Η υποκλοπή του διεθνούς κύρους του Μητσοτάκη

Το άρθρο του Αλεξάντερ Κλαπ στους New York Times σχετικά με το σκάνδαλο των υποκλοπών, προκάλεσε πολιτική τρικυμία κι έγινε κεντρικό θέμα στην ειδησεογραφία.

Για την ακρίβεια, έγινε κεντρικό θέμα στα αντιπολιτευόμενα sites και τα social media γιατί τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ (ιδιαίτερα τα κανάλια) αποφεύγουν τις «δυσάρεστες» ειδήσεις για το Μαξίμου.

Το άρθρο με τίτλο «Η σήψη στην καρδιά της Ελλάδας είναι πλέον φανερή σε όλους» δεν έγραφε ούτε κάτι ριζοσπαστικό ούτε κάτι που δεν έχει γίνει αντικείμενο συζήτησης για το σκάνδαλο των υποκλοπών. Ο πυρήνας του ήταν η ανακολουθία μεταξύ των υποσχέσεων του Κυριάκου Μητσοτάκη για ένα νέο ξεκίνημα του ελληνικού κράτους με την πολιτεία του ως πρωθυπουργού. Στην Ελλάδα του 2022 η διαφθορά καλά κρατεί, αν δεν έχει χειροτερεύσει κιόλας.

Η δολοφονία χαρακτήρα

Η αρχική αντίδραση του (παρα)κυβερνητικού προπαγανδιστικού μηχανισμού ήταν η αναμενόμενη. Στην αρχή σιωπή, στη συνέχεια η «επισήμανση» ότι πρόκειται για άρθρο γνώμης «φιλοξενούμενου» συντάκτη (λες και ο οποιοσδήποτε μπορεί να γράψει τη γνώμη του στους New York Times…), στη συνέχεια διακίνηση του fake news ότι πρόκειται για… πληρωμένη καταχώριση, και, τέλος, η «δολοφονία χαρακτήρα» του Αλεξάντερ Κλαπ, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ καταγγέλθηκε ως πρόσωπο που στρέφεται εναντίον της Ελλάδας.

Η στοχοποίηση των δημοσιογράφων διεθνών Μέσων από τον (παρα)κυβερνητικό προπαγανδιστικό μηχανισμό έχει πάρει τις διαστάσεις ενδημικού φαινομένου. Πριν τον Κλαπ είχαν στοχοποιηθεί από τη γνωστή στρατιά των φιλοκυβερνητικών τρολ η Νεκτάρια Σταμούλη του Politico, ο Γιώργος Χρηστίδης του Spiegel, η Ολλανδή δημοσιογράφος Ίνγκεμποργκ Μπρίγκελ (have you been to Samos?), οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα, καθώς και το σύνολο των δημοσιογράφων που κάνουν ρεπορτάζ στον Έβρο για το προσφυγικό. Το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούν τα (παρα)κυβερνητικά τρολ για να απαξιώσουν τους ρεπόρτερ, θυμίζουν την προπαγάνδα αυταρχικού αραβικού καθεστώτος: «ύποπτοι», «χρηματοδοτούμενοι», «αναξιόπιστοι», «αντεθνικοί».

Αυταρχικός καθεστωτισμός

Ασφαλώς αυτές οι διαδικτυακές «δολοφονίες χαρακτήρων» απευθύνονται αποκλειστικά στους φανατισμένους και τους αφελείς. Πρόκειται για σπασμωδική τακτική μειωμένης πειστικότητας. Κανείς εχέφρων άνθρωπος δεν μπορεί να πιστέψει ότι οι New York Times έχουν κάποια εμμονή με τον κ. Μητσοτάκη ή γίνονται φορείς της προπαγάνδας της αντιπολίτευσης.

Η απαξιωτική και συκοφαντική αντιμετώπιση της κριτικής δημοσιογραφίας αναδεικνύει με ενάργεια τον καθεστωτικό αυταρχισμό και την αντιδημοκρατική δυσανεξία του «συστήματος Μητσοτάκη»∙ ενός συστήματος που επιχειρεί να καλύψει με εκκωφαντικό επικοινωνιακό θόρυβο όποια φωνή δεν θέλγεται από τους πειρασμούς της εξουσίας∙ ενός συστήματος που μετακινείται συνεχώς δεξιότερα και βρίσκει στον Φαήλο Κρανιδιώτη τον προνομιακό σύμμαχό του.

Η μεγάλη ανατροπή

Στη σπασμωδική και αυταρχική αντιμετώπιση της κριτικής των διεθνών ΜΜΕ διακρίνουμε επίσης τον (μεγάλο) εκνευρισμό του «συστήματος Μητσοτάκη» από την καταρράκωση της διεθνούς εικόνας της κυβέρνησης και προσωπικά του πρωθυπουργού. Ο κ. Μητσοτάκης τον Σεπτέμβριο του 2019 δήλωνε ότι θέλει να πάψει η Ελλάδα να αποτελεί το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, ενώ τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους υποστήριζε ότι η κυβέρνησή του αναβάθμιζε το διεθνές κύρος της χώρας.

Τα πρώτα δυόμισι χρόνια της διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας είδαμε μια σειρά θετικών και πολύ θετικών άρθρων στον διεθνή Τύπο. Θυμίζουμε ότι το περιοδικό Monocle τον Νοέμβριο του 2020 έκανε πρωτοσέλιδο την Ελλάδα κατατάσσοντάς τη στις «πρωταθλήτριες της soft power». Οι δε New York Times τον Μάιο της ίδιας χρονιάς χαρακτήριζαν την Ελλάδα χώρα-έκπληξη και υποστήριζαν ότι ο κ. Μητσοτάκης είναι ένας από τους ηγέτες που ξεχώρισαν στην πανδημία. Ασφαλώς στη φιλοτέχνηση αυτή της ωραίας εικόνας της κυβέρνησης συνέβαλαν εταιρίες lobbying όπως η Edelman. Ωστόσο, τα θετικά δημοσιεύματα αντανακλούσαν την εικόνα που αποκόμιζαν οι ξένοι δημοσιογράφοι από τα ελληνικά πολιτικά πράγματα.

Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσουμε αφού δεν έχει περάσει πολύς καιρός, ότι οι ίδιοι που απαξιώνουν σήμερα τα διεθνή ΜΜΕ, τότε πανηγύριζαν ως εθνικό θρίαμβο κάθε θετικό δημοσίευμά τους.

Τα pushbacks και οι υποκλοπές

Η εικόνα της κυβέρνησης άρχισε να θολώνει με το προσφυγικό. Τα ρεπορτάζ των διεθνών ΜΜΕ για τα παράνομα pushbacks στα σύνορα ήταν τόσο πολλά και τόσο τεκμηριωμένα, ώστε οι κυβερνητικές διαψεύσεις να μην βρίσκουν ευήκοον ους στην Ευρώπη. Η εικόνα που δημιουργήθηκε, ήταν ότι η κυβέρνηση όχι μόνο καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά ψεύδεται ανερυθρίαστα.

Στη ανατροπή της διεθνούς εικόνα της κυβέρνησης έπαιξε επίσης ρόλο ο έλεγχος της Ενημέρωσης, η έκταση του οποίου απαντάται μόνο σε χώρες, όπως η Ουγγαρία. Σημείο καμπής όμως είναι το σκάνδαλο των υποκλοπών. Μετά την αποκάλυψή του, όλα τα διεθνή Μέσα δημοσιεύουν αρνητικά ρεπορτάζ για την κυβέρνηση. Ρεπορτάζ που καταρρακώνουν τη διεθνή εικόνα του πρωθυπουργού.

• Στις 3 Αυγούστου το Reuters έχει εκτενές ρεπορτάζ για την ομολογία του διοικητή της ΕΥΠ, Παναγιώτη Κοντολέοντα, ότι υποκλέπτονταν οι συνομιλίες του Θανάση Κουκάκη. Την είδηση δεν την είχαν δημοσιεύσει τα περισσότερα ελληνικά ΜΜΕ.
• Στις 7 Αυγούστου ο Guardian μιλάει για σκάνδαλο που θυμίζει τις μέρες της δικτατορίας.
• Στις 8 Αυγούστου το Politico αναφερόμενο και στις υποκλοπές, δημοσιεύει ρεπορτάζ με τίτλο «Πώς η Ελλάδα κατάντησε να είναι η χειρότερη χώρα της Ευρώπης σε ό,τι αφορά την ελευθερία του Τύπου».
• Στις 8 Αυγούστου η Monde μιλάει για ελληνικό Γουότεργκεϊτ και Κυριάκος-γκέιτ.
• Στις 12 Αυγούστου οι New York Times κάνουν λόγο για σκάνδαλο που απηχεί τις σκοτεινές μέρες της δικτατορίας. Το ρεπορτάζ υπογράφουν οι Τζέισον Χόροβιτς και Νίκη Κιτσαντώνη -δεν είναι δηλαδή μόνο ο Κλαπ…
• Στις 15 Αυγούστου το Wired μιλάει για ευρωπαϊκό Γουότεργκεϊτ σε εκτενές ρεπορτάζ για το σκάνδαλο.
• Στις 22 Αυγούστου επανέρχονται οι New York Times με το άρθρο του Κλαπ.

Γιατί τόσος ντόρος;

Γιατί όμως τόσος ντόρος; Είναι πιθανό ότι η αλαζονεία και η (πολιτική) «μοναχοφαγία» του συστήματος Μητσοτάκη να δημιουργούν αντιδράσεις στο εξωτερικό όπως ακριβώς το κάνουν στο εσωτερικό. Ωστόσο, η βασική αιτία είναι άλλη. Ένα σκάνδαλο υποκλοπών σε βάρος πολιτικών και δημοσιογράφων συνιστά την κατεξοχήν μεγάλη είδηση για οποιοδήποτε ΜΜΕ -εκτός αν κάνουν αρχισυνταξία τα… τρολ του Twitter. Πόσο μάλλον που το σκάνδαλο είναι διεθνές, αφού το κακόβουλο λογισμικό Predator έχει χρησιμοποιηθεί και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Την ίδια στιγμή οι δικαιολογίες της κυβέρνησης δεν μπορούν να σταθούν λογικά. Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι δεν ήταν η κυβέρνηση που παρακολουθούσε τον κ. Ανδρουλάκη παραμονές των εκλογών στο ΚΙΝΑΛ; Σίγουρα όχι οι δημοσιογράφοι των διεθνών ΜΜΕ.