δημοσιογράφοι και δικηγόροι σε πορείες (οι τελευταίοι μάλιστα με κερασάκι μερικούς χαιρετισμούς στη μαμά τους). Να κατεβαίνουν, ύστερα από υπερωρίες μαζικών reports, αναρτήσεις από το Facebook που προσπαθούν να δώσουν μια διαφορετική οπτική στα γεγονότα, συγκριτικά με την συνταρακτική μονοχρωμία των ΜΜΕ. Να δημοσιεύονται έρευνες στην τηλεόραση με μια νέα φουρνιά greek statistics, από εκείνα που το 29.2% που κρίνει αρνητικά την κυβερνητική διαχείριση της πανδημίας απεικονίζεται διαγραμματικά μικρότερο του 28.8% που την κρινει θετικά.

Και φτάσαμε στο κρεσέντο του τελευταίου τριημέρου, έχοντας χάσει τον λογαριασμό σε ποιο lockdown βρισκόμαστε (να, ένα ωραίο ερώτημα για δημοσκόπηση!) με τα μέτρα να γίνονται όλο και πιο αυστηρά, όλο και πιο αναποτελεσματικά. Δυστυχως, όλο και πιο αναξιόπιστα για μεγάλη μερίδα της εξαντλημένης κοινωνίας. Η απάντηση του ελληνικού κράτους; Αστυνομικά ντου σε πλατείες, αστυνομικό ντου σε λαϊκή αγορά, αστυνομική αυθαιρεσία σε κοινή θέα. Σε Κάτω Χαλάνδρι και Νέα Σμύρνη, καθωσπρέπει μεσοαστικά προάστια, χωρίς αφηγήσεις για Εξάρχεια, «άβατα», «ιπτάμενους αναρχικούς». Το παραμύθι που διακινήθηκε χθες σε χρόνο DT περί «ενέδρας αντιεξουσιαστών» δεν έχει δράκο, όσο κι αν δουλεύουν υπερωρίες οι Μπαλάσκες στα κανάλια. Κι αν έχει, κάνει πετάλι σε ποδήλατο με βοηθητικές, σαν τα παιδάκια στην πλατεία της Νέας Σμύρνης που ήταν ότι κοντινότερο σε απειλή στα αφιονισμένα όργανα της τάξης.

«Γιορτάσαμε» τον έναν χρόνο από τη εμφάνιση της πανδημίας στη χώρα μας, ετοιμαζόμαστε να «γιορτάσουμε» και την πρώτη επέτειο του πρώτου lockdown. Είμαστε πέρα από τα όρια, παρά το εμβολιαστικό φως στην άκρη του τούνελ. Κι έχουμε να αντιμετωπίσουμε, καθημερινά πια, μια κυβέρνηση που δεν κάνει τίποτα για την καταλλαγή. Για να εγγυηθεί το μίνιμουμ κοινωνικής ειρήνης σε μια τόσο δύσκολη περίσταση. Αντίθετα, έχει εγκλωβιστεί και η ίδια στο σπιράλ της εμμονής της να δείξει ότι «τα κόζια άλλαξαν». Αξιοποιώντας το εντυπωσιακό 39.85% που πήρε τον Ιούλιο του 2019, όχι για να ηγηθεί 11 εκατομμυρίων Ελλήνων, αλλά για να επιβάλλει μια «νέα ηγεμονία». Για να πάρει τη ρεβάνς λες και απείχε δεκαετίες από την εξουσία.

Γιατί όλες οι ιστορίες που διχάζουν τις τελευταίες εβδομάδες είναι ιστορίες ρεβάνς.

Ο Δημήτρης Λιγνάδης δε θα γινόταν χωρίς background check παντοδύναμος καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού και κάτι σαν «εθνικός καλλιτέχνης» που το πρωθυπουργικό ζεύγος βλέπει από κοντά να γονατίζει φιλώντας τον Παρθενώνα, αν δεν είχε προσφέρει τον εαυτό του ως κάποιον που πολεμά την «θολοκουλτουριάρα Αριστερά του πολιτισμού», ονομάζει σκηνή του REX «Ελένη Παπαδάκη» και γράφει μέχρι και κείμενο ενάντια στη Συμφωνία των Πρεσπών.

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας θα πέθαινε ξεχασμένος μαζί με τις ιδέες του σε κάποιο κελί (έχοντας μάλιστα αξιοποιήσει τα δικαιώματα που του προσφέρει η αστική δημοκρατία που δολοφονικά αρνήθηκε), αν δεν τον επανέφερε στο προσκήνιο μια εντελώς φωτογραφική διάταξη μαζί με την απόλυτη προθυμία της ΓΓ Αντεγκληματικής Πολιτικής, Σοφίας Νικολάου, να μην εφαρμόσει το νόμο. Η Αστυνομία, ναι αυτή η αστυνομία που λειτουργεί με όρους συμμορίας όπως βλέπουμε τις τελευταίες μέρες, δε θα έμπαινε στα Πανεπιστήμια επειδή η κυρία Κεραμέως έδωσε τα κλειδιά των ΑΕΙ στον κύριο Χρυσοχοϊδη. Ο ίδιος ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη δε θα είχε αναλωθεί σε μια βεντέτα «Νόμου και Τάξης», αλλά θα κοίταζε και λίγο το πάνδημο αίτημα αυτοκάθαρσης της αστυνομίας που έχει αποχαλινωθεί επί των ημερών του. Οι άνθρωποι του πολιτισμού δε θα αντιμετωπίζονταν περίπου ως παρίες, επειδή τους έχει φορτωθεί ένα ιδεολογικό πρόσημο και «τα παίρνουν μαύρα», όπως έλεγε το περασμένο καλοκαίρι η κυρία Μενδώνη. Το κατάπτυστο νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις θα είχε γίνει αντικείμενο μεγαλύτερης δημόσιας διαβούλευσης και, τέλος, η πανδημία δε θα ήταν υγειονομικό πρόσχημα αυταρχισμού όπως π.χ. συνέβη με τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας στις 17/11 ή στις 6/12.

Η ΝΔ έχει απέναντί της μια άχρωμη, άοσμη, και σίγουρα όχι προγραμματική, αντιπολίτευση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Έχει μια άνευ προηγουμένου μιντιακή υπεροπλία. Μια δημοσκοπική υπεροχή που, απ’ όσο ξέρουμε, δεν την πιέζει. Με την επιτυχημένη αντίδραση στο πρώτο κύμα, έμοιαζε να παίζει χωρίς αντίπαλο. Κι αντί να αξιοποιήσει τη συναίνεση, έχει βουλιάξει στην ιδεοληψία της, χάνοντας τον έλεγχο. Χρησιμοποιώντας πια την βία ως επικοινωνία, απευθυνόμενη στα πολιτικά αντανακλαστικά μόνο όσων είναι στα δεξιά της, προκαλώντας σε μια πιεσμένη κοινωνία πρωτοφανή ασφυξία.

Τα ξεμπερδέματα ήδη δεν είναι καλά…

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις