Γιατί η άποψη του Σερβετάλη για τις αμβλώσεις δεν έχει καμία σημασία

Η ιστορία γύρω από τις αμβλώσεις στην Ελλάδα που έχει πυροδοτηθεί τις τελευταίες ημέρες και επαναφέρει σήμερα ο ηθοποιός Άρης Σερβετάλης έχει ως εξής και ξεδιπλώνεται σε τρεις (τουλάχιστον για την ώρα) πράξεις.

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, είχε προεκλογικά στην κορυφή της ατζέντας του το ζήτημα των αμβλώσεων. Προχώρησε μάλιστα και σε δηλώσεις όπως ότι “θα προστατεύσει τις Αμερικανίδες, είτε το θέλουν είτε όχι” και με την εκλογή του υλοποιεί ήδη από τις πρώτες μέρες της θητείας του το σχέδιο του οι γυναίκες να μην αποφασίζουν οι ίδιες για το σώμα τους. Συγκεκριμένα, απένειμε χάρη σε 23 άτομα που συμμετείχαν σε διαδηλώσεις κατά της άμβλωσης και επαναφέρει την απαγόρευση χρηματοδότησης που στοχεύει τις διεθνείς υπηρεσίες αμβλώσεων, με πιθανές επιπτώσεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Φυσικά, δεν πρόκειται για ένα μεμονωμένο περιστατικό αλλά κομμάτι της συνολικότερης επίθεσης σε διακαιώματα και ελευθερίες, κομμάτι του παζλ του αφηγήματός του για την περίφημη woke ατζέντα.

Στην δεύτερη πράξη, ερχόμενοι πια σε τοπικό επίπεδο, συναντάμε τον Έλληνα ευρωβουλευτή Νίκο Αναδιώτη, να επιχειρεί από το βήμα της Ολομέλειας του Ευρωκοινοβουλίου να αντλήσει πολιτική υπεραξία από το “ρεύμα” Τραμπ, μιλώντας για προστασία της αγέννητης ζωής προκειμένου να δοθεί, όπως είπε, λύση στο δημογραφικό. Να θυμίσουμε εδώ ότι στην κούρσα αυτή το κόμμα του, η Νίκη, ανταγωνίζεται με πάθος με τα υπόλοιπα ακροδεξιά κόμματα που εδρεύουν στην Ελλάδα. Μετά λοιπόν από την θρασύτατη αυτή δήλωση που αμφισβητεί με δικαιοδοσία που ΔΕΝ του δίνει κανείς, το δικαίωμα της κάθε γυναίκας να αποφασίζει για το σώμα της, δέχθηκε κύμα επιθέσεων από γυναίκες, με την δημοσιογράφο Αναστασία Γιάμαλη να του υπενθυμίζει μεταξύ άλλων πως “στη χώρα μας κερδίσαμε το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματός μας το 1986”.

Σήμερα λοιπόν, ερχόμαστε στην τρίτη πράξη του δράματος. Γιατί για δράμα πρόκειται, αν αναλογιστεί κανείς το βάρος τέτοιων θέσεων που ξεστομίζονται τόσο εύκολα και επιχειρούν να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη. Την Δευτέρα (27/01), μιλώντας σε πρωινή εκπομπή του Alpha, ο Άρης Σερβετάλης πήγε το αφήγημα ένα βήμα πιο πέρα. “Οι αμβλώσεις για μένα είναι μια δολοφονία. Είναι απροστάτευτα πλάσματα τα οποία προτιμάμε να τα σκοτώσουμε” είπε αρχικά, για να συνεχίσει: “Δυστυχώς, αισθάνομαι ότι τη θέση της γυναίκας δεν την τιμά να ταυτίζεται με μία δολοφονία, ειδικά για ένα πλάσμα το οποίο είναι τελείως απροστάτευτο. Είναι προτιμότερο για μένα να πάρει την ευθύνη κάποιος να το κυοφορήσει και ύστερα ας το πετάξει, ας το δώσει σε ορφανοτροφείο. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά”.

Αρχικά να θυμίσουμε κάπου εδώ στον κ. Σερβετάλη ότι ο ίδιος δεν έχει τη δυνατότητα να κυοφορήσει. Επομένως, δεν έχει ούτε και την ευθύνη, ούτε δικαιούται να πει σε μια γυναίκα να το πετάξει (τουλάχιστον ατυχής αν όχι τρομακτική η χρήση της παραπάνω λέξης) ή να το δώσει σε ορφανοτροφείο. Γιατί πολύ απλά δεν είναι γυναίκα. Και στη χώρα μας, οι γυναίκες, ας το πούμε ξανά, αποφασίζουν εκείνες για το σώμα τους. Μπορεί εύκολα να το διαπιστώσει κανείς ανατρέχοντας στον νόμο 1609/1986.

Στη συνέχεια των δηλώσεών του, ο κ. Σερβετάλης μίλησε ακόμα και για αυτοδιάθεση ενός “πλάσματος” που ΔΕΝ υπάρχει, χαρακτηρίζοντας τη διαδικασία της έκτρωσης “παρά φύσιν”: “Νομίζω ότι η ελευθερία φέρει και ευθύνες που πρέπει να τις επωμιζόμαστε και αυτό με τις εκτρώσεις νομίζω ότι είναι μια πολύ μεγάλη αδικία. Και για τη γυναίκα την ίδια, αλλά και για τα παιδιά που δεν υπάρχουν. Εγώ, εσύ πχ, δεν θα υπήρχαμε στην, πως να το πω, την επιλογή για παράδειγμα μιας γυναίκας να το σκοτώσει το παιδί της. Νομίζω ότι δεν τιμά αυτό τη γυναίκα. Κι αυτό που αναφέρονται ως αυτοδιάθεση, κι αυτό το πλάσμα έχει, δεν έχει δικαίωμα, δεν έχει αυτοδιάθεση; Μάλλον, δεν ορίζει τον εαυτό του, ορίζεται από έναν άλλο άνθρωπο που πρέπει να το προστατεύσει. Αλλά δεν φταίει πάντοτε και η γυναίκα, είναι και ο άντρας πολλές φορές που πιέζει το ζευγάρι του, τη σύντροφό του να κάνουν έκτρωση. Νομίζω ότι αυτό είναι παρά φύσιν”.

Για να ολοκληρώσει τις δηλώσεις του, ερωτήθηκε για τη θέση της Εκκλησίας γύρω από το θέμα, καθώς ο ηθοποιός έχει εκφράσει πολλές φορές δημόσια το ότι είναι θρησκευμένος, και απάντησε: “Για τις εκτρώσεις, είναι παρά φύσιν αυτό, είναι ατόπημα. Είναι αμαρτία. Εννοώ, έχεις την ελευθερία να επιλέξεις να πας με έναν άνθρωπο, μετά τι κάνεις; Δεν παίρνεις την ευθύνη; Τουλάχιστον να κυοφορηθεί το βρέφος αυτό, ο άνθρωπος, και μετά ας τον αφήσει κάπου, σε ένα ορφανοτροφείο. Κάπου αλλού ας πούμε”. Μια γυναίκα δηλαδή είναι ελεύθερη να κάνει σεξ με κάποιον άνθρωπο αλλά μέχρι εκεί, αν μείνει έγκυος η επιλογή και η ελευθερία της σταματούν να υπάρχουν.

Αντί επιλόγου, θα υπενθυμίσουμε κάποια σημεία της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του 1948, πριν δηλαδή 76 χρόνια.

Η ΔΔΑ αναγνωρίζει το δικαίωμα όλων στην υγειονομική περίθαλψη και το απαραίτητο βιοτικό επίπεδο, στο Άρθρο 25. Η πρόσβαση σε ασφαλείς αμβλώσεις αποτελεί μέρος της αναπαραγωγικής υγείας.

Οι γυναίκες έχουν ίσα δικαιώματα με τους άνδρες, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος να λαμβάνουν αποφάσεις για την υγεία και το σώμα τους, στα Άρθρα 1 & 2.

Το δικαίωμα στην προστασία της ιδιωτικής ζωής περιλαμβάνει την αναπαραγωγική αυτονομία και την ελευθερία να αποφασίζει κανείς για θέματα όπως η εγκυμοσύνη, όπως αναφέρει και το Άρθρο 12.

Ας κοιτάξουμε λοιπόν κατάματα το σκοτάδι δίνοντας τις αναγκαίες μάχες ώστε το 2025 να μην πάμε βήμα πίσω από τόσο αυτονόητα για την ίδια μας την ύπαρξη ζητήματα.