Ο πολέμαρχος Πολάκης και οι κλαγγές στον δύσβατο δρόμο της επανάκαμψης

Δύο πρόσφατες επιλογές του Τσίπρα-η συνάντηση με τον Στουρνάρα και το ράπισμα στον Πολάκη-αποκαλύπτουν σοβαρότητα και σθένος υπεύθυνης ηγεσίας που φιλοδοξεί να επανακάμψει στην εξουσία.

Υπήρχαν δικαιολογημένες ενστάσεις και δυσαρέσκεια για την συμπεριφορά του κεντρικού τραπεζίτη έναντι των κυβερνήσεων του ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως ο Τσίπρας τις άφησε πίσω. Ζήτησε τη συνάντηση δίνοντας το στίγμα θεσμικής προσήλωσης και καλών προθέσεων για ανέφελη και δημιουργική συνύπαρξη με τον κ.Στουρνάρα επ΄ωφελεία της χώρας, αν κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ.

Οσο για τον Πολάκη που πήρε ψηλά τον αμανέ, το πλήγμα της Κουμουνδούρου ήταν καίριο, κόβοντας τον βήχα και στον ίδιο και σε επίδοξους μιμητές. Ηδη ο λογάς της Κρήτης βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση παρά την κυβίστηση:

Αν δεν περιληφθεί ο εκλεκτός του στο ψηφοδέλτιο Χανίων, υποχρεούται να κάνει πράξη την απειλή του. Να μην μετάσχει στις εκλογές για λόγους προσωπικής αξιοπρέπειας την οποία συχνά επικαλείται. Αλλιώς, θα καταστεί καταγέλαστος.

Μια στάση εδώ. Ο Πολάκης διαθέτει θετικά στοιχεία. Καλός επιστήμονας(γιατρός), θαρραλέος πολιτικός που δεν μασάει τα λόγια του και πανθομολογουμένως έντιμος.

Πάσχει όμως από ένα ούτως ειπείν συγκρουσιακό σύνδρομο. Δεν βλέπει αντιπάλους. Βλέπει εχθρούς. Ακόμη και εσωκομματικούς. Δεν διακρίνει ούτε αισθάνεται τις αποχρώσεις. Γι’ αυτόν υπάρχει μονάχα άσπρο και μαύρο.

Θιασώτης του απόλυτου και υπερφίαλος κομιστής του νομιζόμενου δίκιου, κραδαίνει το σπαθί του Μεγαλέξανδρου μπροστά στους γόρδιους δεσμούς της πολύπλοκης καθημερινότητας.

Ποζάρει καθαρτήριος άγγελος και παραδίδει στο πεινασμένο κομματικό ακροατήριο έναν πολτό καλών προθέσεων, αφιονισμένου καταγγελτισμού και δήθεν χειροπιαστού ριζοσπαστισμού και τον σερβίρει ως εύγευστο έδεσμα.

Ευεξήγητη επομένως η απήχησή του στο εντός των τειχών φανατισμένο κοινό και αναπόφευκτη η αλαζονεία του Πολάκη. Που, όπως προελέχθη, έχει πάρει ψηλά τον αμανέ και νομίζει ότι σχεδόν συγκατοικεί με τον Τσίπρα στον Ολυμπο.

Τα κόμματα χρειάζονται πολεμιστές όπως ο Πολάκης. Τους χρειάζονται όμως για έναν ειδικό σκοπό: να συγκινούν και να ενθουσιάζουν τους πεπεισμένους ψηφοφόρους και να τους κρατούν σε αγωνιστική εγρήγορση.

Αν λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κατά νού να συντηρήσει το υψηλό ποσοστό των τελευταίων εκλογών, χωρίς φιλοδοξία για αύξηση του ποσοστού αυτού, τότε ο Πολάκης και οι πολεμικές τρομπέτες του είναι ο,τι πρέπει.

Όμως εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Οι αναπόφευκτες απώλειες λόγω του κυβερνητικού παρελθόντος-απώλειες προς το ΠΑΣΟΚ και προς την άλλη Αριστερά- δημιουργούν την άμεση ανάγκη να καλυφθεί το ποσοστό που λείπει(κάπου 5 με 6%) και, φυσικά, να ξεπεραστεί η σπουδαία επίδοση του 2019, αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στόχο την πρωτιά, όπως λέει.

Αυτό που απαιτείται, επομένως, είναι η αναζήτηση προβληματισμένου και μετριοπαθούς ακροατηρίου, το οποίο δεν ενθουσιάζεται από σαλπίσματα και έμπυρες διακηρύξεις, δεν συγκινείται από ταξίματα και μεταξωτές υποσχέσεις, αλλά θέλει ν΄ακούσει συγκροτημένο, υπεύθυνο λόγο και συγκεκριμένο Σχέδιο για τη χώρα.

Το ακροατήριο αυτό αδιαφορεί για τις σπαθιές και τα πολεμικά κελεύσματα τύπου Πολάκη. Κι έτσι, μοιραία, η συμπεριφορά αυτή, η δήθεν εγερτήρια, δεν προβληματίζει απλώς, αλλά απωθεί μια κρίσιμη «κοινότητα» πολιτών-ψηφοφόρων.

Πρόκειται για τους λεγόμενους κεντρώους. Με βασικά χαρακτηριστικά την αντιδεξιά τάση και τον προοδευτικό προσανατολισμό, αλλά και την προσδοκία να κυβερνηθεί η χώρα από ικανούς και έντιμους διαχειριστές, οι οποίοι θα θέσουν τα θεμέλια για τις βαθμηδόν τομές και ριζοσπαστικές επιλογές που έχει ανάγκη η κοινωνία.

Και ιδού το παράδοξο: παρά το γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότης των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά( πως αλλιώς έφτασε από το 3% στα τριαντάρια;), υπάρχουν στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης που θεωρούν… ιδεολογική υποχώρηση κάθε προσπάθεια με στόχο την προσέλκυση ψηφοφόρων από το συγκεκριμένο ακροατήριο.

Αφες αυτοίς, θα έλεγε κανείς. Και με το δίκιο του. Όμως κάπως έτσι-με κλαγγές και γιουρούσια, με υπερβολές και ποικίλες ιδεοληψίες- δυσχεραίνεται ο δρόμος της επανάκαμψης του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, καθώς πέραν των δικών του αρνητικών βρίσκεται αντιμέτωπος με αρματωμένες μιντιακές μεραρχίες, απολύτως εχθρικές, που δεν ορρωδούν προ ουδενός.

Επιμύθιον: Ισως όφειλε ο Τσίπρας να έχει προ πολλού προσγειώσει τον Πολάκη, να αντιμετωπίσει έγκαιρα ιδεοληψίες που στοιχίζουν (π.χ. για το προσφυγικό/μεταναστευτικό) και να κόψει μαχαίρι τις υπερβολές ορισμένων στελεχών του(π.χ. περι αρίστων και…Αρίων).

Ταυτόχρονα θα ήταν απολύτως ενισχυτικό της αξιοπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ να διαγράψει το προσφιλές τροπάριο περί εξαναγκασμού από το Μνημόνιο σχετικά με οδυνηρές κυβερνητικές επιλογές(θα μπορούσε να μην το δεχθεί, όπως έκαναν αυτοί που έφυγαν), να ασκεί στιβαρή και επιθετική αντιπολίτευση σε κρίσιμους τομείς(διάτρητο σε πολλά πεδία το «επιτελικό κράτος» του Μητσοτάκη) και να προβάλει την κεκτημένη κυβερνητική εμπειρία ως εχέγγυο χρηστής και αποτελεσματικής διακυβέρνησης, μαζί με συγκεκριμένο Σχέδιο κυρίως για την παραγωγική πτυχή της Οικονομίας.

Τι έγινε από όλα αυτά, τι υποτιμήθηκε και τι αγνοήθηκε, θα φανεί στο χειροκρότημα. Η 9^η Απριλίου είναι κοντά.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις